ATEŞ (Yılanın Yüzü +18)

17.BENİM

Yeni bölüm geldiii🎉
Yorum yapmayı unutmayın🙏

Arkadaş, bu dünyayı yaşanır kılan etkenlerden biriydi. İnsanın her an yanında dostlarının olması çok güzeldi.

Mutsuzken, mutluyken, ağlarken, gülerken seni hiç yanlız bırakmayan kişilerin olması insana huzur veriyordu. Ne olursa olsun yanımda olacak, arkamda duracak insanların var olması güven veriyordu.

Ben annesiz kalmış, babasından sevgi görmemiş bir kızdım. Her ihtiyacımı kendim karşılardım. İlk regl olduğumda okuldaydım. Ne olduğunu anlamamıştım bile sınıf öğretmenimin yanına gidip kanıyorum demiştim. O da bana artık büyüdüğümü ve yeni bir döneme girdiğimi söyleyip, bilmem gerekenleri anlatmıştı.

Ama bunlar annemden öğrenmem gereken konulardı.

İlk sevgilim olan Savaş'ın beni sıra arkadaşım ile aldattığını öğrendiğim de babamın kollarına koşmak istemiştim. Ona sığınıp kalbimi kırdılar baba demek istemiştim. Beni avutsun, her zaman yanımda olacağını beni her zaman seveceğini söylesin istemiştim.

Ama o kalp kırıklığı ile günlerce ağlamıştım. Kendime gelmem aylarımı almıştı. Sonra erkeklerin merhametsiz olduğuna karar vermiştim.

Önce babam sonra ilk sevgilim. İkisi de acımadan beni kırmış, kalbimde onlar için olan sevgiyi ellerinin tersiyle itmişlerdi.

O zamandan sonra kalbimi bana değer veren kişilere açmaya karar vermiştim. Bir kırılmayı daha kaldıramazdı kalbim.

Şimdi de kalbimi Hayal için açıyordum. Bana bir müşteri gibi gelen bu kız beni önemsediğini, bana değer verdiğini bana göstermişti. Yanımda olmaya çalışmış, benimle vakit geçirmişti. Sevgiye aç olan kalbim onun ilgisiyle hemen kapılarını açmıştı. Yeni bir dost tohumlarını bahçemizin en güzel yerine dikmişti. Şimdi sıra o tohumu önce fidan sonra da ağaç yapmaktaydı. Bu da iyi günde de kötü günde de birbirimize destek olmamızla gerçekleşecekti.

Kalbimin vurulmasını bile beklemeden kapılarını açtığı bir kişi vardı. Kırılmış olmasına rağmen hala kapılarını sonuna kadar açmaya devam ettiği bir kişi... Kalbimin sahibi, dipsiz çukurlarımız. Hem yakıp hem üşüten kara gözlerimiz... Ateşimiz...

Onun yaptığı işleri düşünemeyecek kadar kalbim onunla doluydu. Ondan uzak durmam gerektiğinin bilincindeydim ama bunu yapmak istemiyordum. Kalbim mantığımı çoktan devre dışı bırakmıştı. Ama onunla bir sonumuz olur mu bundan emin değildim. Ona kopamayacak kadar bağlandığım zaman beni bırakırsa diye endişeliydim. O zaman nasıl kendimi toparlarım bilmiyorum. Sadece sevsin istiyorum, beni sevsin. Sadece bana bağlı kalsın, bana sadık olsun. Sevgisini bana sunsun, gülümsemesini sadece ben göreyim, dertlerine bir tek ben ortak olayım. Sadece beni düşünsün, benim içim dışım bu kadar onunla doluyken oda benimle dolu olsun. Aklı bende, kalbi bende, gözleri hep bende olsun.

Bu hastalık derecesinde ki hislerle nasıl başa çıkacağım bilmiyorum. Dizginleyebildiğim kadar dizginlemeye çalışıyorum. Bu yaşadığımızın bizi alt üst edeceğini biliyorum. Kalbimin yanıp tutuşup küle döneceğini bilsem de bundan kendimi geri alamıyorum.

Aynanın karşısında makyajımı yaparken bunları düşünüyorum. Evden çıktığım an bunları düşünmeyi bırakıp bu gece doyasıya eğleneceğim. Hayal de akşam üstü hazırlanmak için bana gelmişti. Önce güzel bir yemek yemiş daha sonra da hazırlanmaya başlamıştık.

Bana zorla siyah boyundan bağlamalı, sırtı kalçama kadar açık olan, belden aşağısı volanlı mini elbiseyi giydirmişti. Bu elbiseyi çok beğenip almıştım ama daha sonra sırt dekoltesi rahatsız edince hiç giymeye cesaret edememiştim. Hayal de elbiseyi görür görmez giymem için ısrar etmişti. Saçlarımı da tepeden sıkı bir at kuyruğu yapmıştım. Hafif bir makyaj ve kırmızı bir ruj. Aynanın karşısına geçip kendime baktığım da hoşuma gitmişti. Güzel, iddialı ve canlı duruyordum. İki üç günlük dinlenmek bile bana iyi gelmişti.