Στην Ομίχλη της Νιότης

Κεφάλαιο 4

Έπειτα από μερικούς μήνες η Αλίκη ανακάλυψε πως ήταν έγκυος. Τέτοια ανείπωτη χαρά δεν είχε ξανανιώσει από την ημέρα του γάμου της με τον Ούγο.

Οι μήνες της εγκυμοσύνης που ακολούθησαν ήταν οι πιο ευτυχισμένοι της ζωής της. Ο άντρας της ήταν πιο τρυφερός και περιποιητικός όσο ποτέ άλλοτε. Κάθε επιθυμία της για αυτόν ήταν διαταγή.

Κύλησαν όμως πολύ γρήγορα και έφτασε η ενάτη Οκτωμβρίου του σωτήριου έτους 1329 όταν και οι πόνοι της γέννας άρχισαν για την Αλίκη.

Λίγες μέρες προηγουμένως ο Ούγος είχε τη σύνεση να καλέσει την καλύτερη μαία της χώρας, ώστε να είναι εδώ όταν έρθει η ώρα της Αλίκης να φέρει στον κόσμο το μωρό τους.

Τα νερά είχαν σπάσει από νωρίς το πρωί, και από εκείνη την ώρα όλοι στο παλάτι ζούσαν στιγμές αγωνίας. Ήθελαν να πάνε όλα καλά.

Η Αλίκη σφάδαζε από τους πόνους και τα ουρλιαχτά της ακούγονταν μέχρι έξω προκαλώντας φρίκη σε όσους είχαν την ατυχία να βρίσκονται εκεί κοντά.

Η μαία συνεχώς προσπαθούσε να ανακουφίσει την Αλίκη από τους πόνους της γέννας είτε με βότανα είτε με εντριβές στην κοιλιακή χώρα, όμως η μητέρα φύση είναι πολύ πιο δυνατή. Οι μέθοδοι αυτοί της μαίας είχαν αποτέλεσμα όμως πολύ σύντομα η επίδρασή τους περνούσε και οι πόνοι επέστρεφαν πιο έντονοι.

Η Αλίκη στάθηκε δυνατή και γενναία. Το ήθελε τόσο πολύ αυτό το μωρό και έπειτα από αρκετές ώρες το κρατούσε στην αγκαλιά της ξεχνώντας πλήρως τι είχε περάσει. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν ότι κρατούσε το υγιές μωρό της στην αγκαλιά της. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.     

Επιτέλους η ευτυχία της Αλίκης ήταν ολοκληρωμένη. Ο Ούγος, απ' την άλλη ήταν διπλά ευτυχισμένος, πρώτα για το μωρό που γεννήθηκε υγίες και δεύτερο για το ότι το μωρό ήταν αγόρι και κάποτε θα τον διαδεχόταν στο θρόνο.

Αφού πέρασαν οι πρώτοι μήνες που η Αλίκη και ο μικρός έζησαν την απόλυτη εξάρτηση ο ένας από τον άλλον, ήρθε ο καιρός όπου σύμφωνα με το θεσμό τα αγόρια των εκάστοτε βασιλιάδων έπρεπε να φύγουν από το παλάτι και να μεγαλώσουν με παραμάνα στο λεγόμενο ʺσπίτι των κομητώνʺ το οποίο βρισκόταν λίγο πιο πέρα από το παλάτι και παρείχε όλες τις ανέσεις. Η Αλίκη που αγνοούσε το θεσμό ήταν τώρα απαρηγόρητη. Η είδηση αυτή ήταν κεραυνός εν αιθρία με αποτέλεσμα να κλαίει και να οδύρεται ασταμάτητα. Δεν ήθελε να αποχωριστεί το παιδί της ούτε για ένα λεπτό πόσο μάλλον για ολόκληρα χρόνια. Είχε ενημερωθεί βέβαια ότι θα μπορούσε να πηγαίνει να τον βλέπει σε καθορισμένες μέρες και ώρες, αλλά δεν ήταν καθόλου το ίδιο και διόλου αρκετό. Την έβλεπε ο Ούγος και τη λυπόταν τόσο πολύ, όμως ήταν κάτι που δεν γινόταν να αποφύγουν. Οι νόμοι ήταν νόμοι και έπρεπε να τηρούνται από όλους μηδενός εξαιρουμένου. Δεν γινόταν χάρη σε κανέναν και για κανένα λόγο. Προσπαθούσε να την παρηγορήσει λέγοντάς της πως είναι για το καλό του.