ပံုမွန္ေန႔မ်ားအတိုင္းပါပဲ...မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ရိေပၚ အိပ္ယာထဲက ကုန္း႐ုန္းထၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးဝင္ရတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ မားအသင့္ျပင္ထားခဲ့တဲ့ မနက္စာကအဆင္သင့္။
စီးပြားေရးေတြေၾကာင့္ အျမဲမအားလပ္တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကို ရထားေပမယ့္ ရိေပၚဘဝက သူမ်ားေတြထင္သေလာက္ မဆိုးပါဘူး။ ပါးနဲ႔မားက သူတို့တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဂ႐ုတစိုက္ ျဖည့္ဆည္းေပးၾကပါတယ္။မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႔ လြယ္အိတ္ရယ္ စကိတ္ရယ္ကိုဆြဲၿပီး အိမ္ထဲကထြက္လိုက္တယ္။
ေဘးခ်င္းကပ္ျခံထဲက ထြက္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္။ အေပၚဝတ္ကုတ္ရွည္ကတစ္ဖက္ အိတ္ကတစ္ဖက္နဲ႔ ထိုလူက ျခံတံခါးကို ခက္ခက္ခဲခဲျပန္ပိတ္ေနတယ္။ ရိေပၚ ျပံဳးတံု႔တံု႔ရုပ္ေလးနဲ႔ ထိုလူ႔ေနာက္နားကို တိတ္တိတ္ကေလးသြားလိုက္တယ္။ နားသယ္စပ္ကို ဖူးခနဲ ေလနဲ႔မႈတ္ေတာ့ ထခုန္လိုက္တာမ်ား ယုန္ကေလးက်လို႔။
"ဝမ္ရိေပၚ!! မင္းစလာျပန္ၿပီလား"
ရင္ဘတ္ကေလးကို လက္နဲ႔ဖိလို႔ ရိေပၚကို အံျကိတ္ျပီးရန္ေတြ႔လာတဲ့ ဒီလူသားက ဘုရားစူး ၂၄ႏွစ္။ ရိေပၚ သေဘာတက်နဲ႔ ရယ္မိေတာ့ မ်က္လံုးကိုေမွးၿပီး သူ႔ယုန္သြားႀကီးႀကီးေတြကို ေခါျပတယ္။
"က်န္႔ေကာရာ အျမဲတမ္းအစခံရလည္း လန္႔တာပဲလား...ကြၽန္ေတာ္ေန႔တုိင္း လုပ္ေနတာပဲကို "
"မင္းအေမႀကီးေတာ္ကိုသြားလုပ္ပါလား...အသက္သာႀကီးတာ ငါ့အသည္းကႏုႏုေလး"
"အိုက္ယား ...ဟုတ္သားပဲ ကြၽန္ေတာ္ကေမ့တတ္လိုက္တာ...က်န္႔ေကာက အဘိုးႀကီးျဖစ္ေနၿပီကို!"
ေျပာေျပးေျပးတဲ့ ရိေပၚေနာက္ကို က်န္႔ေကာက ဂလန္႔ဂလားနဲ႔ ေျပးလိုက္လာတယ္။
"ယားး ဝမ္ရိေပၚ!!မင္းအဲ့မွာရပ္ေနစမ္း!"
"ရပ္ေနရင္ က်န္႔ေကာက႐ိုက္မွာေပါ့! ... ေျပးမွာပဲ "
ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း လမ္းမေပၚ ေျပးလႊားေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကေတာ့ မနက္တိုင္း ရင္းႏွီးေနက်ျမင္ကြင္းမို႔ ရယ္ရင္းသာၾကည့္ေနၾကတယ္။
