Sweet Creature (l.s.)

-H77-

P.O.V. Louis Tomlinson

"Dus je weet zeker dat Gemma me nog mag?" Vraag ik voor de zekerheid als we de straat van zijn ouders inlopen. Harry geeft een zacht kneepje in mijn hand, welke in de zijne ligt. "Ja, dat weet ik zeker." Ik knik snel en probeer mezelf dat ook te vertellen als we onderhand steeds dichterbij komen. "Lou?" Ik maak een klein 'hmm' geluidje om aan te geven dat ik luister, 'wees gewoon jezelf, dan komt het goed, okay?" Ik knik en glimlach zwak. Dan is het zover. We staan voor het huis van zijn ouders met beiden een koffer in onze handen. Ik met mijn spullen uit Nederland en Harry met de spullen die hij meegenomen had uit Londen. "Ja?" Ik knik en dan drukt Harry op de bel. Ik laat zijn hand los en blijf naast hem staan voor de deur. In nog geen paar seconden, wordt er al open gedaan door Harry's zus. "Yes, daar zijn jullie!" Ze trekt ons beiden tegelijk in een knuffel, wat me laat glimlachen en een opluchting bij me naar boven brengt. "Louis, ik ben zo blij dat je er weer bent, het gaat echt gezellig worden,' zegt Gemma, alsof ze kan aflezen hoe gespannen ik me voel. Wellicht zit dat in de familie, want Harry weet ook snel hoe ik me in een bepaalde situatie voel. "Okay, kom!" Ze loopt voor ons uit het huis in. Ik zucht zacht uit en Harry laat zijn hand even over mijn arm glijden, waarop hij glimlacht en zo laat zien dat inderdaad alles goed komt.

Zowel van Anne als van Des krijg ik een knuffel en ik glimlach direct. Het voelt weer goed om hier te zijn. Ze zijn altijd zo open voor mij en accepteren me volledig. Wat me laat nadenken over het feit waarom zij niet de waarheid mogen weten over wat er is gebeurd. We nemen plaats aan de tafel met een kop thee, die Anne voor ons gemaakt heeft. "Wat leuk om je eindelijk weer een keer te zien, Louis,' zegt ze enthousiast, waardoor ik glimlach en knik. "Hoe gaat het met jullie?" Vraag ik met oprechte interesse, aangezien ik ze erg lang niet heb gesproken. Des glimlacht en vertelt dat het goed gaat, samen met nog een leuk verhaal erbij over wat er pas geleden gebeurd was, wat me laat lachen. "Hoe gaat het op je universiteit, Louis?" Vraagt de moeder van Harry. "Goed eigenlijk, we zijn bezig met een erg groot project, maar volgens mij gaat het wel prima." "Wat voor project doe je?" Vraagt Gemma nieuwsgierig. "Over het onderzoeken van bepaalde situaties, iets als forensic scientist." "Je doet toch scheikunde?" Ik knik. "Het was een soort van kruising tussen verschillende colleges." "Maar denk je dat het een goed cijfer wordt?" Ik haal mijn schouders op en lach vervolgens. "We krijgen er sowieso een punt bij." "Chill! Maar waarom?" "Ik had een vraag goed welke hij stelde." Harry fronst en schudt zijn hoofd. "Niet zo bescheiden, Zayn heeft me verteld hoe hij op het podium geroepen werd voor 300 studenten en toen de meest onmogelijke vraag gesteld werd, die niemand wist, behalve Louis,' zegt Harry dan trots. Ik haal mijn schouders licht op en ik begin verlegen te blozen. Harry glimlacht. "Wow, dat is echt goed. Je gaat dat project sowieso knallen dan." "Ik hoop het,' glimlach ik licht. "En met jouw fotostudie? Je laatste jaar toch?" Vraag ik. Gemma knikt enthousiast. "Eindelijk!" Ik lach en vraag wat ze daarna wil gaan doen, waar we nog even over praten.

Het is onderhand al best laat, voor Harry en ik dan. Voor ons voelt het een uur later dan dat het eigenlijk is en daarnaast voelt een reis altijd best vermoeiend aan. Het is onderhand elf uur en we zitten op de bank. Ik tussen Harry en Gemma in en de ouders van hen schuin tegenover ons op twee stoelen. "Maar Louis, ik had gehoord dat je best druk was met je studie." Ik schud mijn hoofd. "Nee, dat was niet waar." Zowel Harry als Gemma kijkt me geschrokken aan. Ik voel me zelf ook nerveus, maar de ouders van Harry zijn zulke lieve mensen en verdienen het om de waarheid te horen. En dan kunnen ze vervolgens zelf kiezen wat ze willen met de situatie en met mij. Of ze me nog accepteren hier. Dat is niet aan Harry of aan mij om te beslissen. Allebei de ouders lijken redelijk verbaasd en niet-wetend. "Wat bedoel je?" Vragen ze dan ook. Ik voel Harry's hand op mijn been net als ik wil beginnen met praten. Hij schudt licht zijn hoofd, maar ik negeer het, echter leg ik wel mijn hand op de zijne als lichte steun voor mezelf. "Harry wilde mij alleen beschermen door dat te zeggen, maar ik heb eigenlijk gewoon een hele stomme fout gemaakt,' begin ik, voordat ik hetzelfde aan hen vertel als dat ik had verteld aan Gemma en Harry. De waarheid. Ik word niet onderbroken als ik vertel over Roy en wat er is gebeurd, tegen mijn zin in.

