Onze zaak - Flikken Maastricht

📖 Vervlogen jaren

Een week heeft 7 dagen, bestaande uit 168 uren. Het feit dat Wolfs en Eva gemiddeld 60 uur hiervan op de werkvloer bevinden, is een gegeven. "Working nine to five" gaat niet op voor hen. De flexibiliteit van het tweetal wordt vaak op de proef gesteld; een vrije dag is vrijwel altijd onder voorbehoud. Hierdoor worden een hoop plannen gecanceld en blijven er een aantal klusjes liggen.

Vandaag is zo'n "vrije" dag, toch is Eva vastberaden om eindelijk aan iets te beginnen waar ze al tijden tegenaan hikt. In haar pension bevindt zich een kleine vliering op de zolder. Na de dood van haar man Frank, heeft ze een gedeelte van zijn spullen hier gestald. Daarnaast ligt er een hoop "zooi" die ze vanwege de verbouwing een aantal jaar geleden moest verplaatsen. Met lichte tegenzin staat ze op van de eettafel om naar boven te vertrekken. "Weet je zeker dat ik je niet moet helpen?", vraagt Wolfs meelevend. Hij is op de hoogte van haar plannen en beseft dat dit geen gemakkelijke opgave gaat zijn. Ze heeft de dozen al jaren niet meer aangeraakt, hij is bang wat de inhoud teweeg zal brengen. Hij wilt er voor haar zijn, maar ze houdt hem op afstand. "Ja, ik wil dit even alleen doen." Ze probeert het zo zakelijk mogelijk te bekijken, als Wolfs erbij zit wil hij vast over van alles "praten".
Bewapend met een rol vuilniszakken opent ze de toegangsluik en klimt de schuiftrap op. Ze wordt begroet door een aantal spinnenwebben en stofdraden, met haar hand tast ze in het duister over de gipsmuren. Nadat ze het lichtknopje heeft gevonden, heeft ze goed zicht op de ruimte waar ze al jaren niet is geweest. Vandaag is het tijd om afscheid te nemen van wat geweest is, Frank zit in haar hart en niet in een doos op de vliering. Ze settelt zich op de houten planken en pakt voorzichtig de bovenste doos van de stapel. Alsof het zo had moeten zijn, ligt bovenop de stapel kleding een fotolijstje met gouden rand. Frank, de vrolijke en charismatische man, kijkt gelukkig in de camera. De verliefde blik in zijn ogen omdat zij degene was die die foto maakte. Ze drukt het lijstje tegen haar borst en vecht tegen de tranen, zo had ze het bezoekje aan de zolder niet voorgesteld. Vlug herpakt ze zichzelf en legt het lijstje met de foto naar beneden. Na een diepe zucht hervat ze haar bezigheid en haalt de witte overhemden tevoorschijn. Voor Wolfs hoeven ze niet bewaard te worden: Frank was vrij tenger en dus zal het kledingstuk voor de gespierde torso van Wolfs behoorlijk klein zijn. Ze propt oneerbiedig de kleding in een vuilniszak en hoopt dat het knagende gevoel snel zakt. Het feit dat ze zelfs bij het uitzoeken van deze spullen aan Wolfs moet denken, bevestigd haar schuldgevoel dat ze nog steeds na al die jaren voelt. Het vreemdgaan, de twijfels, het verraad en de uiteindelijke dood van haar echtgenoot hebben haar getekend voor het leven. Frank was de stabiele factor, haar nieuwe mysterieuze partner gooide roet in het eten. Ze koos voor Frank, hoewel dit niet met volle overtuiging ging. Ze kon niet anders, een relatie met Wolfs was op dat moment ondenkbaar. Ze schudt de gedachtes weg en vouwt de doos weer plat.
