Τόσο ξαφνικό, σαν το φοβερό θρόισμα φθινοπωρινού δέντρου το ξημέρωμα. Τόσο αναπάντεχα θρόισε η καρδιά μου όταν σε είδα και αντίκρισαν τα μάτια μας.
Τόσο δυνατό, σαν φλόγα που καίει και δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό να σβήσει. Φωτιά στα άκρα μου όταν η μάτια σου καρφώνει το σώμα μου, φωτιά σε όλο το κορμί όταν βήματα κοντά μου κάνεις.
Τα χείλη σου απαλά σαν μεταξένια κολλούν
πάνω στα δικά μου, παίρνω πνοή ζωής μετά από καιρό.
Η μυρωδιά σου, οξυγόνο που χωρίς αυτό πασχίζω να ανασάνω ξανά.
Το άγγιγμα σου με αφήνει ακίνητη, ηλεκτρισμένη από την απίστευτη ενέργεια σου.
Ήρθες ξαφνικά και γέμισες τα πνευμονια μου με έρωτα, πάθος.
Έφυγες όμως και μένει μόνο η θλίψη, η προσμονή και δυο πνευμονια αδειανά, ένα σώμα που πια δεν τρέμει σύγκορμο στην θέα κανενός. Ένα σώμα που περιμένει το άγγιγμα σου για να ζήσει ξανά, για να ανθίσουν λουλούδια στα πνευμονια.
Μου λείπει ο αέρας αφού πια δεν σε έχω κοντά μου. Παίρνω βαθιά ανάσα και αναμένω ώσπου σε συναντήσω ξανά και νιώσω ζωντανή.
Το άγγιγμα σου, η αίσθηση του κορμιού σου πάνω στο δικό μου, τα χείλη σου κολλημένα στο σώμα μου.
Προσμένω να σε δω ξανά , να νιώσω το κορμί μου να πάλλεται στο δικό σου, τον μορφασμό σου όταν χάνεσαι στην ηδονή της στιγμής.
