Restless

PROLOGUE

PROLOGUE

When you finally rest at the end of a long time, you couldn't just avoid thinking about anything that made you exhausted. And then curse life because you knows that it wouldn't be the worse thing you've ever experience. Something will come up. Something that is quicker than in a speed of light. Something that is slower than the turtle.

Aren't you used to it?

You can't live a life without getting tired. You can fool me but you can't fool yourself.

It was a fully lie when you said that you are restless. Your eyes are telling me how delicious your lies was -  you ate it. I wonder if what you ate was sweet as honey - your lips was.

Rest in life. Tired of past.

Or... Rest in past. Tired of life.

What makes you live?

What makes you dream about coming back in the past?

I live... for anyone. I couldn't live just for myself.

Is that what you called living?

Happiness is always been the past I dreamt to come back.

Wala akong pakialam kung gumastos man ako ng ilang bilyon para sa gagamiting time machine, mabalikan ko lang siya. Mabalikan ko lang ang lahat. Mabalikan ko lang ang dati... kung saan masaya kaming lahat. Masaya kaming dalawa.

'Yong tipong isa't isa lang ang problema naming dalawa. Walang pakialam sa iba. Walang pakialam kung may masasaktan man o iiyak dahil masaya kaming dalawa.

Sabi nila... kung dumating man ang panahon na kamumuhian ka ng mundo, may isang tao paring nandyan at nakaalalay sa'yo. Siya 'yon.

He's always been my strength long time ago. Never been my weakness. He knows my weakness. He knows how to let out my weakness. He's taking advantage of it. How unfair... saddening.

Akala ko dati, hindi siya magiging katulad ng buhay. Malupit. Masama. Masyadong mapanakit. 'Yong tipong aamba ka pa lamang sa pagtawa, dadating na agad siya para pawiin ang kasiyahan mo.

Akala ko ulan lang siya na may kasamang bahaghari... ipaparamdam kung gaano kaganda ang buhay. Magkaroon man ng problema, may darating pa ring magagandang bagay na papalit doon.

Pero hindi.

Bagyo pala siya. 'Sing lupit pa ng Yolanda. Sinira lahat. Hindi lang sariling tubig niya ang ibinuhos sa akin... hindi lang sarili niya ang ibinuhos sa akin. Lahat ng sakit, hirap at poot. Maubos ko man ang isang balde ng luha ko ay kahit kailan, sa tingin ko ay hindi pa 'yon sapat para pawiin ang nararamdaman niya.

Ilang taon na ang lumipas. Nandyan pa rin siya... pero hindi na siya.

But why am I blaming him for his wrath? Una pa lamang ay alam ko ng mangyayari 'to. Una pa lamang ay alam ko na siya ang pinakamasasaktan sa aming dalawa.

Pero bakit nagpapanggap siyang parang bato tuwing sinusuyo ko siya? Kailangan ko pa bang lumuhod? Kailangan ko pa bang magmakaawa para lang bumalik siya?

"Look at that heavy thing behind you... ang bigat-bigat. Kung patuloy kang maglalakad palayo habang bitbit ang malaking bagay na 'yan, baka hindi ka makausad," I whispered while trembling because of pain. I held my own hand to stop it from trembling. Hindi 'yon tumigil.

Siya lang naman kasi ang makakagawa ng bagay na 'yon.

My heart hurts for my words. It seems like it's for me. But I'm telling him it to him.

Tumulo ang luha ko nang makita kong tamad siyang lumingon sa akin habang hawak ang iilang papel para sa trabaho niya. Kinagat ko ang labi ko. Mukha na akong tanga niyang asawa na nakatayo sa harapan niya, nagmamakaawa para sa baon ng mga anak. Nandidiri ako sa sarili ko... hindi na ako 'to.