Niet veel later heeft Eva de knop omgezet en besloten zonder weemoed alle spullen weg te gooien. Als een machine gaat ze geautomatiseerd en emotieloos aan de slag, de ene na de andere doos wordt geleegd. "Eef, ik ben even naar de markt. Kan ik nog wat voor je meenemen?", roept Wolfs plotseling onder aan de trap. Eva schrikt op uit haar waas en kijkt door het gat naar beneden, "oh, nee dankje... tot zo." Hij geeft een bemoedigend knikje, "tot zo." Hij had gehoopt dat ze hem naar boven vroeg, met zijn verstand wist hij wel beter. Eva redt zich wel, dat heeft ze al jaren op die manier bewezen. Wanneer ze in de verte de voordeur dicht hoort vallen, pakt ze de één na laatste doos van de stapel. Doordat deze met een harde klap op de grond wordt gezet, schiet de uitschuifbare ladder omhoog en sluit hierdoor ook het toegangsluik. Eva is niet zo gauw onder de indruk en kruipt ernaartoe in de veronderstelling dat ze deze snel weer open krijgt. Niets is minder waar: op onverklaarbare wijze is de toegang volledig geblokkeerd. Shit, niet nu, niet hier - denkt Eva. Gefrustreerd slaat ze met haar vuist op de vloer, vervolgens zoekt ze met haar hand in haar zakken. Wolfs zal nog niet zo ver zijn, als ze hem even belt is ze zo weer bevrijd. Elke broekzak wordt gecontroleerd, tot haar schrik realiseert ze zich dat haar telefoon nog in de keuken ligt. "Ik laat mijn telefoon hier hoor, geen werk vandaag"- had ze gezegd. Ze slaat zichzelf voor haar kop en rolt met haar ogen. "Top dit", fluistert ze. Ze gaat in kleermakerszit op de grond zitten en kijkt rustig om haar heen. Voorlopig zit ik hier dus nog, bedenkt ze zich. Daar heeft ze wel een punt: als Wolfs naar de Markt gaat, is hij wel even zoet. In haar ooghoek ziet ze iets glinsteren, haar nieuwsgierigheid wint van de koppigheid. Ze blaast de stof weg en wrijft over het ouderwetse apparaat. Met een kleine glimlach bewondert ze de platenspeler en bijbehorende LP-hoezen die zich daarachter bevinden. Dit is niet van haar, dit is niet van Frank, dit is van hem. Sinds de verbouwing en heeft ook hij hier een aantal spullen opgeslagen. Dionne Warwick - Soulful, ze leest de titels van de nummers en blijft even hangen bij "you're all I need to get by". Die titel komt haar bekend voor, of verbeeldt ze zich dat maar? Ze moest het even horen, tot haar blijdschap ziet ze een stopcontact naast de lichtschakelaar. Nadat ze de oude platenspeler ingeplugd heeft, haalt ze voorzichtig de LP uit zijn hoes. Zorgvuldig plaatst ze de naald op de juiste groef en wacht ongeduldig af. De start van het nummer brengt allerlei oude herinneringen naar boven: hopeloos verliefd langs zijn kamer lopen en hopen dat hij toevallig naar buitenkwam. Haar oor tegen de deur plaatsen en vlinders door haar lijf voelen bij het horen van dit specifieke nummer. Ze krijgt het warm bij de gedachte aan de vervlogen jaren, de liefde voor hem is niet minder geworden. I took one look at you, and it was plain to see you were my destiny: zo simpel maar toch zo ingewikkeld. Ze staart naar de vuilniszakken, een traan rolt over haar wang. Hoe kon ze zo gevoelloos zijn om alles maar gewoon weg te mieteren? Terwijl het volgende nummer automatisch wordt afgespeeld, haalt ze de spullen uit de zakken voor een grondige selectie. We can work it out, behoorlijk toepasselijk voor de situatie waar ze zich nu in bevindt. Onder het genot van de nostalgische muziek van Dionne Warwick, staat ze stil bij alles wat ze in de jaren met Frank en Wolfs heeft opgebouwd. Bij haar oude jurkjes wordt gelachen, bij liefdesbrieven van haar overleden echtgenoot wordt gehuild. De emotionele rollercoaster is een flinke uitputtingsslag voor Eva, toch doet