DISCLAIMER: This is a work of fiction. Unless otherwise indicated, all the names, characters, businesses, places, events and incidents in this book are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
Enjoy Reading!
Tumakbo ako ng mabilis, na para bang kung babagalan ko ang takbo ay guguho ang mundo. I ran fast until I couldn't breathe properly. Siya lang ang tanging laman ng isipan ko ngayon. Her face. Her smiling face. I can't afford losing her. Hindi siya p'wedeng mawala sa 'kin. Pigil ko ang hininga hanggang sa tila bigla na lang tumigil ang mundo ko maging ang mga paa ko.
I felt my knees shake as soon as I saw the most beautiful girl I laid eyes on and the love of my life laying on the cold ground, covered with her own blood. Her shoes were nowhere to be found and her shirt is ripped. Nakapikit ang mga mata niya na para bang may dinadamang sakit. Malalim ang hugot niya ng hininga na para bang mauubusan siya ng hangin. Nag-uunahan ang mga luha ko sa pagdaloy sa magkabilang pisngi.
Galing sa likod ko ay tumakbo palapit sa kanya ang mga school nurse. Minasdan ko siya habang nilalapatan ng first aid ng dalawang nurse. Nanatiling nakapikit ang kanyang mga mata ngunit maya't maya ay ngingiwi ang mapupulang labi dahil sa sakit. Nang masigurong nasa medyo maayos na siyang kalagayan ay inilipat siya sa stretcher. Iminulat niya ang mga mata, hindi niya na kaylangan pang igala ang paningin upang hanapin ako. Her gaze met mine immediately. Ang mga matang tila laging naglalambing.
She looked at me like she was asking me to calm down. Like she was saying that she was okay and that I don't need to worry. 'Cause she knows, that when it comes to her, I could never let anything pass just like that. Specially this. She's trying to calm me down kahit na alam niyang hindi mangyayari iyon, lalong lalo na dahil sa ginawa ng mga bastardong 'yon sakanya.
I'm sorry, love. I'm not going to calm down even if I could. I will raise hell. Nabubuhay pa sila pero ipapakilala ko na sila kay Satanas na mukhang kamag- anak naman nila.
I closed my eyes. Not because I was trying to calm down but because I couldn't look at her suffering face. It was just too much for me. Her usually cheerful eyes were now weak, the adorable smile on her lips are nowhere to be found and her soft skin bruised.
'What did they do to you,love? '
Nang mawala siya sa paningin ko ay lalong nag-alab ang galit at pagkamuhing nararamdaman ko. Literal na naramdaman ang pagkulo ng dugo ko nang iminulat ko ang mga mata ko. Kumuyom ang mga kamao ko at nandilim ang paningin ko.
'I can see red. I can see blood. Dugong galing sa leeg ng mga demonyong gumawa sa'yo n'yan.'
Naramdaman ko ang kagustuhang ilibing ng buhay ang mga taong may kagagawan niyon. Iginala ko ang mata ko sa mga taong naroon ngunit kalauna'y ipinukol ko iyon sa mga putanginang pinaghihinalaan kong may kagagawan niyon.
Most of them were girls but I couldn't care any less. My every step forward was a step backwards for them. Nararamdaman ko ang panginginig ko sa galit. Isang tao lang ang may kakayahang pakalmahin ako tuwing galit at ang taong iyon ay nahihirapan dahil sa kagagawan ng mga taong ito sa aking harapan.
Kung ga'no kabilis ako humakbang palapit ay s'yang bilis rin nilang tumakbo palayo. I let them all pass. Itinuon ko lang ang mga mata ko sa isang tao. Ang taong pagbabayarin ko sa nangyari sa tanging babae na minahal ko maliban sa nanay ko at kapatid ko.
'You will pay, bastard. You will all pay. You will get what you deserve. Buhay pa kayo ay susunugin ko na ang mga kaluluwa niyo.'
