Ze łzami w oczach tępo patrzyłam w stronę drzwi od sali operacyjnej. Co chwile zmieniałam swoje miejsce i łaziłam bez celu w kółko. Byłam zrozpaczona i roztrzęsiona. Nie mogłam ...Nie byłam przygotowana na to , co się teraz dzieje. Nie byłam gotowa na życie bez dziadka. On nie może od tak sobie umrzeć. Przecież jeszcze dziś śmiał się i z rozbawianiem wspominał swoje życie i opowiadał mi o tym jaki był szczęśliwy gdy poznał babcie i gdy urodził się mój tata. Ten dzień wydawał się być dla niego dobrym...Dlaczego więc nagle teraz...Nie, brakuje mi słów by o tym rozmawiać.
Płacząc wycierałam swoje policzki i patrzyłam na małe okienka w drzwiach. Modliłam się by lekarzom udało się uratować dziadka. On nie mógł tak odejść, nie chciałam by odchodził bez pożegnania. Jeśli to jest jego czas, to chce chociaż mu powiedzieć jak bardzo mu dziękuję, jak bardzo jestem mu wdzięczna i jak bardzo go kocham. Wcześniej tego nie robiłam i teraz tego żałuję. Myśląc o tym pokręciłam głową, by odrzucić od siebie te złe, czarne scenariusze. Wtedy poczułam czyjś dotyk na ramionach. Odwróciłam się i od razu wtuliłam się w Minho, który tutaj ze mną przyjechał. Chłopak trzymając w dłoni kubek z kawą przytulił mnie i zaczął mnie uspokajać. Szeptał mi do ucha, że wszystko będzie dobrze , i że mój dziadek niedługo z stamtąd wyjdzie. Chciałam wierzyć w jego słowa, ale było to trudne.
-Usiądź, jesteś cała blada. Nie chce byś mi tu zemdlała- powiedział Minho, a ja się zgodziłam.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Usiedliśmy razem na krzesłach na korytarzu i bez słowa zaczęliśmy oboje pić kawę, którą przyniósł chłopak. Byłam mu wdzięczna, że jest tu ze mną...Sama na pewno bym sobie nie radziła z tą sytuacją. Potrzebowałam teraz wsparcia, kogoś bliskiego. Zwieszając głowę w dół, odwróciłam głowę w stronę chłopaka, który zerknął na swój zegarek. Zrobiłam to samo i stwierdziłam, że jesteśmy tu już ponad dwie godziny...Było już po północy.
-Powinieneś już iść do domu- powiedziałam w jego stronę
-Nie zostawię cie samej w takiej sytuacji- odpowiedział od razu i napił się swojej kawy
-Poradzę sobie. Ty za to musisz odpocząć, jutro masz sporo wyjazdów, więc...
-Ja też sobie poradzę. Jedna nieprzespana noc to nic takiego- powiedział- Ty wyglądasz gorzej niż ja- powiedział i cicho się zaśmiał
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
