O güzel kanatlar onurlu omuzlarına öyle yakışıyordu ki nefesim kesilmişti, yaşıyordum ama. Ölüyor gibi olmuştum, can çekişen ruhumu hissetmiştim ama can çekişen ruhumda aynı anda çiçekler açmıştı.
Sadece ona baktığımda görebiliyordum zira onu görem...
"Sessizliğe aşık olan kulaklarım için senin sesin cennetin çağrısı gibiydi ama bakışların beni ateşe veren cehennemdi. Sen benim en büyük acım ve en büyük lütfumdun."
-Anemon
☽︎☽︎
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aklıma gelenler ile yutkundum. Eğer yıllar önce bu görevi reddetmeseydim onca insanın ölümüne sebep olacaktım. Ellerim karıncalanmaya başladı. Aklıma hızla nüfuz eden tek düşünce teçhizatlarımı kuşanıp görevlendirilen askerlerin yana gitmekti ama Komutan Erwin bana ve Yüzbaşı Levi'ye izin vermişti, daha öncelikli operasyondan dolayı iyi olmadığımızı dinlememiz gerektiğini. Aslında bu tür emirlerin veya ricaların gözümde pek bir önemli yoktu. Zira Levi hazırlanın gidelim dese hiç bir sorgulama olmadan dediğini yapardım.
Bana canına kıy dese hiç düşünmeden lanetli kanımı o kutsal bedene kurban ederdim.
Büyük bir ışık şehri çepeçevre sardığında sadece dişlerimi sıkmıştım. Yaptığım seçimler yüzünden asla pişman değildim. Biz insanlar neyin iyi neyin kötü olacağını bilemeyiz bu yüzden en az pişman olacağımız şeyi seçmeliyiz. Levi bu sözleri Eren'in yağacağı seçim için sarf etmiş olsa da bu cümle benim geçmişimi özetliyordu. Yaptıklarımdan asla pişman değildim ben. Pişman olduğum tek şey ise yapmadıklarımdı. Mesela bu gücü reddettiğimde gücün Annie'ye verileceğini tahmin etmemiştim. Öğrendikten sonra da onu öldürme fırsatım olmamıştı.
Kardeşimin canına kıyamamıştım. Ama o bütün bu insanların canına kıymıştı.
Mesela çok sevgili annemin yalan söylediğini bile bile onu o yalanlarına boğamamıştım. Mesela acıyı insanların kaderi haline getiren kimselere tek çiziklik bir acı dahi yaşatamamıştım. Buydu pişmanlıklarım.
Gözlerim şehirde gezindiğinde seslice bir nefes verdim. Kendi soyumdan gelen birinin bunları yapması beni acı çukuruna doğru itiyordu. Göğüs kafesimin içine bir ağırlık çöküyordu, anlatamadığım bir histi bu. Kalbimin atışlarını hissetmeme rağmen sanki öldüğünü hissetmek gibiydi.
Ben lanetlenmemiştim, bu manzarayı gördüğümde asıl lanetin annemden bana geçen kanda olduğunu anlamıştım. Asıl lanetli olan şey benim damarlarımda akan kandı. Gerçek lanet soyumun ta kendisiydi.
Annem Mentiś Fernweh ben Anemon Melanié Fernweh'i doğurmuş ve bu lanetli gücü, bu lanetli kanın damalarımda akmasını sağlamıştı.
Annem Mentiś Leonheart kız kardeşim Annie Leonheart'ı doğurmuş ve lanetli gücü, bu lanetli kanın kız kardeşimin damarlarında akmasını sağlamıştı.
Ama beni babam yetiştirmişti. Ben babamın yolundan gitmiştim. Ben onun davasını savunmuştum. Babamın hayal kırıklığı yerine, bu acıyı yeğlerdim. Ben babamın kızıydım.
