Bir gün gelir ve unutmak istersin.Sadece unutmak ve sanki hayatına hiç girmemiş gibi davranmak... Ama hep böyle zamanlarda her şey onu sana hatırlatmaz mı zaten?Kendin bile kendine onu hatırlatırsın.Her aynaya baktığında onun dokunuşlarını hatırlarsın.Elini tutarken ki dokunuşu,yüzünü şefkatle okşarken ki dokunuşu,tabi en çok da kalbine olan dokunuşunu..
Kalbim sızlıyor !!Diye bağırmak istersin ama kelimeler boğazında düğümlenir.O düğüm boğar seni .Yaşayamazsın ki o düğüm boğazında takılı kaldığı sürece.Hayatının her anında kalbin hatırlatır sana ;adeta haykırır :SIZLIYORUM BEN HER GEÇEN GÜN ÖLÜYORUM,GÖRMÜYOR MUSUN? GÖRMEZLİKTEN Mİ GELIYORSUN? diye..
Bakar kör olsan da görmemezlikten gelsen de anlayacaksın onunla karşılaşınca bir anda o düğümü onun sana olan bakışları kesecek.Onun her bakışı bir bıçak misali düğümü keserken senin kalbin de düşünmeni kesecek...
