ပန္း႐ိုင္း(or) Red poppy [completed]

(39)ကြၽန္ေတာ့ယုန္ျဖဴေလး

အကိုကပင္လယ္ေရလိုပဲ။
ေသာက္ေလေသာက္ေလငတ္မေျပဆိုသလို
သူထိေတြ႕မိတဲ့ေနရာတိုင္းကအလြတ္မခံခ်င္
ေတာ့ေအာင္စြဲမက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။

ႏူးညံ့တယ္၊သင္းပ်ံ႕တယ္။
ေလဟာနယ္ထဲေရာက္ေနသလိုခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔
သူက်ဴးေက်ာ္မိတဲ့ေနရာတိုင္းကခ်ဳိျမန္တယ္။

တစ္ရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ပူေလာင္မႈေတြကို
အသက္ျပင္းျပင္း႐ႉကာထိန္းလို႔ ဒီေမႊးပ်ံ႕ျခင္း
ပိုင္ရွင္ေလးကိုအပူတျပင္းနမ္း႐ိႈက္ေနမိတယ္။

"ရီေပၚ ေတာ္ေတာ့ အိမ္ကစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္"

လည္တိုင္ေတြမွာတိုးေဝွ႔နမ္း႐ိႈက္ေနတုန္း
အကိုကအသံတိုးတိုးနဲ႔အသိေပးလာတယ္။

မလႊတ္ခ်င္ေသးေပမဲ့တစ္ကယ္လဲၾကာေနၿပီမို႔
အကို႔စကားကိုနားေထာင္ၿပီးလည္တိုင္ကေခါင္း
ကိုျပန္ေမာ့ကာေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ႏႈတ္ခမ္းေလး
ကိုဖိနမ္းလိုက္တယ္။

ေသခ်ာၾကည့္မိမွအကို႔ႏႈတ္ခမ္းေလးက
သူ႕လက္ခ်က္ေၾကာင့္အနည္းငယ္
​ေယာင္ခ်င္ေနၿပီ။
နဂိုကအေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက
အခုမွေသြးေရာင္ေလးပိုလႊမ္းလာသေယာင္မို႔
ေက်နပ္စြာၿပံဳးမိေသးတယ္။

ကပိုက႐ိုျဖစ္ေနတဲ့အက်ႌကိုျပင္ေပးကာ
ၾကယ္သီးကိုေသခ်ာျပန္တပ္ေပးေနတဲ့သူ႕ကို
အကိုကေပၚတင္ၾကည့္လဲရပါရဲ့နဲ႔ခနခန
ခိုးၾကည့္ေနေသးတာ။

အားလံုးသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့မွ
က်ိယမ္ကိုဖုန္းဆက္ေခၚရတယ္။
သူမေခၚမခ်င္းတစ္ကယ္ျပန္မလာတဲ့
ဆရာဝန္ေပါက္စကအထာေတာ့နပ္သားပဲ။

ကားထဲမွာေလထုကနည္းနည္းေတာ့အံု႔တံု႔အမ္း
တန္းႏိုင္တယ္။ဘယ္လိုပဲႏွလံုးသားခ်င္းနားလည္
တယ္ဆိုဆို အခုလိုမ်ဳိးအဆင့္ေတြတက္ဖို႔အထိ
သူတို႔ကတရားဝင္ခ်စ္သူေတြကမဟုတ္။

သူ႕ရင္ထဲကစကားေတြကိုဝန္ခံဖို႔ျပင္တိုင္း
တားဆီးတတ္တဲ့အကိုကသူ႕အနမ္းေတြကိုေတာ့
ၾကည္ျဖဴစြာလက္ခံတတ္တာကိုနားမလည္ေပမဲ့
ဒီအေျခအေနေလးနဲ႔လဲအဆင္ေျပတာမို႔ဘာမွ
ေစာဒကမတက္ခ်င္။အရာရာအကို႔သေဘာပါေလ။