Mysterie van de gaven

Hoofdstuk 8: Lode

Mijn vingers gleden over de toetsen van de piano in de aula toen ik de bel die het einde van het laatste lesuur aankondigde hoorde gaan. Na ongeveer vijf minuten hoorde ik rumoer aan de deur en ik stond op om de leerlingen binnen te laten. Tot mijn verbazing stonden er in plaats van mijn gebruikelijke acht leerlingen ongeveer het dubbele. Ik keek verbaasd om me heen en zag mevrouw Lin achter de leerlingen staan. Blijkbaar zouden we de aula moeten delen met de leerlingen toneel. Zolang beide groepen zich rustig zouden houden was dat geen probleem. Ik liet iedereen binnen en mijn leerlingen namen allemaal plaats en wachten op mijn signaal dat zou aangeven dat de les begonnen was.

“Is iedereen er?”

 Er steeg instemmend gemompel op.

 “Oke. Goedemiddag allemaal, en fijn dat jullie allemaal op tijd zijn. Zoals jullie wel al gemerkt zullen hebben moeten we vandaag de aula delen met de klas toneel, maar ik denk niet dat dat een probleem zal zijn. Voor vandaag stel ik voor dat we eerst enkele zaken bespreken over het optreden dat we gezien hebben, en dat we daarna ons even concentreren op het lezen van noten, gewoon om te kijken hoe ik mijn volgende lessen dan moet aanpakken.”

 Ik nam een stapel papieren van mijn bureau en deelde ze uit. Op het blad stonden enkele algemene vragen aan de hand waarvan we het optreden zouden bespreken. Voor het noten lezen zou ik later nog een partituur uitdelen van een populair liedje. Het viel me op dat iedereen in een vrij goede stemming was, dus Lara was er in geslaagd om haar koepel goed op te houden. Maar haar blik dwaalde af naar de groep toneel.

 “Lara, begin jij met de eerste vraag?”

 “Huh? Euh, ja hoor.”

 Nu dat Lara terug aandachtig was gingen we verder met de les. Een uur later ging de bel en zoals afgesproken nam Iris rustig haar tijd om op te ruimen, net zoals Lara nadat ze kort was weggeglipt naar de leerlingen toneel. Ik nam mijn telefoon en stuurde een sms naar Katrien om haar er aan te herinneren dat de les afgelopen was, en ze antwoordde dat ze bijna aan het lokaal was. Als iedereen het lokaal verlaten had kwamen Lara en Iris aan mijn bureau zitten. Ze keken me afwachtend aan en ik wilde juist zeggen dat we nog op Katrien aan het wachten waren, als er op de deur geklopt werd. Ik riep dat ze mocht binnenkomen, en dat deed ze ook. Katrien nam een stoel en kwam bij ons zitten, na iedereen gedag gezegd te hebben.

 “Alles oke met iedereen?”

 “Jep, en met de mensen in mijn omgeving ook heb ik de indruk. Maar ik krijg de indruk dat Iris niet echt iets doet om haar gave te blokkeren.”

 Lara wierp Iris een afkeurende blik toe waarna ze allebei in de lach schoten.

 “Ik dacht dat we hadden afgesproken dat Iris toch geen koepel moest bouwen?”

 “Dat is wel waar, maar ik heb de indruk dat nu we 's avonds soms oefenen met onze gaven en iris er dan beter in wordt om mijn gedachten te ontvangen, ze dat overdag ook beter kan.”

 “En je moet niet denken dat ik dat bewust doe, want we hebben afgesproken om mekaar enkel in noodsituaties, zoals als ik niet weet wat ik jou moet kopen voor je verjaardag of kerstmis, te manipuleren. Maar ik heb wel gemerkt dat ik inderdaad vaker flarden opvang, vooral van Lara. Zoals die keer in de kantine. Sorry voor mijn opmerking.”

 “Hee, trek het je niet aan, ik was gewoon verbaasd omdat het de eerste keer was dat je een opmerking maakte waar anderen bij waren die niet op de hoogte zijn van onze gaven. Maar denken jullie dat we er iets aan moeten doen?”

 Katrien gaf antwoord op haar vraag.

 “Ik weet niet of het kan helpen, maar misschien moet je toch een koepel bouwen. Alhoewel, dat lijkt me zonde want jouw gave beïnvloedt geen anderen, jij krijgt er gewoon extra informatie door. Dus volgens mij moet je er gewoon goed op letten dat je je gave en je eigen gedachten goed gescheiden houd. Zodat je bijvoorbeeld duidelijk kan merken wanneer je iets weet door je gave of doordat je het echt weet of het gewoon logisch is.”

