Teoretycznie zwykła przygoda, teoretycznie normalnej nastolatki. Jedak całe jej poukładane życie odchodzi w zapomnienie, kiedy w jej życiu pojawia się szarmancki dowódca Chłopców z Placu Broni, Janosz Boka.
[janosz boka x female oc]
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Piękny letni krajobraz przewijał się przez dosyć spore okna pociągu. Siedzące w nie dużym przedziale kobiety, patrzyły nieobecnym wzrokiem w trzymane w swoich dłoniach, niedawno zakupione książki, próbując przeczytać chociaż jedną stronę. Jednak ciężar, jaki przytłaczał ich serca, skutecznie im to uniemożliwiał. Każde słowo, litera wydawało się obce, jakby napisane w innym języku.
Szesnastolatka próbowała udawać twardą, nie chciała okazywać swej słabości przy matce, która mimo wcześniejszych stosunków z mężem, nadal go kochała i kochać będzie.
— Nie martw się mamo, wszystko się jakoś ułoży. — ciszę przerwał delikatny głos nastolatki. Z delikatnym uśmiechem wpatrywała się w za szkolone oczy swojej rodzicielki. — Podobno koniec jest początkiem nowej przygody. — dodała po dłuższej chwili.
— Ciężko jest porzucić, to nad czym tak ciężko się pracowało kochanie. — odparła blond włosa kobieta.
Szesnastolatka pokiwała jedynie kilkukrotnie głową na znak zrozumienia i wróciła do lektury. Tym razem udało jej się bez problemu przeczytać cały rozdział wciągającej powieści, którą dostała zaledwie wczoraj. Ciemna granatowa okładka ze srebrnym napisem ,,Deszczowe wspomnienia" oraz ornamentami, skrywała w sobie wciągającą historię dwójki ludzi, którym w najważniejszych momentach życia towarzyszył deszcz. Pierwszy pocałunek, pierwsza kłótnia, czy wypadek zawsze w deszczu. Historia pisana lekkim piórem, które niebywale porywała czytelnika w zupełnie inny świat, pozwalając mu przeżywać historię wraz z głównymi bohaterami.
Podróż pociągiem, najwygodniejszy sposób przemieszczania się na duże odległości. O dziwo podróż obu kobietom minęła w zastraszającym tempie, książki i rozmyślania ,,co będzie dalej? " pochłonęły je całkowicie. Odbierając bagaż od przemiłego mężczyzny, pani Joanna po raz pierwszy od ponad czterech lat uśmiechnęła się szczere i zupełnie swobodnie. Energiczna Abigail od razu przejęła ciężkie walizki od rodzicielski i nie słuchając jej protestów, ruszyła do wcześniej zamówionej dorożki. Suknia delikatnie powiewała na wietrze, sprawiając wyrażenie, iż dziewczyna porusza się z niebywałą gracją oraz taktem. Prawda była jednak zupełnie inna, jej ruchy były dosyć nerwowe i zbyt energiczne. Dziewczyna jednak nie przejmowała się tym zbytnio, jedyne o czy w tamtej chwili myślała, to długa orzeźwiająca kąpiel oraz piękne osiem godzin snu.
— Przez pewien czas zamieszkamy u cioci Jane, a jak już się ustatkujemy, to kupimy sobie jakiś nieduży domek. — zarządziła spokojnie pani Watts, na co jej córka ochoczo przytaknęła.
— Mam nadzieje, że cioci nie będzie przeszkadzał fakt, że noszę spodnie. — mruknęła pod nosem ciemnowłosa, co jakiś czas kiwając głową w stronę jakiegoś kulturalnego młodzieńca, który jak na gentlemana przystało, unosił lekko czapkę. — Sukienki są straszenie niepraktyczne. — jęknęła niezadowolona, nerwowo sprawdzając, czy tylny materiał nie postanowił się zbuntować i lekko podwinąć.
