sensedim

³

Yedinci Ev- Anlat Ona

Ne demiştik hatırlar mısın? Gökyüzündeki son yıldız yanıp sönünceye kadar birbirimizi bırakmayacağımıza "söz" vermiştik. Ne oldu o gökyüzüne, ne oldu o yıldızlara? Gökyüzü birden karardı, yıldızlarsa söndü. Gökyüzü grileşti, yıldızlar başkalarının hayallerini gerçekleştirmek için kayıp intihar etti.

Yıldızlarım üşüdü ve söndüler, yeniden yakmaya mecalim olmayacak belki de... Çünkü gece gökyüzüne baktığımda en parlak sadece bir yıldız vardı, o da sendin..

Ha bir de şey vardı, uzay kadar seviyordun dimi? Peki o uzaya ne oldu? O sonsuz boşluklara... O boşluk sonsuzluğumuz değil de sonumuza şahit oldu, o da bitti.

Şuan içim o kadar acıyor ki, halbuki ben gözlerim kapalı kalbimi sana emanet etmiştim, ve ne yapacağını tamamen sana bırakmıştım çünkü içinde sen vardın. Sen bu kalbi öylesine kırdın ki, değil kırmak sanki hançer saplamışsın gibi, bir an içimdeki dünyanın kararmasına şahit oldu kalbim, sanki kan ağlıyor gibi anlatamıyorum çünkü tarifi zor..

Ne güzel tesadüflerimiz vardı bir de, her söylediğimizde gözlerimizin içi gülüyordu. Keşke hep o güzel tesadüfler gibi kalsaydık, ama olmadı. İşte kötü tesadüf de gösterdi kendini, ayrılığımıza şahit oldu. Senden sonra artık ne Tuğkan, ne de Pinhani dinleyemiyorum.

O şarkılarda bile anılar vardı, ve o şarkılar artık bitti benim için. Neden gülüyorsun diye sorduğumda, "Ben hep gülerim" demiştin, ki severdim gülüşünü, belki de yakışıyordu ama hayatımı mahveden işte o tatlı gülüş oldu..

Papatyaları sevmezdim senden önce, ama senleiken bir umut sevmiştim, bana sen sevdirmiştin çünkü. Ama artık onları da sevmiyorum, sevemiyorum. Kısacası bana seni andıran hiçbir şeyi sevemiyorum.

Bir de şey vardı mesafe aşkları. Sen ne diyordun, "aşk mesafe tanımaz" gayet yerinde bir söz, ama bizim için söylenmemiş. Aramızda 1298 km olmasına rağmen ben sevmiştim gerçekten, belki de şu mesafe aşklarına beni sen inandırmıştın ama daha kendin bile inanmamışken... Artık ona da inancım kalmadı.

Hani Tuğkan derdi ya, "söyle ne istiyor şarkımız benden, neden acıtıyor artık içimi..?" işte ben tam da o noktadayım. Şarkımız nerede çalsa artık içimi acıtıyor, ağlamamı istiyor. Bazen durup dururken aklıma düşüyor yüzün, ister istemez hatırlıyorum seni, bir şarkı çalıyor yine sen, boş duvarlara bakıyorum yine sen, ve tekrar doluyor gözlerim, sanki kalbim ağlıyormuş gibi, sessizim ama içimde avazım çıktığı kadar bağırıyorum "böyle olmamalıydı" diye.

Ama ben artık seni çok iyi anlayabiliyorum, seni unutmam belki, ama gittiğini kabullenmek de çok zaman almayacak umarım.

Geceleri ağlamam geçti artık. Biraz sensizim fazlasıyla acılıyım.

Dünya boktanmış* biliyor musun, insan eksik kalınca anlıyor bunu. Bazen bir yalnızlık çöküyor, sonra geçiyor. Aslında her şey geçiyor da unutmaya bir çare bulamadım hala. İnsanları unutursun ama anılar... Onları unutamazsın.

Bazen bir şarkı gibi takılıyorsun aklıma, sözlerim sen oluyor... Sokaklar üzerime geliyor, insanlar üzerime geliyor. Gülüşün hep gözlerimin önünde, gülüşünden öpmeyi özlemenin bir çaresi yoktu, ama artık özlemiyorum.

Sensizlik dünyanın sonu falan değil, senden önce nasıl yaşamışsam senden sonra da hayatıma yine devam edeceğim.

Herkes anlayış bekliyor ya; sağa dönüyorum beklenti, sola dönüyorum beklenti. Kimse sormuyor sen ne istiyorsun, seni de anlamamız gerekir mi diye. Herkes anlayış bekliyor ya muhteşem olay.

Bir de yüzüme karşı konuşamayanlar arkamdan ne kompozisyonlar yazıyormuş meğer, bu da fazlasıyla muhteşem, insanları tanımamı sağladı. Ne mi öğrendim hayattan? İyice tanımadan birilerine bağlanmamayı, beni takmayanı takmamayı, verdiğim değeri hak etmeyen insanlara hayatımda yer vermemeyi, gidene "dur" dememeyi, giden bensem dönüp arkama bakmamayı öğrendim. Çünkü kimse üzülecek kadar değerli değil. Bunların farkına varmamı sağlayan etrafımdaki insanlar, onlara teşekkür ediyorum.

Kısaca artık bitti her şey, sen beni kaybettin, ben senden vazgeçtim. Ve hikayenin sonu da şöyle bitiyor: O; ilk tanıdığı, güvendiği, sevdiği insan değildi artık.!

Seven yanılmış, sevilen yabancılaşmıştı...