Her temmuz ayı geldiğinde,
Bir kez daha ölüyorum sessizce,
Kimseler görmüyor ağladığımı,
Gözyaşlarımı akıtıyorum içime.
Yıllar önce, bir temmuz ayında,
Yüreğimi gömdüm toprağa seninle.
Her sene aynı gün geldiğinde,
Çekilirim sadece kendime,
Anlatmam hislerimi kimseye,
Anlatsam da anlamazlar nafile,
Oysa kolay mı unutmak yüreğinin parçasını?
Yıllar unutturur mu insana yüreğinin acısını?
Gerçek sevgi gün gelir de biter mi?
Biterse de ona sevgi denir mi?
Mümkün mü bir daha görmeyecek olsan da gözlerini?
Ben hiç görmedim ki senin gözlerini,
Sahiden neydi gözlerinin rengi?
Ben sesini de hiç duymadım senin,
Bir dokuz temmuz günüydü sen geldin,
Yüreğimi yakıp ansızın çekip gittin.
Oysa dünyaları yakabilirdim gitmemen için,
Sen giderken haber bile vermedin.
Seni ne kadar sevdiğimi hiç bilemedin.
Yalnız ben değil herkes çok sevdi seni,
Onlar da en az benim kadar kalmanı istedi.
Dinlemedin, ya da duymadın hiç birimizi,
Yaşarken öldürdün farkında olmadan yüreğimi.
Her yirmi bir temmuz geldiğinde,
Yeniden gidiyorum beni bırakıp gittiğin güne,
Bir kez daha bir kez daha ölüyorum sessizce,
Sen de sessizce gelmiştin ve gitmiştin habersizce,
Yetmiyor ki yanağına kondurduğum bir buse,
Keşke sarılabilseydim doyasıya minicik bedenine,
O da yetmezdi ki bebeğim, yetmezdi annene,
Toprak yerine girseydin anneciğinin göğsüne,
Şimdi böyle yaşlar dolmazdı gözlerime.
Yıllar geçiyor da benim hasretim büyüyor gittikçe.
Ve ben ölüyorum olmadığınız her günde.
01/07/2020 Çarşamba.
