Şapşal Aşık

Bölüm 5

Yekta'nın sözlerinden sonra bardak elimden kayarak yere düştü ve kırılma sesi etrafı kapladı. Sesle birlikte kendime geldim. Hemen eğilerek yerdeki parçaları toplamaya çalıştım.

"İnanamıyorum, nasıl sakarım böyle. Resmen rezil oldum." Yekta elimi tutarak beni durdurdu. Kafamı kaldırıp gözlerine baktım

"Rezil olmadın Asel sakin ol." Yekta beni ayağa kalkdırırken garson elinde bir süpürgeyle yanımıza geldi

"Ben çok özür dilerim. İnanın nasıl oldu hiç bir fikrim yok." Garson bir yandan yerde kalan parçaları süpürürken

"Sorun yok hanım efendi. Elinizde ki parçaları da verin lütfen. Elinizi kesmişsiniz sanırım." Elime baktığımda parmaklarımın arasının kanla kaplandığını gördüm. Yekta hemen avucumu açtı. Yavaşça elimdeki parçaları alarak garsona verdi.

"Yekta sorun yok. Ufak bir kesik sadece." Yekta masadan aldığı peçeteyi elime bastırdı çektiğinde gerçekten ufak bir yara olduğunu gördü.

"Yine de hastaneye gidelim. Pansuman yapsınlar."

"Hiç gerek yok, Demet hemşire olduğu için hastaneden farksız bir evimiz var. Eve gidince o bana pansuman yapar. Artık gidelim mi?" Yekta kafasını salladı. Kahvelerin parasını ödedikten sonra motora ilerledik

"Seni evine bırakabilirim değil mi?"

"Neden olmasın, zaten yakın." Yekta gülümseyerek kaskımı kafama geçirdi. Motora bindikten sonra yine sarıldım ona. Bir yandan bağırarak evi tarif ediyordum. Evin önüne vardığımızda kaskı çıkararak ona uzattım.

"Herşey için çok teşekkür ederim. Muhteşem bir akşam geçirdim." Yekta da motordan inmiş ve kaskını çıkarmıştı.

"Asıl ben teşekkür ederim. Uzun zamandır bu kadar eğlenmemiştim. Girdiğin ortamlara neşe katıyorsun." Omuzlarımı silktim.

"Kendine iyi bak, iyi geceler."

"Sende kendine güzel bak bal, iyi geceler." Yekta tekrar motora binerken bende apartman kapısına ilerledim. Kapıyı açıp içeriye girdiğimde motor sesi duyuldu. Sırtımı kapıya yaslayıp derin bir nefes aldım. Yüzümde şapşal bir gülümseme vardı. Yavaşça merdivenleri çıkmaya başlarken aklımda Yekta'nın söyledikleri vardı. Gerçekten bana ilgi duyuyor olabilir miydi?

Eve girer girmez Demet'in odasına ilerledim. Kapıyı çalmadan açmıştım ve telefonla konuşuyordu. Beni gördüğünde

"Şey, sonra konuşuruz. " Diyerek hemen telefonu kapattı. Kaşlarımı çatıp ona baktım.

"Hayırdır sevgili yaptın da benden mi saklıyorsun sen?" Demet gergin bir şekilde güldü.

"Saçmalama ben senden bir şey saklar mıyım hiç? İş yerinden bir arkadaştı sadece, konuşmaktan sıkılmıştım ondan öyle kapattım." Yatağa otururken, anladığımı belli edercesine kafamı salladım.

"Ee anlat bakalım, nasıl geçti akşam?" Hemen anlatmaya başladım. Bütün akşam neler konuştuğumuzu anlattım. Nasıl güzel güldüğünü, nasıl güldürdüğünü anlattım.

"Çok güzeldi Demet. Uzun zamandır hiç bu kadar mutlu olmamıştım. Sanırım oda bana karşı bir şey hissediyor. İnanılmaz bir durum ama bugün biraz anladım sanırım." Demet hafifçe omzuma vurdu

"Ben demiştim, o çocuk seni bal gibi de seviyor. Kahve içelim mi?" Kafamı iki yana salladım

"Yeni içtim daha, saat daha erken gidip biraz ders çalışacağım. Sonra da uyurum. "