Het Keerpunt - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 29: "Roze/blauw"

Vier weken later, november .

Wolfs POV:
Het warme, heldere water van de Caribische zee spoelt over mijn voeten. Met mijn schoenen in mijn handen kijk ik naar de ondergaande zon vanaf de kust. Genietend van de warme zomeravond sluit ik mijn ogen. Ik schrik op als ik een paar spetters op mijn gezicht voel, verbaast open ik mijn ogen. Mijn lieftallige echtgenote staat met een grijns te wachten op een reactie. Ze bukt nog een keer en neemt wat water in haar handen, langzaam maar dwingend schud ik mijn hoofd: "dat zou ik niet doen Eef". Ze trekt zich niks van me aan en gooit het water kinderachtig voor een tweede keer naar mijn gezicht. "Je vraagt erom", lach ik beheerst terwijl ze over het zachte, natte zand wegrent. Ik trek een sprintje en ben een stuk sneller, ik heb nu eenmaal geen dikke buik. Eva is nu 21 weken zwanger en heeft nog niet al teveel last van kwaaltjes, dat komt waarschijnlijk door haar goede conditie. Wanneer ik haar bijna heb ingehaald, struikelt ze over haar eigen voeten en valt op het natte zand. Ik schrik me kapot en buk naast haar neer, "Gaat het? Heb je je pijn gedaan?". Ik help Eva weer overeind en pak met twee handen haar kaak vast, hierdoor dwing ik haar om me aan te kijken. "Gaat het?", vraag ik nogmaals. Ze maakt zich los, "Stresskip, ik struikelde gewoon even". Ze lacht en ziet me nog lichtelijk nerveus naar haar buik staren. "Ook daar alles nog oké... over kgggh" Eva doet net alsof ze door een portofoon praat en geeft me een knipoog. Nadat ik weer gerust gesteld ben, kietel ik in haar zij, "deze had je nog tegoed". Ze schiet in de lach en probeert weer weg te rennen, dat laat ik niet toe. "Kun je wel, tegen een zwangere vrouw", speelt ze zielig. Ik laat me niet kennen en ga nog even door, na een tijdje geef ik haar een kus en pak haar hand. "Wel zonde van je leuke bloesje", zeg ik, doelend op de natte plekken door de val van daarnet. "Ach, ze doen het er maar mee hoor", ze haalt haar schouders op. Hoewel het in Nederland steeds meer gaat vriezen, is het hier overdag gemiddeld zo'n 28 graden Celsius. Soms klaagt Eva wel dat ze het te warm krijgt, meestal gaat ze dan even douchen of in de slaapkamer op bed liggen. De airco is echt een eerste levensbehoefte in het Caribisch gebied, het heeft een hoop slapeloze nachten voorkomen. Hand in hand lopen Eva en ik over het witte strand terug naar onze zaak. Een goede vriendin van Olitha heeft aangegeven dat ze in het weekend mee wilt draaien en eventueel ook een dag in de week. Met het oog op de toekomst hebben we dit aanbod van harte aangenomen en vanavond ondersteunt ze Oltiha in de bediening.

