School without borders

Hoofdstuk 1

Samen met mijn tweelingbroer, Luca, sta ik voor de poort van het imposante Cuypers College. Het gebouw lijkt net een middeleeuws kasteel. Overal torentjes, grote ramen, de oprit versierd met rode en witte rozen, gigantisch. De ramen worden gesierd door rood-witte luiken die wijd openstaan. Uit een van de ramen hangt een jongen die mij, zodra hij ons ziet,  zwaait en iets naar achter roept, vervolgens steekt ook een andere jongen zijn hoofd uit het raam, hij glimlacht breed en steekt zijn hand op. Glimlachend zwaai ik terug.

'Max, Luca,  hier zijn jullie spullen, ik moet nu echt gaan.' mijn vader geeft mij een kus en pakt Luca bij zijn schouders. 'Oké lieverds, maak vrienden en doe leuke dingen, goed?' 'Ja, pa, komt goed. Doe de groetjes aan mam.'  Mompelt Luca. Pap knikt, geeft me nog een kus en rent daarna naar zijn auto, hij heeft haast. Hij heeft altijd haast. Sinds dat hij zijn nieuwe baan heeft moet hij altijd op zakenreis. Nu we helemaal naar Utrecht zijn verhuist besloot mijn moeder dat ze voortaan met hem mee wou op zakenreis en nu zitten we hier. Op een kostschool. 'Geen kostschool, maar een schotel.' zou mijn vader zeggen als hij nu hier was. Wat je het ook noemt, ze laten ons wel mooi hier achter. 

'Luca, kom mee.' Ik pak mijn broer bij zijn hand en trek hem door de grote poort. 'Moest hij ons nou hier zo afzetten, kon hij zelfs niet even de moeite opbrengen om ons naar de balie te brengen.' moppert Luca hoofdschuddend. Bij de ingang staat een groepje jongens. 'Hoi!' begroet ik ze. Een van hen trekt z'n hoofd op en stoot z'n buur aan. Hij fluistert iets in z'n oor en komt dan glimlachend naar ons toe. Ik laat Luca z'n hand los en kijk de jongen aan. Hij heeft blond haar en groene ogen. Zijn kleding bestaat uit een wit t-shirt en een spijkerbroek die net iets te laag hangt. Hij steekt z'n hand uit, 'Joren.' zegt hij. 'Max, en dit is Luca.' antwoord ik. 'Is dat je vriendje?' grijnst Joren, terwijl hij Luca uitdagend aankijkt. 'M'n tweelingzus.' antwoordt hij stellig. Joren kijkt grimassend om naar zijn vrienden en trekt z'n wenkbrauwen op. Gatver. 'Wij gaan.' antwoord ik en ik pak Luca bij zijn pols en trek hem mee. 

We lopen de grote gang door en komen bij een balie aan. De vrouw die erachter zit is zo verdiept in haar boek dat ze ons niet lijkt op te merken. Luca schraapt z'n keel 'Uhum, Luca Veldhoven.' De vrouw kijkt op, 'Luca , fijn dat je er bent.', ze kijkt mij aan. , 'Is je broer er ook?'. 'M'n broer?' vraagt  Luca. 'Ja, Max Veldhoven?.' 'Maxine, hier.' zeg ik. 'Dat lijkt me niet, jongedame,' antwoord de vrouw weifelend, 'Dit is een jongensschool.' Luca schiet in de lach, maar ik ben enkel geschrokken. 'Mijn vader heeft me hier ingeschreven. Ze noemen me Max, m'n vader heeft me zeker gewoon met mijn roepnaam ingeschreven. ' leg ik uit. 'Nou, dat lijkt me dan een misverstand, laat me even de directeur bellen, meisje.'

'Luuk, nou hou je op met lachen! Het is níét grappig.' 'Sorry zussie, maar wel een beetje.' We zitten op een bankje bij de school en wachten het oordeel van de directeur af. Een jongensinternaat. Het zal ook weer eens niet zo zijn dat m'n vader net iets vergeet in z'n eeuwige haast.  'Als ik hier weg moet, dan ga je toch wel met me mee?' 'Ja, ik blijf hier niet zonder jou, echt niet.' Ik sla mijn armen om z'n nek heen en zucht. Hij klopt ongemakkelijk op mijn rug. 'Ze kijken, laat me los.' sist hij, doelend op een groepje jongens van onze leeftijd. Ik grinnik en knuffel hem nog steviger. 'Máx'. Ik laat hem los en geef hem een kus op z'n wang. Boos kijkt hij me aan en veegt het af. 'Ik hou ook van jou, broertje.' hij snuift. 'Bij nader inzien blijf ik misschien toch hier.' Ik lach, want ik weet dat hij dat toch niet zou doen.