လိုင္လိုင္းတစ္ညလုံး မီးဖိုခန္းထဲက ထြက္မလာေသးပါ။
ဘာလို႔လဲဆိုရင္ သူကိုယ္တိုင္ သမီးေလးနဲ႕စားဖို႔ မနက္စာျပင္ေနသည္ေၾကာင့္...
ဒါက တစ္ညလုံးျပင္ဆင္ေနဖို႔ထိ လိုအပ္လို႔လား?
မနက္ ၇နာရီ....သမီးေလးကိုနိုးရမည္ေၾကာင့္
လက္ထဲက အခြံခြာေနသည့္ သစ္ေတာ္သီး
ေလးကိုခ်ထားတာ...
အေပၚထပ္က ပန္းေရာင္အိပ္ခန္းငယ္သို႔
ေစာင္ပုံၾကားက ျဖဴစင္စြာအိပ္ေနသည့္
သမီးေလးယူရီကိုတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း
တခ်က္ၿပဳံးလိုက္ျပန္သည္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းရယ္မသိနိုင္ပါ။
"ယူရီ...သမီးေလး"
တိုးလ်လ်အသံ အညွင္သာဆုံးလႈပ္နိုးၿပီး
ပါးႏုႏုထက္ အနမ္းတခ်က္ ထိကပ္ေပးၿပီး
"ထေတာ့...မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ေလ"
"..အြန့္...ပါပါးးဒီေန႕ေက်ာင္းပိတ္တယ္ေလ"
သမီးေလးကအိပ္ခ်င္မူးတူးေျပာၿပီး
မထေသးသည္မို႔
ေကာက္ခ်ီလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းတြင္
လိုင္လိုင္းကိုယ္တိုင္ မ်က္ႏွာသစ္ေပးလိုက္
သည္။
ယူရီေလးကိုလက္ကဆြဲ ၿပီးသားဖႏွစ္ေယာက္ေအာက္ထပ္ဆင္းလာသည့္အခါ
တိတ္ဆိပ္ေနသည့္အိပ္ႀကီးထဲ ေျခသံတစ္စုံအသံသည္သာ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚေနသည္။
"ပါပါး..ဒယ္ဒီ မရွိဘူးလား"
"အြန္းးးးဒယ္ဒီမရွိေတာ့ဘူး"
ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လိုင္လိုင္းႏႈတ္ခမ္းပါးက
ေျခာက္ကပ္ ေအးစက္စြာ ယူရီအေမးကို
ျပန္ေျဖလာသည္။
ထမင္းစားဝိုင္းက စားစဖြယ္တို႔ကလည္း
အစုံအလင္ျဖင့္....
"ဝါး...ဟင္းေတြအစုံပဲ...ပါပါးစားၾကမယ္ေလ"
သမီးေလးက ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေျပာလာသည္။
"ပါပါးစားၿပီးၿပီ.....ယူရီစားေနာ္"
ေအးစက္စက္ျပန္ေျဖသည့္ လိုင္လိုင္းက
တဖက္ကိုေက်ာခိုင္းကာ သစ္ေတာ္သီးဆက္ခြာေနသည္။
YOU ARE READING
မြေစာပင်လို သူ(Completed)
Short Storyအိမ်မက်တွေကို ဖန်ဆင်းပေးတဲ့ ညကောင်းကင်ပြာပြာနဲ့ ကြယ်လေးတွေကပြောတယ် ထိုလူသားကိုဆက်ဆွဲထားပါတဲ့... ကျွန်တော်မျက်ရည် တွေကိုသိတဲ့ ခေါင်းအုံးလေးကပြောတယ် ထိုလူသားကိုစွန့်လွှတ်လိုက်ပါတော့တဲ့..... ဘက်လိုက်တဲ့ကံတရားကို ပြန်ပြောင်းရန် နည်းဟူသည် ရှိပါမည်လော...
