Eğer ki bir kadın o kocaman yüreğini, korkmadan bir adama açıyorsa, kendini kaybetmiş demektir. Eğer ki bununla kalmayıp o adamı dünyası yapıyorsa vay haline! Ama karşılığını aldı mı? Ne münasebet. Zira kadının gökyüzünde adamdan başka bulut yoktu, gökkuşağının yedi rengi onun gözlerinde gibiydi sanki.. Ondan başkasına kapı nasıl açılır bilmiyordu. Başkasını göğsüne yatırıp izlemeyi bir daha deneyemezdi bile. Engel olan şeyler vardı. Her hatıra asılıdır duvarında. Asılı olmasa ne olurdu? Kadının o güzel kalbi, aklının her köşesi bir zamanlar onu çok seven adamın yüz hatları ile doludur. Saçlarının arasında bir tel farklı renkti, bunu bile bilirdi kadın. Adamın ruhu duymazdı. Sadece beni seviyor derdi. Oysa ki imkansızdı sadece sevmesi. Kadın adama ölecek derecede bağlıydı. Lakin adam kıymet bildi mi? Hiç bilir mi! Elbette bir kalbi kazanacağız bir gün...
