Geheim van emoties

22.

Na het kussengevecht besloot Iris dat ik al eens moest proberen om mijn gave te controleren. We gingen op mijn bed zitten en ik dacht aan wat Lode me gezegd had. Eerst de golven voorstellen die emoties uitzenden, en dan een koepel bouwen. Ik dacht dat het niet moeilijk zou zijn, maar dat was het dus wel. Na vijf minuten voelde ik nog steeds geen verandering.

"Kom op Lara, je gaat me toch niet zeggen dat je nu al wil stoppen en liever wat sax gaat spelen?"

"Nee, maar wel dat ik nog geen verschil voel."

Rare opmerking van Iris, want dat was juist waaraan ik aan het denken was. Maar ze had wel een punt, ik stond op het punt om op te geven als zij me niet zou aangespoord hebben.

"Niet opgeven, volgens mij ben je al goed bezig, maar moet je gewoon doorbijten. Je kon de eerste keer dat je op een fiets stapte toch ook nog niet meteen fietsen?"

"Neen, maar voor fietsen bestaat er wel zoiets als hulpwieltjes, of iemand die je de hele tijd vasthoudt en met je meeloopt."

"Dat is nog steeds niet meteen supergoed kunnen fietsen. Maar als je het per se zo wil zien, moet je het volgende denken. Telkens wanneer je iemand meer kan beschermen, laat de persoon die je ondersteuning geeft bij het fietsen je een beetje meer los, en uiteindelijk zal ook dit wel lukken."

"Wow, jij hebt precies ervaring met peptalks!"

"Nou, eerder met gevatte antwoorden geven, wat handig is in nood- of probleemsituaties. En nu is het probleem dat jij wil opgeven."

"Oke, het is al goed! Ik probeer nog wel even."

En zo ging ik nog wel een half uur door, en ik weet niet of het mijn hersenen waren die een spelletje met me aan het spelen waren of dat het echt was, maar ik had de indruk dat ik rondom mij een lichtjes pulserende koepel zag, en een soort van zwarte stoomgolven die ertegenaan botsten.

"Hee, volgens mij gaat het al beter, niet?"

"Waarom denk je dat?"

Ik had geen flauw idee hoe Iris dit kon weten. Zelf was ik niet eens zeker of ik aan het hallucineren was of niet.

"Wel...je zou die idiote grijns op je gezicht eens moeten zien."

Dus stond ik op en liep naar mijn kast om in de spiegel te kijken.

"Nietes, geen idiote grijns te bekennen!"

Iris rolde met haar ogen en we schoten in de lach. Haar vreemde opmerkingen waren al bijna vergeten, maar knaagden toch nog steeds aan me in een heel klein ver hoekje van mijn hersenen.

Woensdagnamiddag liep ik samen met Iris van de kantine naar de aula. We waren eerst mijn saxofoon gaan ophalen en hadden Lizzy dag gezegd toen zij naar kunst ging. Ze had een groot doek onder haar arm gehad met een laken er rond, maar toen Iris en ik er naar vroegen weigerde ze iets te zeggen en draaide het doek beschermend achter haar rug.

"Ik kan nu nog niets zeggen, maar als ik wel iets te zeggen heb zullen jullie de eersten zijn aan wie ik het vertel."

Maar dat was buiten Matt gerekend. Hij kwam juist terug van de wc's en Lizzy had hem nog niet gezien, maar Iris en ik wel. We hielden wijselijk onze mond zodat Matt de tijd had achter Lizzy te sluipen en het doek van onder haar arm te grissen. Met een luide 'Tadaa!' trok hij het laken eraf en onthulde hij

"Een witte canvas?"

"Ik heb jullie toch gezegd dat ik nog niets te vertellen had over mijn werk! Vandaag gaan we beginnen met schetsen, volgende week gaan we de verschillende kleuren en verven bespreken en aan ons meesterwerk beginnen. Dus nog even geduld."

Met die woorden zwaaide ze nog eens en vertrok naar haar les.

"Nu dacht ik haar eindelijk eens te slim af te zijn, maar dat was ook weer voor niks goed."

"He, niet zo negatief, er zijn veel dingen waar je wel goed in bent."

Iris wierp hem een knipoog toe en Matt schoot in de lach. Het werkte aanstekelijk en al snel deden Iris en ik mee. De mensen die ons passeerden in de gang bekeken ons raar maar daar trokken we ons niets van aan. Mat gaf Iris snel een zoen op haar wang, gaf mij een knuffel en vertrok naar het sportveld. Toen we bij de deuren van de aula aankwamen waren deze gesloten, maar het leek er niet op dat we te laat waren omdat de rest van onze klas ook buiten stond te wachten. We vroegen snel of zij iets meer wisten maar ze konden ons niets vertellen. Na vijf minuten kwam meneer Lode aangelopen.

"Hier zijn jullie dus! Ik heb tien minuten staan wachten op de zolder."

Zoals gewoonlijk zei niemand iets dus besloot ik even de situatie te verduidelijken.

"En wij staan hier al een tijdje te wachten, want we dachten dat we gewoon les hadden. Is er een verandering in het lessenrooster?"

"Dus meneer Bjorn heeft jullie niets verteld?"

"Blijkbaar niet."

"Er is vandaag inderdaad een wijziging, namelijk dat ik ervoor gezorgd heb dat jullie, nu de dansgroep de aula nodig heeft om eens op het podium te kunnen dansen, op de zolder naar een concert naar keuze mogen kijken. Met naar keuze bedoel ik dat jullie toch uit een vijftal concerten mogen kiezen van de afgelopen dertig jaar."

Iedereen begon instemmend te mompelen en we vertrokken met z'n allen naar de zolder, waar we voor de rest van het uur, en nog een uur daarna naar een optreden van U2 hebben zitten kijken.

Na de opname van het concert liet ik de anderen eerst naar buiten gaan omdat ik zag dat meneer Lode bezig was met de computer en niet meteen aanstalten maakte om naar buiten te gaan. Ik schoof twee zetels tegenover mekaar en ging zitten. Lode volgde al snel mijn voorbeeld.

"En, hoe gaat het momenteel met je?"

"Goed, ik heb de voorbije twee dagen geoefend op het vormen van mijn koepel en eergisteren had ik na een klein uurtje de indruk dat ik rondom me een licht pulserende koepel zag, met een doorsnede van ongeveer een meter en zwarte stoomgolven die daar tegenaan botsten. Maar ik heb geen idee of die twee laatste zaken echt waren, of een of andere illusie van mijn hersenen."

"Daar kan ik spijtig genoeg geen antwoord op geven, want zoiets heeft mijn zus me nooit beschreven. Zij begon ook niet te oefenen met alleen mij erbij, maar op momenten waarop heel ons gezin samen was, zoals bijvoorbeeld bij het avondeten. En ik moet zeggen dat het een weekje geduurd heeft voordat er nauwelijks nog ruzie gemaakt werd aan de eettafel."

"Dus ik heb het me maar ingebeeld."

"Dat zou ik niet zeggen, jij hebt geprobeerd de koepel op te bouwen terwijl er maar één straal golven tegenaan botste, terwijl Katrien dit probeerde met drie stralen. Dus het zou echt wel kunnen dat je al vooruitgang geboekt hebt; Dat zou zelfs super zijn."

Meer kon hij niet zeggen want er klopte iemand op de deur van de zolder en verscheen in de deuropening.