bu hayat bize göre değil sevgilim,
ellerimi tutarsan buradan kaçabiliriz yine de.
çünkü sen hep dersin ki,
umut asla tükenmez.
yine de kızarmış gözlerinle bu kadar cüretkar konuşabiliyor olman
sırtında yük tonla acıyla
kalkıp da umuttan bahsedebilmen
hem senden nefret ettiriyor
hem sana hayran kılıyor beni
ve ruhunu açsam güneşi mi görürüm çöplük mü
umut mu görürüm saf kaygı mı
beni mi görürüm, bir başkasını mı?
bilmem mümkün değil
ama ellerimi tutarsan buradan kaçabiliriz
seni ve sırtındaki yükleri
ben sırtlanırım sevgilim,
bana ellerini vermelisin ki
dans edebilelim.
ve seninle kaçabilmek için
bacaklarım da kopsa devam ederdim koşmaya
çünkü elimden başka ne gelir ki?
bu sonsuzluk beni sana itaat eden bir kuldan başka neye dönüştürebilir ki?
