I'm the girl your dad hides in the basement

Hoofdstuk 1: Lily

'Lily! Word wakker!', schreeuwt mijn moeder, Helena, vanaf de onderkant van de trap. Nee? Heb ik me weer overslapen, dat mag niet ik ben deze week al te laat op school geweest en ik wil niet nog eens te laat zijn want dan moet ik nablijven. Ik beslis dus om in plaats van naar mijn klok te kijken en te zien dat het nog een uur voor het tijdstip is dat ik moet opstaan en loop naar beneden. Ik loop naar de keuken en neem vlug de cornflakes en een lepel. een koude wind raast langs mijn rug en ik krijg kippenvel. 'Mama, wil je niet de deur toedoen?'. Ik draai me om en zie mijn ouders naar me kijken 'dat gaat niet schatje', zegt mama, ze ziet er bang uit. Mijn vader kijkt ook al zo serieus. 'wat is er? Jullie gaan te laat op jullie werk zijn?', zeg ik terwijl ik weer een rilling over mijn rug krijg. 'Het is nog maar 6 uur. Wij maakten jou wakker omdat er is ingebroken'

Mijn nog maar net wakkere ochtendhersenen snappen het niet. 'Ingebroken?', vraag ik om zeker te weten dat ik het juist heb gehoord. 'Ja, ingebroken', zegt mijn vader op een serieuze toon. Mijn moeder verbergt haar hoofd in haar handen. 'Maar we hebben niets waardevols in ons huis?', zeg ik nog steeds verward. 'Er is ook niets gestolen', zegt mijn moeder. 'W..waarom is er dan ingebroken?'

Ik vind dit eng, wat doet iemand in ons huis. Waarom zijn we niet wakker geworden? Ik ben al 17 jaar maar op dit moment voel ik mij een klein meisje dat in zijn mama en papa hun armen wil zijn en zich veilig wil voelen.

'Maar Lily, we gaan naar ons werk. Hou je het vol alleen?', zegt mijn moeder die zich ondertussen al vermand heeft. 'Laten jullie me alleen achter? wat als er nog iemand in het huis is?', zeg ik panikerend. 'Lily, er is niemand we hebben gekeken', zegt mijn vader zuchtend. Die vind vast dat ik een drama maak. 'Ik blijf hier niet alleen ik doe mijn kleren aan en ik ga wel mee naar jullie werk en wandel dan naar mijn school', zeg ik al spurtend naar boven.

Ik doe vlug een legging en een hoodie aan en die mijn haar in een dot. Vandaag ga ik toch niet inzitten met hoe ik eruit zie. Ik neem mijn schooltas en ga naar beneden. Mijn ouders staan daar ongeduldig met hun voet te tikken. Kalm maar zeg ik in mijn hoofd en ik doe vlug mijn schoenen aan en ga me hun mee naar de auto.

Eenmaal we in de auto zitten neem ik mijn telefoon en stuur ik een berichtje naar Electra, mijn beste vriendin, dat we niet samen gaan fietsen. Ze antwoord nog niet omdat ze nog slaapt. 'Gaan we een alarminstallatie instaleren?', vraag ik mijn ouders. 'Nee natuurlijk niet het was vast maar eenmalig'

Ik zucht en voel me echt gestrest en angstig. En ik vind het niet leuk dat mijn ouders het niet snappen.

'Het was zo koud vanochtend omdat de inbreker een raam heeft kapot gemaakt, het word vanmiddag hersteld je moet dus voor niets bang zijn'

Alsof dat helpt.