Settled Down to a Stranger (Completed)

Chapter 18

⚠️WARNING: R-18 ahead.
Not suitable for young readers. But if you want to read, then take the risk.

A/N: Uunahan ko na kayo. Wala po akong karanasan sa mga gan'to. Ang mababasa niyo ay nabasa ko lang rin po iyan kaya kahit konti may alam rin. Hindi ko pa sinusuko yung ano ko HAHAHAHAHA pero si Azriela baka dito na sa chapter na 'to, isusuko na niya yung Bataan. Enjoy reading!

"Insan, tama na. Mugto na yung mga mata mo kakaiyak."

Narito ako ngayon sa kwarto ko nakahiga. How I miss my room. Ilang buwan din hindi ako nakatulog dito. Pagkauwi namin kanina ni Danica, dito kaagad ako nag mukmok sa kwarto ko at umiyak ng umiyak.

"I-insan. Am I n-not enough?" I said between my sob.

Dinaluhan niya ako at niyakap. "Of course, you're enough."

"Please, huwag mong sabihin kina Mama't Papa ito. Ayaw kong masira yung bakasyon nila."

She caressed back. Unti-unti na akong humihinahon. "I won't, Azriela."

Kumalas ako sa yakap at hinarap siya. "Thank you, Danica. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala ka."

She smiled. "Wala yun. Ano ka ba. Magpinsan slash bestfriend tayo. Partners in crime, kumbaga," tumawa kaming dalawa dahil sa sinabi niyang yun. Yeah, she's right. Umpisa pagkabata hindi na kami mapaghiwalay. Kaya tawag sa amin partners in crime.

"Tara? Mag hapunan na tayo?" aya niya sa akin.

Bumilog yung mata ko. "Gabi na?"

"Oo. Kanina ka pa iyak ng iyak."

I sighed. "Let's go? Nagugutom na rin ako. Hindi ko alam nakakagutom pala yung pag-iyak, insan."

Tumawa siya. "Ngayong alam mo na. Iiyak ka pa?"

"Hindi natin masasabi kung kailan tayo iiyak o kailan hindi. Kusa na lang yung tutulo kung makakaramdam tayo ng saya at lungkot. Pag-iyak lang ang magagawa natin kung hindi na natin makakaya ang bigat na nararamdaman. At pagkatapos ng iyak, bigla na lang gagaan yung pakiramdam natin. Kaya huwag mong sabihin na hindi ka na iiyak. Emosyon mo yun, kaya huwag mong pigilan," mahabang lintaya ko.

"W-wow? Saan mo na hugot yun, insan?"

Tumawa ako ng mahina. "Tangek! Tara na. nagugutom na ako."

Bumaba na kami ni Danica galing sa kwarto ko at nag tungo sa dining area. Kanina pa pala nakahanda yung pagkain.

Habang kumakain kami, may nag doorbell.

"Sino yun?" tanong ko.

Nagkibit-balikat si Danica. "Ewan. Ako na mag bukas."

Tumango ako at pinagpatuloy yung pagkain. Siya naman binuksan kung sino man yung tao sa labas.

Maya-maya, may narinig akong pamilyar na boses.

"Where's Azriela?"

Bumilog yung mata ko sa gulat. Anong ginagawa ng buwesit na 'to sa bahay?

"She's not here. Kaya umuwi ka na," seryusong sabi ni insan.

"No. I know you're hiding her. Where is she? We need to talk," may pagsusumamo yung tono ng pananalita niya. So na lulungkot siya?

"Wala kayong dapat na pag-usapan. At isa pa, wala nga siya rito," matigas na sagot ni Danica.

Hindi siya pinansin ni Raviel. "Love, I know you're there. Please talk to me," he begged. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng awa. Pero kung uunahin ko ang pagiging marupok, paano naman yung nararamdaman ko. Nambabae siya!