Nic nie jest perfekcyjne. Taka jest prawda o świecie. Pojęcie perfekcjonizmu jest jedynie pewną zależną. Odgórnie ustaloną koncepcją. Dla każdego względną inaczej. Każdy ma swoje preferencje perfekcji.
Podobnie działa doskonałość. Spytaj ludzi na ulicy. Każda zapytana osoba odpowie coś innego.
Łatwo mi jest więc powiedzieć, że nikt nie jest doskonały. Ani Ja, ani Ty. Ja jestem troszkę zepsuty; Ty mimo wszystko starasz się mnie naprawić.
Jesteśmy różni, nic nas nie łączy poza jedną rzeczą. Oboje potrafimy kochać niedoskonałości, na swój spaczony, niepoprawny sposób. Ja wszystko psuję; Ty naprawiasz.
Kocham twoje niedoskonałości. Nie wiem, czy ty kochasz moje. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Nie przejmuje się tym, bo po prostu jesteś i mieszasz mi w głowie.
Nie potrzebuje niczego, ciebie też nie. Jednak, kiedy patrzysz się na mnie, czuję się smutno i nieswojo. Może dlatego, że kocham twoje niedoskonałości, a może dlatego, że nigdy ci tego nie powiedziałem.
Nie potrzebuje idealizmu, nie potrzebuje drogich rzeczy. Dalej mogę żyć zepsuty, w równie zepsutym świecie, więc nie naprawiaj mnie, proszę. Powiedz, że kochasz moje popsute części.
Nie potrzebuje cię, ale pragnę. Wiem, że ty tylko chcesz mnie naprawić, ale może kiedyś to się zmieni.
Pokochaj moje niedoskonałości, proszę.