Deze avond hebben we een "gender reveal party" georganiseerd in Blue Curaçao. Dit soort feestjes zijn nou niet direct iets voor ons, maar de buren hadden het geopperd. We vonden het ook wel weer grappig om iedereen zo bij elkaar te hebben, bovendien heb je het dan in één keer duidelijk. Grootste nadeel van het hele gebeuren: wij weten zelf ook het geslacht nog niet. De 20-weken echo was zenuwslopend, hier wordt een groot deel van de medische check gedaan. Tot onze opluchting sloeg de baby met vlag en wimpel voor alle testjes en metingen en restte alleen nog het bepalen van het geslacht. Onze vaste verloskundige Glenda heeft het op een briefje geschreven en in een envelop gedaan. We waren zo sterk om niet te kijken, al was de verleiding wel heel erg groot. We hebben gevraagd of de bakker bij ons in de buurt een taart wilt bakken, zoals gebruikelijk is de binnenkant roze of blauw gekleurd. Eva en ik maakten elkaar helemaal gek in de afgelopen week door onze vermoedens uit te spreken. "Die lange benen, het wordt vast een jongen", zei Eva. "Maar die volle lipjes, dat is wel typisch iets voor een meisje toch?", sprak ik haar tegen. Het andere moment dacht ik weer een jongen en visa versa. Vanavond is dus eindelijk de ontknoping in onze dagenlange discussie. We verwelkomen onze vrienden uit het appartementencomplex bij onze strandtent, Lindy is ook gezellig mee. Twee weken geleden is ze vijf jaar geworden, iets wat we nog steeds geregeld te horen krijgen. "Hoi Floris!", roept ze opgewekt als ze ons van het trappetje ziet komen. "Wat is dat?". Ik zet de taart op de tafel, Eva legt er een groot mes naast. "Voorzichtig Lindy, hier mag je niet aankomen", wijst Eva ons buurmeisje op het scherpe mes. Lindy knikt en zucht zachtjes: "Maar ik ben al vijf hoor". Ik glimlach en wrijf over haar rug, "Als je zo maar helpt met het opeten van de taart". Vrolijk gaat ze op de loungebank naast haar ouders zitten. "Nou buurtjes, ik ben wel heel benieuwd hoor.", zegt Robert terwijl hij een slok van zijn biertje neemt. "Weten jullie écht van niks?", vraagt Katja vol ongeloof. We schudden ons hoofd. "Knap hoor, bij Lin stond ik erop om het direct te horen". Robert zucht en knikt, "vanaf toen was het roze, roze en nog eens roze. Zelfs ik moet eraan geloven", hij wijst naar zijn roze overhemd. "Niet zo zielig doen Rob, je bent altijd wel een beetje vrouwelijk geweest", lacht Katja. "En bedankt hè, van je vrouw moet je het hebben". Lindy wurmt zich tussen hen in en eist even alle aandacht op. "Ik wil graag een buurmeisje", zegt ze vastberaden. Iedereen moet lachen en kijkt ons nieuwsgierig aan. "En wat nou als het een jongetje is?" vraagt Katja. "Dat mag ook, maar ik wil een meisje. Dan kunnen we met de poppen spelen".
Onze vrienden zijn in gesprek en drinken van hun drankjes. We hebben niet zoveel aandacht besteed aan het hele blauw-roze thema, we hebben alleen een vlaggenlijn met die twee kleuren opgehangen tussen de palen op het terras. Dit vind ik het allerlekkerste aan zo'n land als deze, je kunt de hele avond buiten vertoeven. "Wow", Eva bevriest terwijl ze in gesprek is met één van de buren. Ik kijk op en zie haar met grote ogen naar haar buik staren. Nieuwsgierig loop ik in haar richting, "Wat is er?". Zwijgend legt ze haar handen op haar buik en er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht. "Ik voelde iets", fluistert ze om het moment niet te verstoren. "Ja hier", ze pakt mijn hand en legt hem op de bewuste plek. Hoe hard ik ook mijn best doe om iets te voelen, er lijkt er niks te gebeuren. Teleurgesteld trek ik mijn hand weer terug. "Dat kan nog wel een paar weekjes duren", merkt Katja op. "Sorry Wolfs, even geduld hebben nog", Eva wrijft liefdevol over mijn arm.

Wanneer iedereen zo'n beetje gesetteld is, kijk ik Eva ongeduldig aan. Ze lijkt ook niet te kunnen wachten, ik vraag de aandacht van de aanwezigen. "Beste vrienden, Eva en ik houden het niet meer van de spanning... dus als jullie het goed vinden, snijden we nu die taart aan." We willen het mes pakken en zien Katja plotseling opspringen, "Wacht! Een momentje". Vragend kijk ik Eva aan, ze haalt haar schouders op. Katja is druk in de weer met haar telefoon en praat tegen het scherm: "Ja, zien jullie het? Mooi, ik zal het scherm even draaien". Op het display zien we de slaperige hoofden van Marion en Romeo. In de tussentijd komen er nog meer oud-collega's bijstaan. "Heee!", roept Eva enthousiast. "Het is midden in de nacht in Nederland, wat doen jullie daar allemaal?!". Er wordt gelachen, Marion neemt het woord. "Nachtdienst helaas, maar dat moment bij jullie willen we live meemaken natuurlijk". Katja gaat weer wat naar achteren staan en zorgt dat onze vrienden aan de andere kant van de lijn alles meekrijgen. "Zullen we dan maar?", Eva glimlacht en kijkt verwachtingsvol in mijn ogen. Vol spanning pak ik het mes vast en laat Eva haar handen over de mijne plaatsen. Iedereen houdt zijn adem in, Lindy is op de bank gaan staan zodat ze beter zicht heeft. We snijden met het puntje van het mes in de grote taart, met witte fondant aan de buitenkant. Langzaam trekken we het mes steeds verder naar beneden en halen het eerste stuk eruit. Eva en ik kijken elkaar aan, daar is geen twijfel over mogelijk. We krijgen een...