2050 [COMPLETED]

Chapter 9

(His POV)

Nakarating ako sa Hospital nang hindi ko namamalayan dahil sa bilis nang aking pagd'drive.

Pagkatapos kong ipark ang aking sasakyan ay dali-dali akong tumakbo papasok ng room noong Gynecologist.

Nang makarating ako dito ay nakita ko si Joy na umiiyak habang tinatapik-tapik ng Gynecologist ang kaniyang balikat.

"What happened?" Tanong ko sa mga ito.

"Mr. Herrera, take a seat." Utos sa akin nito.

Hindi ko ito pinansin at nilapitan ko si Joy.

"Joy? Joy, hey, look at me." I told her.

Ngunit wala itong kibo. Nakatulala lamang at umiiyak.

"Babe, it's me, Sylvian. Tell me what happened, Joy." Pagpapatuloy ko.

"She had a miscarriage." Sabat ng Gynecologist.

Parang nabingi ako. Ano daw? Miscarriage? Paano? Bakit?

"I'm sorry..." Pagbulong ni Joy.

Tinignan ko siya at niyakap.

"Ssshhh, Joy. Stop crying. I'm here, okay?" I comforted her.

"It's my fault. I'm sorry." Patuloy niyang paghingi ng tawad at pag-iyak.

Mas lalo pa siyang humagulhol. Ayokong nakikita si Joy na nasa ganitong kalagayan.

Ayoko siyang nakikitang nasasaktan ngunit sino nga ba ang hindi maiiwasang mahirapan kung nalaman mong wala na ang batang pinakaiingat-ingat'an niyo?

Ngunit hindi ko rin masisisi si Joy. Alam kong mahal na mahal niya ang anak namin, nagkataon lamang na nangyari iyon.

"What happened?" I asked the Gynecologist.

"She went here. She said that she slip and fell on the stairs at your home. Then, she suddenly experienced cramps and had vaginal bleeding." She started explaining.

That was horrible and extremely dangerous and Joy just suffered from it.

"She had a Pelvic exam and her cervix has opened. She also went though abdominal ultrasound to check the fetus' development and heartbeat but unfortunately, it stopped. You already lost your child. I am sorry." She continued.

My mouth was left open. I couldn't believe and I refused to believe it. Our little angel is now gone. We were left with no choice but only acceptance.

Kung masakit ito sa akin, ano pa kaya kay Joy na siyang nagdadala nito? Alam kong araw-araw niyang pagsisisihan iyon at ayokong magdusa siya dahil hindi naman niya sinasadyang mahulog.

Nilapitan ko muli si Joy.

"I suggest that you should see a psychologist for her traumatic experience. It will help her to move on faster." The Gynecologist suggested.

Tumango na lamang ako.

"Joy, let's go home." I said.

Wala pa rin siyang imik kaya't inakay ko na lamang siya palabas hanggang makarating kami sa sasakyan.

Inilagay ko ang seatbelt niya ngunit wala pa rin siyang sinasabi.

I kissed her forehead.

Sumakay na rin ako and started to drive papunta sa bahay.

--

Nakarating kami sa bahay na wala pa ring sinasabi si Joy.

"Do you want to eat?" I asked her.

She shook her head.

"I will take a rest." Joy said.

Nagulat ako nang bigla itong magsalita.

"Sure. Take all the time you need." Saad ko.

Pinanood ko siyang makaakyat.

Naiwan akong mag-isa dito sa living room.

Hindi ko pa rin lubos maisip na wala na kaming magiging anak.

Na nawala na lamang ito ng ganon lamang.

Kung sana ay nandito lamang ako nabantayan ang kaniyang mga galaw, hindi sana ito mangyayari sa amin.

*phone ringing*

Ted's calling.

I answered the call.

"Where are you? Everyone's looking for you." Panimula nito.

"Is it important?" Tanong ko sa kaniya.

"Of course, they're rushing us." Sagot nito.

Ngayon ay dumagdag pa ito. Hindi ko maaaring iwan si Joy ngunit hindi ko rin maaaring pabayaan ang trabaho ko.

Pinatay ko na lamang ang call dahil wala akong maisip na matino.

*phone beeps*

Suddenly, I received a message from Joy.

It says 'go'.

Pinapayagan niya akong pumunta sa trabaho.

Dali-dali akong umakyat at nakita ko siyang nakahiga pa rin. Patuloy ang pagpatak ng mga luha sa kaniyang mata.

"Joy?" I said.

"It's okay. Pumunta ka muna sa trabaho mo, mamaya na lamang tayo mag-usap. I hope you're not mad." She told me.

Nilapitan ko siya at hinawakan ang kaniyang mukha.

"I'm not mad, it's not your fault, okay? Alam kong ayaw mong wala ang bata ngunit nangyari iyon. Mahal na mahal kita." Pagpapaalala ko sa kaniya.

Ngumiti lamang siya sa akin. I felt relieved.

"I should go to work. Aagahan ko na lamang ang uwi." I continued.

Tumango ito then, I kissed her forehead.

Lumabas na ako ng aming bahay at nagdrive uli pabalik sa trabaho.

--

(Her POV)

I'm still in deep pain.

Kahit paulit-ulit kong sabihin sa sarili ko na aksidente ang nangyari, hindi ko pa ring maiwasang sisihin ang sarili ko.

Sana nag-ingat ako. Sana. Maraming sana.

Ngayon ay wala na akong anak na hihintayin. Wala na akong maririnig na 'Mommy'.

Napakasakit. Parang unti-unting pinupunit ang puso ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko o gagawin.

Gusto kong pumunta sa psychologist dahil baka maaari niya akong matulungan ngunit hindi, ayoko.

Kaya mo ito, Joy.

Alam ko sa sarili ko na hindi ako nagkulang, I loved our angel, too bad it was too soon.

Ngayon ay wala na akong magagawa kundi tanggapin na lamang ang lahat at ipagpatuloy ang buhay.

Idadaan ko na lamang sa mga pilit na ngiti ang sakit na nararamdaman ko kung kasiyahan naman ni Sylvian ang makita na nakangiti ako.

Alam kong sasamahan niya ako lalong lalo na sa pagsubok na ito sa aming dalawa.

At the end of the day, I am still his Joy.

I do not want to lock myself in this situation, I do not want to drown from my own thoughts.

Sylvian and I could just start, again. Without forgetting our first angel who's now in paradise.