I Will Be Back-Christina

IWBBC[34]

I will be back- Christina [34]

Unti unting nagmulat ang aking mga mata pero kasabay nun ang aking pagluha.

"Doc! Gising na ang pasyente!" naalarma ang nurse na histerical lumabas. Nakailang beses akong kumurap, naninibago ako mula sa aking pagkamulat.

Nilibot ko ang buong kwarto at tila'y may hinahanap ako. Why do I feel sad for no reason?

Dumating ang doctor. He checked my vital signs and asked me a few questions pero wala akong maalala. I don't even remember my name.

The door opened again and a woman stepped into the room. When I saw the woman, I shed tears because of happiness. Mama.

Tumakbo siya papunta sa akin at agad niya akong niyakap. I hugged her back.

"I miss you, Mama.."

"I miss you a lot, Christina...Miss na miss ka na ni mama."

"C-hristina? Is that my name?" naguguluhanan naman tumingin si mama sa doctor.

"Doc? a-nong nangyari sa anak ko?"

"She has a post-traumatic amnesia. It's confusion or memory loss dahil sa traumatic injury. She may unable to remember events that happened after the accident."

Nanatili ako ng ilang araw sa hospital para mas pa masuri ako. After the treatment, I can finally discharge.

"Are you excited that we can finally go home?" masayang sabi ni mama. Tumango ako sa kanya.

"Mama, asan si papa?" natigilan naman si mama sa sinabi ko. Iniwas niya ang tingin sa akin.

"Matagal na tayong iniwan ng papa mo Christina...sumama siya sa ibang babae." nagulat ako sa sinabi ni mama. Kitang kita ko ang lungkot sa kanyang mata. Nagsisi tuloy ako na itinanong ko pa yun.

"Wag mo na siyang alalahanin, may bago na siyang pamilya ngayon. Tara na?" tumango ako kay mama at sumunod sa kanya.

Habang naglalakad ako ay napasulyap ako sa nakaupong lalake. His eyes are swollen at nasisigurado ako dahil yun sa pag-iyak. Pinanood ko siyang tumungo at tinakpan ang mata niya. Mukang iiyak muli siya.

"Christina, tara na!" agad kong inalis ang tingin ko sa kanya at sumunod kay mama.

Pero natigilan ako ng may humawak sa braso ko.

"Sandali." dinig kong sabi niya. Lumingon ako sa kanya at nanlaki ang mata niya. Nagulat ako ng niyakap niya ako.

"Christina—Ikaw pala yan, Drake!" sabi ni mama. Napakunot ang noo ko. Kinalas niya ang yakap at taka akong tumingin sa kanya.

"She's your friend, Christina. Si Drake." pilit ko man alalahanin kung sino siya pero hindi ko siya maalala.

"What happened to her, tita?" tanong niya pero nanatili siyang nakatingin sa akin. Napatingin ako sa sahig dahil naiilang ako sa tingin niya.

"May post-traumatic amnesia si Christina kaya hindi ka niya naalala."

"I want to talk her, tita. Okay lang po ba?" pumayag naman si mama kaya sumama ako sa kanya. Pumasok kami sa pintuan na malapit sa pwesto niya kanina.

"Sino—" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng makita ang lalake na madaming nakalagay na aparato sa katawan. Bumungad sa akin ang tunog ng monitor para sa kanyang vital signs. May nakalagay naman na tubo sa kanyang bibig na tumutulong sa kanya sa paghinga.

Nagsimulang manlabo ang mata ko dahil sa nagbabadyang luha habang palapit na palapit ako sa kanya. I know him... Nararamdaman ko yun.

Umupo ako sa bangkong katabi niya.

"He had a car accident." tumingin ako kay 'Drake.

"How did the accident happen?"

"Nahagip siya ng truck, mabuti nalang nakaiwas siya kung hindi wala na sana siya ngayon pero isa lang nasisigurado ko....hinanap ka niya nung gabing yun. I was half sleep when I heard his voice...calling your name."

"Hindi ko maalala..." I burst into tears and I don't even know why. 

"Siguro nga hindi mo kami maalala may amnesia ka man o wala dahil nakilala mo lang kami nung comatose ka pa."

"A-nong ibig mong sabihin?"

"It's complicated. Tsaka ko nalang ikwekwento sayo."

"Hello—hello! Kristian, nandito na ang gwapo mong pinsan!" napalingon naman kami sa pinto at pumasok ang isang lalake na may katangkaran.

Nahulog naman niya ang dala niyang paper bag ng makita ako.

"Christina!" agad niya akong dinamba ng yakap. "Akala ko ay nawala ka na!" hinila naman siya ni Drake sa laylayan ng kanyang damit.

"Hindi ka niya naalala, Caleb." sabi ni Drake. Hindi ko na pinansin ang pagtatalo nila at tumingin sa kanya. I dont know what's his name.

I try to remember pero wala talaga akong maalala.

Napahikbi nalang ako. Kasalanan ko kung bakit siya naaksisdente...

"W-ake up...please, wake up."

"Please..." hawak ko ang kamay niya habang nakayuko ako. Even I can't remember but my heart will remember you.

My heart beats fast when I saw you... It tells me how much I loved you.

Pero agad akong naalarma. No, no... Please!

"Caleb, tawagin mo ang Doctor!" sigaw ni Drake pero wala dun ang atensyon ko kundi sa kanya.

Unti-unting nagbago ang linya ng monitor. Umusbong ang kaba ko.

"Kristian!" bigla itong lumabas sa aking bibig.

"Don't leave me, Kristian!" sigaw ko. Dumating na ang mga nurse at doctor.

"Clear!" the doctor said before administering a jolt of electricity using a defibrillator to his chest.

Napapikit nalang ako. My memories are all coming back...

Kasabay nun ang matinis na tunog na bumalot sa akin ng takot. Mabilis kong binuksan ang mata ko.

"KRISTIAN!"

》》》》