GAME CHANGER

HOOFDSTUK 5

'Heb je lekker gegeten meis?' Martha komt om de hoek en kijkt me met haar vriendelijke glimlach aan. Ik knik en glimlach naar haar. 'Het was heerlijk.' Iets wat niet heel nieuw voor haar zal klinken, want Martha is de beste kok die ik ken. Alles wat zij kookt is lekker en vaak zelfs nog lekkerder als het eten wat je in een restaurant kan krijgen. Ze lacht en ruimt voorzichtig mijn bord op. 'Dat hoeft echt niet', laat ik haar snel weten, terwijl ik met mijn glas en bestek achter haar aan loop. Ze haalt haar schouders op en draait zich naar me om. 'Met zo'n jurk wil ik niet het risico lopen dat er etensresten op terecht komen.'

Ik richt een snelle blik op mijn zwarte jurkje die uitloopt vanaf mijn heupen en prijs mezelf dat deze meer bedekt dan de outfit die ik overdag droeg. 'Je ziet er prachtig uit Bella', laat ze me weten als ze ziet dat ik onzeker naar mezelf kijk. Ik kijk vlug op en zie haar ogen stralen, terwijl haar mondhoeken steeds verder omhoog krullen. De blos op mijn wangen is nu nog erger en duidelijk te merken door mijn make-up heen. Ik ben nooit goed geweest in het krijgen van complimentjes en dat weet Martha maar al te goed. 'Ik neem aan dat je je niet voor mij zo hebt aangekleed', merkt ze lachend op. Haar liefelijke glimlach die zo goed past bij haar bruine krullen en haar zachte karakter laat mij ook stralen. Martha kent mij door en door. Misschien zelfs nog wel beter dan mijn vader. Tegen haar kan ik met geen mogelijkheid liegen en dat zal ik dan ook niet doen. 'Ik ga naar een feestje, Martha', geef ik toe. Weer komt er een grote grijns op haar gezicht die mij verteld dat ik me geen zorgen hoef te maken om toestemming. 'Nou meis, ik durf erop te wedden dat je de mooiste op dat hele terrein zal zijn, verzekerd ze me. Ik glimlach naar haar. 'Dankjewel Martha.'

Ik werp een snelle blik op de klok en zie dat het al kwart voor acht is. Het zal dus niet meer lang duren voordat Victoria en Taco voor de deur zullen staan. 'Ik ga zo dadelijk weg Martha', laat ik haar weten. Ze knikt en zet mijn bord met zorgvuldigheid in de vaatwasser. Iets wat ik mijn vader eigenlijk nog nooit heb zien doen. Shit! Mijn vader. Ik heb hem natuurlijk niks verteld. Wat als Martha hem dadelijk belt of hij vervroegd thuiskomt. Ik raak in paniek en laat mezelf weten dat ik aan het tweede niks kan doen en dat het ook bijna nooit voorkomt. Aan het eerste daarentegen...

'Oh...en...uhm...Martha...', begin ik onzeker, terwijl ik aan mijn nagels begin te friemelen. 'Ik houd mijn mond meis.' Ze knipoogt naar me en verdwijnt zo snel als ze kwam ook weer weg uit de keuken.

Net iets na achten gaat mijn telefoon af en loop ik naar de auto die voor mijn huis geparkeerd staat. Het is een grote zwarte Jeep. Een mooi model als je het mij vraagt. Niet dat ik er veel verstand van heb; ik heb nog niet eens een rijbewijs. Vaak let ik alleen op de kleur en de grootte van het voertuig. De verdere details hebben mij nooit veel geïnteresseerd ook al heeft mijn vader het wel degelijk geprobeerd. Soms denk ik dat hij het jammer vindt dat hij nooit een zoon heeft gekregen om dat soort onderwerpen mee te bespreken, ondanks dat ik altijd geïnteresseerd probeerde over te komen; hij wist wel beter.

Ik open de portier van de achterbank en zie Victoria voorin zitten naast een blonde jongen. 'Wat een bizar mooi huis!', zegt ze enthousiast nadat ik mijn riem heb vastgeklikt en de twee heb begroet. Ik moet lachen en bedank haar voor het compliment. Kennelijk heeft zij dezelfde smaak als mijn vader. 'Ik wist wel dat je de nieuwste IPhone had, maar je hebt me niet verteld dat je daadwerkelijk rijk was meid!', voegt ze er ongegeneerd aan toe. Begrijp me niet verkeerd; ik vind het alleen maar leuk dat ze zo eerlijk is. Het enige is dat ik niet goed weet wat ik erop moet antwoorden. Ik begin te blozen en stamel wat woorden waaraan je geen zin kan vastknopen. Soms vergeet ik dat de grootte van dit huis verre van normaal is en mensen er nou eenmaal meer in zien dan ikzelf. Niet omdat ik verwend ben, maar omdat ik persoonlijk liever kleiner woon. 'Het is niks bijzonders', weet ik uiteindelijk op een fatsoenlijke manier over mijn lippen te krijgen. Victoria knikt voorzichtig en drukt haar lippen op elkaar, aanvoelend dat ik ongemakkelijk word van dit onderwerp. Echter heeft de jongen naast haar, Taco aan haar eerdere uitspraak terugdenkend, niets door van mijn ongemak. 'Niks bijzonders?!', begint hij, terwijl zijn ogen groter worden met de seconde. 'Dit is een kast van een huis!' Ik kan zien dat Victoria hem een klein duwtje in zijn zij geeft, waardoor hij door de achteruitkijkspiegel mijn kant op kijkt en zijn lippen in een 'O' vorm trekt. 'Taco?', vraag ik snel om de ongemakkelijke situatie weg te halen. De 'O' vorm die hij net nog had, veranderd nu in een brede glimlach die mij laat afvragen wat voor tandarts iedereen hier heeft. Ook zijn gebit ziet er namelijk perfect uit. Grote, witte tanden die zo in een tandpasta reclame zouden kunnen voorkomen. 'De enige echte madame', antwoord hij. 'En jij bent Bella, toch?' Ik knik en glimlach door zijn gevatte reactie. 'De enige echte', zeg ik om hem voor de grap na te doen. Hij lacht en schudt zijn hoofd, waardoor ik weet dat mijn antwoord ook in de smaak viel. 'Vic is erg enthousiast over je', vervolgt hij opgewekt, terwijl hij de auto start en rustig de oprijlaan afrijdt. 'Het zou te maken hebben met één of andere Evans?' Ik hoor ze voorin kort grinniken, waarna Victoria zich naar mij omdraait en mij een knipoog schenkt. 'Ik ben anders ook enthousiast over Victoria', geef ik toe. 'Het zou te maken hebben met één of andere bizar lekkere koffie die ik gratis heb kunnen drinken deze middag.' Beide schieten ze in de lach, waardoor ik me zelfverzekerder voel dan ooit. Gek genoeg gaat het bij hen vanzelf. Het voelt fijn om een keer met meer mensen te lachen dan alleen Martha en mijn vader. 'Oef.' Taco maakt een handgebaar dat hij het zogenaamd warm krijgt. 'Het wordt steeds leuker in deze auto met al die complimenten', voegt hij er op een lustig stemmetje aan toe. Ik en Victoria beginnen het nu uit te. 'Haal het maar niet in je hoofd', zegt ze plagend tegen hem. Hij knipoogt vanuit zijn achteruitkijkspiegel naar me en rijdt dan de weg op.