het haar wonderlijk genoeg ook behoorlijk goed. "Ik hoop dat je toch een beetje trots op me bent Frank", zegt ze zachtjes bij het dichtknopen van de laatste vuilniszak. Hoelang zou ze al hierboven zitten? Was het een uur, twee uur misschien? Door de trip-down-memory-lane was ze volledig vergeten dat ze opgesloten zat, ze probeert het luik nogmaals te openen. Nog steeds geen enkele beweging te bespeuren, ze geeft het op en wendt zich tot de doos met spullen van Wolfs. Het behoorlijk gehavende boek: "la condition humaine", doet Eva grijnzen. Het lot van het mensdom, zijn vermaak tijdens de lange uren posten. Op dat vlak hadden ze elkaar nooit begrepen, toch kon ze stiekem genieten van zijn enorme bak aan kennis. Verder onderop ligt een leesbril, iets wat hij een flinke tijd met moeite wist te verbergen. "Zet je bril op joh", had ze gezegd, "niet zo moeilijk doen". Misschien wel mannen-eigen om je ouderdom te verhullen, maar eigenlijk vond ze het wel wat hebben. Ze valt nu eenmaal niet op "broekies", dat heeft ze ook wel laten blijken in de loop der jaren. Door alle indrukken is Eva vergeten dat de plaat al een behoorlijke tijd is afgelopen, voor de tweede keer start ze daarom "you're all I need to get by" in. Ze sluit heel eventjes haar ogen en gaat op in het moment, vervolgens leest ze aandachtig de achterkant van de LP-hoes.
Er klinkt gerinkel en nog voordat Eva het beseft, wordt de luik geopend en valt de trap naar beneden. "Eva?", vraagt Wolfs bezorgt. Ze ontwaakt en antwoord met schorre stem: "ja, hier". Het trappetje kraakt terwijl Wolfs naar boven klimt, hij steekt zijn hoofd net boven de houten vloer. "Wat was je aan het doen?", lichtelijk verbaast kijkt hij naar de platenspeler en zijn oude rommel die verspreid ligt over de grond. Eva bloost en ontwijkt oogcontact, terwijl het nummer nog steeds op de achtergrond wordt afgespeeld. "... ik zat opgesloten", beantwoord ze feitelijk. "Oh, jeetje. En je telefoon lag nog beneden... sorry", verontschuldigd hij zich. Ze schudt haar hoofd en klopt op de grond naast haar, "geeft niks". Hij draait zich om en gaat op de rand bij de opening zitten, ze overhandigd zijn oude spullen. "La condition humaine, lang niet gezien", glimlacht hij. Ze glimlacht terug en wijst naar alle gesorteerde dozen en vuilniszakken. "Ik heb in ieder geval alles goed kunnen verdelen", Eva pakt de foto van Frank op en laat hem aan Wolfs zien. Zonder een woord te wisselen slaat hij een arm om haar heen en pakt het fotolijstje aan. "Ik ben blij dat je hier de tijd voor hebt genomen", verzucht hij, "noodgedwongen." Hij geeft een kus in haar haren, ze zucht verliefd uit. "Deze plaat heb ik echt grijsgedraaid", zegt Wolfs bij het horen van de nummers uit Soulful. "Haalt weer een hoop herinneren naar boven", zegt Eva glimlachend. "Absoluut", beaamt hij. Nadat het laatste nummer is afgelopen, kijkt Wolfs over zijn schouder. "Zal ik je even met die vuilniszakken helpen? Of wil je dat ook alleen doen", knipoogt hij. "Nou, als je wilt, graag", geeft ze toe. Hij pakt een vuilniszak en loopt achterwaarts het trapje af. "You're all I need to get by", fluistert ze grinnikend terwijl ze zijn voorbeeld volgt. "Wat zei je?", vraagt Wolfs onderaan de trap. "Nee, niks bijzonders. Dankjewel", zegt ze vrolijk. "Geen dank", glimlacht hij. Voldaan loopt ze achter hem aan naar beneden.

Dit was even kort verhaaltje bestaande uit 1 deel, gewoon een tussendoortje. Ik heb me laten inspireren door een aantal fragmenten uit de serie:
- LP-plaat: Dionne Warwick, Soulful, S2E10
- Boek: La condition humaine, S1E9
- Uitspraak bril, S5E5.
Hoop dat jullie er van genoten hebben! Laat even een reactie achter, vink' leuk! 🤗