Lost boy DUTCH FANFIC

Everything is possible.

P.O.V. Ashton

Tranen vormen zich in mijn ogen en even denk ik dat ik droom. Voor ik mijn mond kan openen om iets te zeggen, voel ik twee, dunne, zwakke, armen om mijn middel. Ik trek Jara nog dichter tegen me aan en neem het moment goed in me op. Alsof ik bang ben dat het niet echt is, en ze straks weer verdwijnt. Nooit had ik durven dromen dat ik haar weer in mijn armen zou kunnen sluiten. Ik til Jara op, zonder haar ook maar voor een moment los te laten, duw de voordeur met mijn voet dicht, en til haar tot in de woonkamer. Ze is nog net zo licht als voor haar verdwijning.

We gaan zitten op de bank, nog steeds zonder een woord te zeggen. Maar, woorden zouden in dit geval te kort doen. Geen enkel woord zou kunnen beschrijven hoe ik me nu voel. Ik staar naar Jara, ik neem elk klein detail in me op. Haar lange haren zitten half in haar gezicht, maar ze doet geen moeite om het er uit te vegen. Haar ogen staan moe, maar ik zie iets in haar blik wat ik niet helemaal kan plaatsen, iets goeds, dat weet ik wel. Ze is nog altijd graat mager. Onbewust check ik haar polsen, maar veel valt er niet te zien, aangezien ze lange mouwen aan heeft. Nog altijd heeft ze geen woord tegen me gezegd.

'Wa... Waar was je?' Vraag ik haar. Maar ze schud haar hoofd. 'Ik ben terug, daar gaat het om.' Zegt ze zacht. 'Wat was er gebeurt? De politie denkt dat je dood bent, IEDEREEN denkt dat je dood bent.' Het duurt een paar tellen voor ik me realiseer wat ik zeg. 'Iedereen denkt dat je dood bent! Ik moet ze bellen! Ze... Ze moeten komen. Je bent terug!' Roep ik uit, alsof het nu pas tot me doordringt. Jara trekt wit weg. 'NEE.' Roept ze uit, terwijl ze haar hoofd schud. 'Ik bedoel, uhm.' Langzaam aan verliest ze nog meer kleur. 'Jara, ga... Gaat het wel?' Vraag ik bezorgd. Ze knikt langzaam. 'Ik kan niet zo tegen drukte... En te veel staan en lopen... En hitte.' Somt ze op terwijl ze op adem probeert te komen. Na een tijdje lijkt ze haar adem weer onder controle te hebben. 'Waar zijn Luke, Calum en Michael?' 'Uhm, Luke is bij z'n moeder, hij komt als het goed is over twee dagen terug.' Zeg ik aarzelend. 'En Michael en Calum zijn naar een zomerhuisje met Joanne en Ambre.' Zeg ik. 'Me... Met wie?' Vraagt ze terwijl haar ademhaling weer sneler word. 'Oh, juist. Uhm, Jara... Er is nogal wat gebeurd in de tijd dat je weg was...' Zeg ik. Ze knikt afwezig en staart voor zich uit. Ze ziet er moe uit. Ik kijk naar de klok, het is half elf. 

Om twaalf uur is Jara in slaap gevallen op de bank. Veel hebben we niet meer gesproken. Ik zucht en loop naar de bank waar Jara op ligt. Ik til haar voorzichtig, zodat ze niet wakker word, op en loop met haar naar boven. Ik leg haar héél voorzichtig in mijn bed en trek de dekens over haar heen. Daarna loop ik naar de andere kant van het bed en ga ook liggen. Veel slaap zal ik niet krijgen. Ik heb haar al eens eerder weg laten gaan, en die fout maak ik niet nog eens. Misschien kan ik morgen helderder denken over de situatie. En met die gedachte, vallen mijn zware oogleden dicht, hoeveel ik er ook tegen vecht.

