De vergeten erfgenaam

Hoofdstuk 1.0

Ik keek recht in het gezicht van mijn verloofde toen hij met zijn zwaard uithaalde, zijn blauwe ogen keken me indringend aan. Snel dook ik naar rechts om zijn aanval te ontwijken. Nog voor ik kon pareren vloog ik met een klap op de grond. Ik rolde me nog net snel genoeg opzij om het zwaard te ontwijken dat een tweede keer recht op me af kwam. Met een vloeiende beweging sprong ik recht, klaar om aan te vallen. Mijn euforie was echter te snel opgekomen want voor ik uit kon halen voelde ik de tip van Adrien's zwaard al tegen mijn schouder.

"Al beter dan vorige keer" zei hij lachend, "maar nog steeds niet snel genoeg." Zijn gezicht zat ondertussen onder de zweetdruppels en zijn donkerbruine krullen plakte tegen zijn voorhoofd.

"Nog een keer", hijgde ik vastberaden. Ik was wel moe maar ik was geen opgever.

"Dat is dan wel de laatste keer" zuchtte Adrien, "we zijn al een hele voormiddag aan het trainen. Word jij dit dan niet beu?"

"Nee, net zoals jij de raadsvergaderingen nooit beu wordt"

"Dat kan je niet met elkaar vergelijken. Raadsvergaderingen zijn essentieel en zorgen ervoor dat Asserea en al zijn burgers nog lang zal blijven voortbestaan." Adrien wierp me een strenge blik toe die me meteen deed terugdenken aan het gesprek dat vorige week had plaatsgevonden.

"Ik dacht dat je ziek op bed lag?"

Ik was zo verdiept in mijn boek dat ik niet had gehoord dat Adrien ondertussen de bibliotheek was binnengekomen. Toen ik zijn stem hoorde was ik zo verbluft dat ik even niet wist wat ik moest antwoorden.

"Euhm, het was een tijdelijke flauwte," Emoria zei dat ik het een tijdje rustig aan moet doen.

Adrien nam plaats in de zetel die tegenover me stond en kruiste zijn benen. Hij pakte het boek op dat ik ondertussen op het koffietafeltje gelegd had.

"Hmm, de wonderen avonturen van Jack. Is dat de soort literatuur dat de kroonprinses van Asserea moet lezen?"

Ik dacht dat hij een grap maakte maar toen ik zijn gezicht zag wist ik dat hij het meende.

"Welke literatuur moet ik anders lezen?"

"Je zou je kunnen verdiepen in de geschiedenis van het Zuiden en het voeren van diplomatische gesprekken zoals ik de afgelopen weken al heb gedaan" Ik begrijp dat het de afgelopen jaren moeilijk voor je is geweest maar het huwelijk en de kroning vinden volgende week al plaats. Ik heb het gevoel dat je niet heel goed beseft dat dit heel wat verantwoordelijkheden met zich mee brengt. Zelfs als je, je even niet goed voelt moet je er voor dit koninkrijk zijn. Je kan het je niet veroorloven dat je bij elke appelflauwte meteen een hele dag rust neemt". Adrien keek me onderzoekend aan. Hij wou zeker weten of zijn woorden het nodige effect op mij hadden en dat hadden ze zeker. Gelukkig voor hem had ik mijn boek niet meer in mijn handen want anders had ik het regelrecht naar zijn stomme hoofd gegooid. Ik had nog nooit iemand ontmoet die zo perfect was voor de rol van prins en dat frustreerde me enorm. Hij was alles wat ik moest zijn maar niet was. In plaats van verdragen opstellen en belastingen innen dagdroomde ik liever over de avonturen die ik wilde beleven maar nooit zou. Adrien daarentegen sloot zich liever een hele dag op in zijn kantoor. Net omdat hij zo perfect was, was het voor mij moeilijk om hem niet leuk te vinden. Hij was knap, enorm charismatisch en zou een goede man voor me zijn maar op de momenten dat hij me zoals nu de les spelde kon ik hem wel wurgen.

"Je hebt gelijk, ik gedraag me de laatste tijd inderdaad niet zoals je van een kroonprinses zou verwachten. Ik beloof dat ik me vanaf nu beter ga inzetten". Ik koos ervoor om te antwoorden zoals hij wou en niet mijn hart te laten spreken. Die keuze heb ik de laatste jaren nogal vaak gemaakt.

Gebruik je hoofd, niet je hart.

Dit had mijn moeder me ooit toegefluisterd. In het begin begreep ik niet waarom ze ooit zoiets zou zeggen maar nu weet ik waarom. Als ik mijn hart zou volgen zou ik nooit instemmen met een huwelijk met Adrien maar mijn hoofd vertelde me dat dit het beste was. Het koninkrijk zou snel ten onder gaan moest ik mijn hart volgen en dat kon ik mijn ouders niet aandoen.