AVENGERS İLE HAYAL ET

Bucky Barnes

Vee evet yıllardan sonra (4 yıl geçmiş şaka gibi) merhaba arkadaşlar...Nereden esti de birden burada ortaya çıktın derseniz, ben de bilmiyorum valla. Dün kitapların arasında gezerken bu bölümü taslakta bıraktığımı gördüm ve neden yayınlamıyorum ki dedim. Umarım beğenirsiniz❤️

Oy verip yorum yapmayı unutmayın lütfen!!!!!
İyi okumalar...

Not: Bundan önceki Loki ve Bucky serisinin devamı, Endgame'den sonrasını ve biraz da The Falcon ve Winter Soldier kısımlarını anlatıyor. Tony Stark'ın kız kardeşi ve Bucky'nin sevgilisisin. (Bu seriden kopamıyorum.)

Huzursuzca yatağında kıpırdandığında, gördüğün kabusun etkisiyle korku içinde gözlerini açtın ve hiç vakit kaybetmeden yanındaki Bucky'i kontrol ettin. Geniş sırtı sana dönüktü, metal kolunun üzerinde, kaşları çatık bir şekilde derin derin nefes alarak uyuyordu. Güvende olmasının verdiği rahatlamayla uykuna geri döneceğin sırada Bucky de tıpkı senin gibi kabusundan uyanıverdi. Onunla beraber yeniden doğruldun ve rahatlatmak için elini tuttun. Mavileri anında seni bulmuştu.

"Yine mi kabus gördün?"

Son zamanlarda yani psikoloğa gittiğinden ve sen yanında olduğundan beridir kabusları azalmıştı ama yine de içinde bir yerlerde o huzursuzluk hep vardı. Kafasını sallayarak seni onaylandığında anlayışla baktın gözlerine ve önce yanağına daha sonra da dudağına zarif bir öpücük bıraktın. Bu hareketlerinin ondaki sakinleştirici etkisini biliyordun. Alnını senin alnına yasladı, ikinizin de gözleri kapalıydı şimdi.

"Seni de uyandırdım boş yere."

"Sorun değil, zaten uyanıktım."

Senden biraz uzaklaştı, aklı karışmıştı. Uykunun derin olduğunu çok iyi biliyordu.

"Uyanık mıydın? Neden?"

Gözlerindeki yorgunluğu ve korkuyu fark etmesin diye bakışlarını kaçırdın. Çenenden tutup bu kaçma girişimini hemen engelledi. Mavileri pürdikkat senin üzerinde dolanırken, ağlamamak için kendini sıkıyordun.

"Hep benim dertlerimle ilgileniyorsun ama konu sana gelince de kaçıyorsun, S/A. Neden bana anlatmıyorsun?"

Pes edercesine birkaç damla yaş gözünden dökülürken Bucky seni üzdüğünü düşünmüş, anında pişman olmuştu üzerine gittiği için. Yüzünü avuçları arasına aldığında ağlıyordun artık.

"Özür dilerim, birtanem. Seni kırmak istememişt-"

"Kabus gören tek sen değilsin, Bucky."

Bir anda dediğin şeyle karşındaki adamın donup kaldığını gördün. Bunca zaman durumunu iyi saklamıştın ondan. Seni kendine çekip sarıldığında, kollarının arasında adeta kaybolmuştun. Sen sakinleşene kadar beklemiş, saçlarının arasına öpücükler bırakmış ve bir an olsun bile ellerini üzerinden çekmemişti.

Bucky, ağlamanın dindiğini düzelen nefes alışverişlerinden ve azalan iç çekişlerinden anladığı vakit sana bir soru yöneltti yumuşak ses tonuyla.

"Ne zamandan beri?"

Kollarının arasından çıkıp, önüne gelen saçlarını geri ittirdin. Saçların çekilince ortaya çıkan yorgun yüzün Bucky'nin canını daha çok yakmıştı.

"Tony...O, öldüğünden beri oluyor."

Adamın gözlerindeki hüznü görebiliyordun. Bunu daha önce fark edemediği için kendine kızıyordu. Seni bu durumla baş başa bıraktığı için kendini suçluyordu.