Ik word wakker door zonlicht dat in mijn ogen schijnt. Ik draai me om en langzaam open ik mijn ogen. De andere kant van het bed is leeg, en even denk ik dat ik alles gedroomt heb. Dan schiet ik recht overeind. Nee, dit kan niet waar zijn. Ze is niet weer weg, dat kan niet. Snel loop ik naar beneden. Zodra de geur van vers gebakken waffels mijn neus binnen dringt, weet ik dat het goed is. Ik loop de keuken binnen waar ik Jara met haar rug naar me toe aan tref. Ik kuch zachtjes, zodat ze niet schrikt van mijn plotse aanwezigheid, en mompel een goedenmorgen. 'Hey.' Zegt ze zacht terug, terwijl ze een bord met stomende waffels naar me toe schuift. Voor het eerst in weken heb ik honger, en ik twijfel dan ook geen moment. 

Nadat ik mijn derde waffel doorgeslikt heb, bedenk ik me pas dat ik Jara nog niets heb zien eten. Ik schuif het bord, waar nog steeds een stuk of vijf waffels op liggen, naar Jara. Maar ze schud haar hoofd. 'Ik heb al gegeten.' Zegt ze, maar ik weet dat ze liegt. 'Alsjeblieft Jara, al is het maar een halve, eet iets. Voor mij?' Ze zucht, maar pakt toch een waffel. Blij kijk ik haar aan. 

'Weet je zeker dat ik niemand hoef te bellen?' Vraag ik haar. Ze knikt aarzelend., waarna er een stilte valt. 'Hoe gaat het met iedereen?' Vraagt ze uiteindelijk. 'Wel redelijk?' Ik zeg het meer als een vraag dan een zin. 'In het begin hadden we het er allemaal heel moeilijk mee. Michael en Calum praten er liever niet over. Luke en ik hebben constante ruzie om helemaal niets. Ik ben boos op Luke omdat-' Ik stop, ik wil haar niet kwetsen, of op een jaloers iemand lijken. 'Omdat wat?' Vraagt ze me. Ik zucht 'Ik was boos op hem, omdat... Omdat het hem niets leek te doen. In het begin wel, maar nadat hij een lied over je had geschreven, leek het wel alsof... Hij je vergeten was. Het voelde voor mij als veraad? Ik weet het niet precies, ik was gewoon boos.' 'Hij... Hij heeft een lied over me geschreven?' Zegt ze verbaasd. Ik knik ik open mijn mond om nog wat te zeggen als de telefoon gaat. 

A: Met Ashton Irwin.
L: Hé, Ash, met Luke.
A: Oh, uhm, hey.
L: Ik belde even om te kijken of alles goed gaat?
Ik kijk naar Jara, die me vragend aankijkt. 'Het is Luke.' Zeg ik tegen haar. 
L: Tegen wie praat je?
Ik kijk Jara aan. Ze schud haar hoofd. Technisch gezien heb ik Luke niet gebeld, maar hij mij, toch? Ik lach nerveus.
A: Ik denk dat  je dat beter zelf kunt uitvinden dan dat ik je dat aan de telefoon vertel.
L: Ashton, gaat alles wel goed? Je klinkt nogal zenuwachtig.
A: Uhm, ja, alles gaat goed.
L: Zeker?
A: Heel zeker.
L: Okay, wat is er gebeurd?
Ik voel de zenuwen in mijn maag. Zou ik het hem vertellen? Maar dan komt hij gelijk terug, dan heb ik Jara niet meer voor mezelf. Maar hij verdient het om het te weten...
A: Luke, dit is echt niet iets wat ik je over de telefoon kan zeggen. Wanneer kwam je ook alweer terug?
L: Ik kom vanavond, om een uur of acht ben ik thuis. Red je het tot dan alleen?
Ik lach nogmaals zenuwachtig.
A: Geen zorgen over mij.

Na doei gezegd te hebben tegen elkaar hang ik op. 'Luke komt vanavond terug.' Zeg ik terwijl ik weer naast Jara op de bank ga zitten. Ze knikt afwezig. Wat zou ze denken? Vraag ik mezelf af, maar ik durf het niet te vragen.