ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1941

Κεφάλαιο 3

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο, ευτυχώς η βάρδια μου ξεκινούσε μεσημέρι και έτσι είχα χρόνο για ένα καφέ .Εριξα κάτι πάνω μου και κοίταξα την κενή θέση στο κρεβάτι, ο Δημοσθένης πρέπει να έχει φύγει πολύ πρωί.
Κατέβηκα στην κουζίνα όπου η Μαίρη με καλημέρισε στεγνά και απρόθυμα, καθόταν πάντα στο ίδιο σημείο με ένα κέντημα στο χέρι.<<θα φτιάξω έναν καφέ και θα πάω μέσα>> της είπα για να τη βγάλω από τη δύσκολη θέση, ξέραμε πολύ καλά και οι δυο μας ότι δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε στον ίδιο χώρο για πολλή ώρα.<<φτιάξε τον καφέ και κάτσε, θέλω να μιλήσουμε>>σχεδόν με διέταξε, και εγώ περίεργη για το τι ήθελε την υπάκουσα. Εχυσα το ζεστό καφέ στο φλιτζάνι και έκατσα απέναντί της έτοιμη να την αντιμετωπίσω. Μου έριξε μία διερευνητική μάτια<<φαίνεσαι πολύ ταλαιπωρημένη,γέρασες και εσύ κακομοίρα μου>>κούνησε το κεφάλι της.Πάντα αυτό έκανε,έριχνε το δηλητήριο της με κάθε ευκαιρία αλλά πλέον είχα μάθει να το χειρίζομαι.Δεν απέκρουσα την κακιά της ενώ θα το ήθελα πολύ και την πίεσα να μπει στο θέμα <<λοιπόν πες μου τι θες,δεν νομίζω να σε ενδιαφέρει πραγματικά το γεγονός ότι είμαι ταλαιπωρημένη>>
<<όχι βέβαια,έχω σημαντικότερα πράγματα να ασχολούμαι. Σήμερα το βράδυ έχουμε τραπέζι>> τόνισε τα τελευταία λόγια της με ενθουσιασμό.<<Τραπέζι;Σε ποιον;>> ρώτησα και καλύτερα να μην είχα μάθει ποτέ.<<ο Δημοσθένης κάλεσε τον διοικητή σπίτι μας>> χαμογέλασε πλατιά ,ενώ εγώ μόνο που δεν έφτυσα πάνω της τη γουλιά καφέ που μόλις είχα πιει .<<τον Γερμανό; Θα φέρει τον Γερμανό εδώ;>> Τη ρώτησα δυνατά.Με κοίταξε ψύχραιμα λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα που θα μπορούσε να γίνει <<γιατί ταράζεσαι, εξάλλου δεν θα είναι μόνος του θα έρθουν και οι συνάδελφοί του Δημοσθένη>> είπε και σηκώθηκε από την καρέκλα που τόσα χρόνια είχε γίνει ένα με αυτήν.<<δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι σε αυτό το τραπέζι>> δήλωσα κατηγορηματικά. η Μαίρη ακούγοντας τα λόγια μου άρχισε να γελάει μισή κακά <<Και όμως θα είσαι, ο Δημοσθένης δεν θα το επιτρέψει αυτό>> είπε γεμάτη ικανοποίηση.
<<Δεν θα έρθω>> τόνισα για τελευταία φορά και σηκώθηκα να φύγω. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και το μόνο που πρόλαβα να ακούσω είναι ότι θα τον ενημερώσει για την ανάρμοστη συμπεριφορά μου.

Σχόλασα στις 9:00 και μέχρι τότε δεν είχα βγει έξω ούτε για τσιγάρο. Ο Δημοσθένης είχε στηθεί απέξω από το νοσοκομείο εδώ και μία ώρα. Ήταν ξεκάθαρο, η αδελφή μου του είχε μεταβιβάσει την άρνηση μου για το τραπέζι και εκείνος φοβούμενος ότι θα το σκάσω τελευταία στιγμή ήρθε να με πάρει σαν καλός σύζυγος. <<Πώς πήγε η δουλειά όμορφη μου;>> είπε γλυκά και έκανε την κίνηση να με φιλήσει,ποτέ δεν είχε δείξει ενδιαφέρον για την δουλειά μου,αφού εξάλλου την σιχαινόταν,αλλά σήμερα έπρεπε να με καλοπιάσει. <<Δημοσθένη,δεν θέλω να έρθω>>του είπα κοφτά <<Μα καλή μου έχω μιλήσει για σένα,δεν γίνεται να μην είσαι στο τραπέζι.Ειναι πολύ σημαντικό.>> Συνέχισε με το ίδιο καλοτροπο ύφος. <<Πες τους ότι κάτι μου έτυχε>> επέμενα και τοτε το ύφος του άλλαξε με μίας. <<Φτάνει!>> φώναξε. <<θα έρθεις δεν δέχομαι άλλη συζήτηση>> είχα χάσει για ακόμα μια φορά την μάχη μαζί του,ήταν ανώφελο .