Als ik klaar ben, voel ik hoe mijn wangen branden, zowel als kleine tranen in mijn ogen. Wellicht grotere die elk moment zullen kunnen vloeien. Ik wacht de reactie af, terwijl ik mijn blik naar beneden heb gericht, bang voor de reactie die komen zal. "Ik vind het dapper van je dat je dit verteld hebt,' zegt de moeder van Harry uiteindelijk na een stilte. Dat maakt dat ik opkijk en mijn haren voor mijn ogen wegveeg, zodat ik haar aan kan kijken. Ik glimlach zwak en baal ervan als ik toch een natte traan langs mijn wang naar beneden voel glijden. Harry is stil naast mij, net als Gemma. "Ik zal jullie zoon echt nooit pijn doen en ik zal zoiets ook nooit meer laten gebeuren,' benadruk ik. Anne laat een glimlach zien en knikt. "Ik geloof het. Je bent een intelligent persoon en ik vind je ook een loyaal persoon." Ik glimlach zwak en weer voel ik een kleine traan uit mijn oog ontsnappen. "Dat je dit nu zo tegen ons zegt, zegt al heel wat over jou. Namelijk dat je een eerlijk persoon bent en dat is ook waarom ik jou vertrouw. Ik vind het knap dat jullie je weg erdoorheen hebben kunnen maken en ben hier blij mee. Het was gewoon een fout, maar wat mij betreft blijven we er niet langer bij stil staan. Ik zal nu ook niet anders naar je kijken, maar nog steeds als dezelfde lieve jongen en door het te vertellen tegen ons heb je juist laten zien dat je ook eerlijk bent,' zegt de vader van Harry dan. Ik glimlach door de zachte woorden en ben blij dat ik dit gezegd heb. Ik kijk kort Harry aan in de hoop dat hij het ook okay vindt dat ik het heb gezegd. Ik zie hem glimlachen en warmhartig kijken, waarna hij zijn arm om mijn middel heen slaat en me tegen zich aan trekt. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder leunen en ik droog mijn enkele tranen met de mouw van mijn shirt. Ik sluit mijn ogen even en Harry fluistert zacht, nog net verstaanbaar voor mij: "Ik ben trots op je,' wat mij doet glimlachen. "Jullie zijn zeker moe, hè jongens?" Ik open mijn ogen en kijk Anne aan, waarop ik licht knik, terwijl ik mijn hoofd optil van Harry's schouder. "Zie ik jullie morgen?" Vraagt ze, waarop Harry en ik beiden knikken en dan opstaan. Nog net voordat ik de kamer uitloop, hoor ik Gemma fluisteren tegen Harry: "houdt hem" wat me doet blozen en door laat lopen.

Zodra we Harry's kamer inkomen, laat ik me direct languit op het bed vallen, wat Harry laat lachen en hij komt naast me liggen met zijn armen om me heen. We zwijgen allebei en hij maakt kleine beweging door mijn haren heen wat mij kalm maakt. "Ik ben zo ongelofelijk trots op je,' zegt hij uiteindelijk. Ik glimlach tegen de lakens aan en draai me om, waardoor ik naar hem toe kijk. Ik zeg verder niks en ga rechtop zitten, waarna ik mijn shirt over mijn hoofd trek en mijn broek over mijn heupen naar beneden duw. Ik kijk naast en voor het bed, maar kom er dan achter dat onze koffers nog beneden liggen. Ik voel een warme hand over de blote huid van mijn schouders heen wrijven. "Zal ik je koffer halen?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Het is okay, ik haal hem morgen wel." Hij slaat zijn arm om mijn buik heen en trekt me naar zich toe, wat me laat giechelen door het contact op mijn blote huid. Ik spring op hem neer, wat me met mijn blote lichaam op hem laat liggen en ik mijn gezicht innestel in zijn nek. "Wil je een shirt van mij?" Vraagt hij. "Nee, het is okay, Haz. Maar als je me zo graag met een shirt aan wil zien moet je het zeggen hoor,' grap ik, terwijl ik heel goed weet dat hij het echt alleen voor mij vraagt, omdat ik soms nogal beschermend met mijn lichaam kan zijn en het niet zo snel show. Harry rust zijn handen op mijn heupen en zet kracht, waarmee hij me opzij legt, met mijn rug op het bed en hij over me heen komt hangen. Hij legt zijn lippen op mijn borst en zoent een baan naar beneden tot de bovenkant van mijn boxer, waarna hij weer naar boven beweegt en dan zijn lippen in mijn nek legt. Ik jammer bij de gevoelige huid en gooi mijn hoofd naar achteren. Echter buig ik snel weer naar voren en houd hem tegen, zodra hij aan mijn vel wil zuigen. Hij kijkt me verbaasd aan, waarop ik zeg: "weet je nog de vorige keer dat ik hier was met zo'n rode plek in mijn nek?" Harry grinnikt en in plaats van zijn lippen in mijn nek te leggen, legt hij ze op mijn lippen. 

Nog geen vijf minuten later, ontkoppel ik me al van zijn lippen en duw ik hem van me af, waardoor hij naast me valt. "Zo kort?" Vraagt hij en kijkt me overdreven verdrietig aan. Ik geef hem een duw en lach. "Ik ben moe." "Oh." We staren elkaar voor een tijdje aan. "Kom dan maar,' zegt hij uiteindelijk, waarna hij zijn armen opent, echter wijs ik naar zijn broek. "Ik heb geen zin meer om zo op te staan, dus doe die eerst maar uit." Harry lacht en trekt zijn broek uit, waarna we beiden onder de dekens kruipen en ik me innestel tegen Harry aan.

___________________________
1am . . . ✨