 “En wat is volgens jou de beste manier om daar voor te zorgen? Want dat lijkt me echt wel een goed plan.”

 Ik vond het fijn dat Iris oprecht interesse toonde in wat Katrien zei, want dat betekende dat ze haar geaccepteerd had, en zo konden we beter samenwerken. En voor Katrien leek het me ook wel aangenaam om hier een stem te hebben. Want ondanks dat ik hier leerkracht ben en ze mijn zus is, kon ik er niet voor zorgen dat ze hier een kamer kreeg, dus ze moet elke keer van haar appartement naar hier komen. Gelukkig is dat maar tien minuten rijden met de auto, maar dan nog zou het haar een gevoel kunnen geven dat ze werd uitgesloten. Maar dit hielp er terecht aan om haar hier beter te laten voelen.

 “Volgens mij moet je proberen om ergens in je hoofd een hoekje af te bakenen, zodat die informatie daar naartoe kan. Maar ik heb geen idee hoe je die informatie naar daar kan laten gaan.”

 “Misschien door de gedachtegolven in het begin zelf naar daar te brengen, maar dat het uiteindelijk een gewoonte wordt! Iris, denk je dat je een hoekje kan vrijhouden in je geheugen?”

 “Ja, volgens mij moet dat wel lukken. Maar Lara, hoe wil je dan dat ik die golven naar daar breng? Want jij lijkt me al een stapje voor te zijn als ik het enthousiasme in je stem hoor.”

 “Probeer om een golf uit te zenden, maar sluit die voor die mij bereikt op in dat hoekje.”

 “Maar dan sluit ik mijn gave op.”

 “Zie je ook een stroom naar je terugkeren net voordat je een gedachte opvangt?”

 Hier wist ik zelf het antwoord niet op. En ik had Katrien wel zo goed mogelijk bijgepraat de afgelopen dagen, maar het was wel logisch dat ze die vraag stelde. En zelf was ik ook wel nieuwsgierig.

 “Daar heb ik eigenlijk nog niet echt op gelet. Maar als dat zo zou zijn kan ik inderdaad de terugkerende golven opsluiten!”

 “Lara, zou Iris dat bij jou mogen proberen?”

 “Natuurlijk Lode, ik heb het daarstraks toch al zelf voorgesteld?”

 “Dat is waar. Dan zou ik zeggen, ga ervoor, Iris.”

 Iris concentreerde zich en na enkele minuten klaarde haar gezicht op. Ondertussen hield Katrien haar en Lara goed in het oog, in de hoop om iets op te vangen.

 “Lara, voel jij eigenlijk iets als Iris naar jouw gedachten reikt?”

 En opnieuw een goede vraag van mijn zus.

 “Niet echt. Het is eigenlijk pas als ze een opmerking maakt over iets dat ze normaal niet zou mogen kunnen weten dat ik door heb dat ze mijn gedachten ontvangen heeft. En Iris?”

 “Ik denk dat het gelukt is, want ik heb een golf terug zien komen en volgens mij heb ik die kunnen opsluiten. Je dacht toch aan die toets van chemie he Lara?”

 “Helemaal juist. En Katrien, heb jij eigenlijk nog vragen over onze gave?”

 “Ik zou graag wat meer willen weten over het sturen van emoties, want ik heb samen met lode ontdekt dat ik mijn koepel als een automatisme omhoog houd, dus dat ik me daar niet op hoef toe te leggen. Maar het manipuleren van emoties lukt niet echt.”

 “Is het oke als ik je daarover vertel wat ik weet?”

 “Het zou geweldig zijn als je dat zou willen doen.”

 We discussieerden nog een hele tijd over emoties en kleuren en we namen afscheid met de belofte om de komende dagen nog onderling te oefenen met de gaven, en misschien ook al in grotere groepen mensen, Lara en Iris bijvoorbeeld tijdens de les muziek, en Katrien gewoon nog met mij, zodat ze verder kon uitzoeken welke kleuren ze bij welke emoties vond passen.

Sorry dat dit deel wat later is, had een nogal drukke dag. En willen jullie aub op dat kleine sterretje klikken? Dat zou me echt veel plezier doen. Bij 35 votes ga ik waarschijnlijk een paar keer twee hoofdstukken plaatsen of zo. Danku om te stemmen en mijn verhaal te lezen! (En vertel gerust aan mij en aan anderen wat jullie ervan denken! Het zou geweldig zijn om ook op dit verhaal uiteindelijk meer dan 500 reads te halen)
Greetings Shadow