Why is it so hard to say?

~35~

Pov Violet

Ik word wakker en ik sta op. Sinds het gesprek met Alex en mij een paar weken geleden voel ik me wel een stuk beter. Het komt allemaal wel goed. Ik ga douchen en doe mijn kleren aan. Ik loop naar de keuken en Daniel zit aan tafel. Met dikke wallen en rode ogen. Hij kijkt me aan en kijkt ook meteen weer weg. Ik zucht en maak ontbijt en ga op de bank zitten. Ik kijk een beetje op mijn telefoon en zet mijn bord weer weg. Ik poets mijn tanden en doe weer make-up op. Ik heb gemerkt dat het me toch wat mooier laat voelen.

Het is al weer 2 maanden geleden dat ik het met Daniel heb uitgemaakt. En toch zie ik hem elke dag met grote ogen en grote wallen onder zijn ogen. Zou hij er mee zitten? Nee dan zou het dat allang verteld hebben.

Als ik in een les zit komt de directeur binnen lopen. "Violet? Kom je even mee?" vraagt hij en ik loop verbaasd mee. Als we bij zijn kantoor zijn, zitten Corbyn en Alex ook al in zijn kantoor. Ik kijk ze vragend aan en ze geven mij dezelfde blik. Als de directeur zit zucht hij en neemt hij het woord. "Ik moet helaas melden dat Daniel op dit moment in het ziekenhuis ligt" zegt hij. Mijn hart slaat een slag over. "W-wat?" weet Alex uit te brengen. "Hij heeft vanochtend een auto ongeluk gehad en hij ligt nu in een coma. Hij wordt waarschijnlijk over een week pas weer wakker" zegt de directeur. "Het spijt me enorm en ik heb jullie afgemeld voor de rest van de dag. Jullie mogen naar het ziekenhuis toe" zegt hij en we lopen zo snel mogelijk naar Corbyn zijn auto. Zonder een woord te zeggen gaan we naar het ziekenhuis.

Als we er zijn lopen we snel naar de balie en vragen waar Daniel ligt. "Kamer 386" zegt de vrouw en we bedanken haar en lopen richting de lift. We zoeken naar zijn kamer en als we hem gevonden hebben lopen we naar hem toe. De dokter kijkt ons verdrietig aan. "Wat is er precies gebeurt?" vraagt Corbyn. Ze voeren een heel gesprek met de dokter maar ik luister niet. Ik kan me alleen maar op Daniel focussen. Die daar ligt. Doodstil. Spierwit. Een band om zijn hoofd waar een grote bloedvlek op zit. En zonder dat ik het door heb rollen de tranen over mijn wangen. Ik ga op een stoel zitten en pak zijn hand.

Ik zit hier nu al 2 en een half uur. Alex en Corbyn zijn al naar huis maar ik mocht hier blijven. De hele week. Blijkbaar mag iemand 24/7 bij hem blijven. En laat dat nou net mijn plan zijn. Ik ga hier dus echt niet weg. Ik kan hem hier niet achterlaten. School deed er niet zo moeilijk over zolang ik maar bij bleef. Elk uur komt de dokter ook binnen om te checken.

Als ik om half 2 's nachts nog steeds wakker ben komt de dokter binnen en zegt dat ik echt wat slaap nodig heb. Alex en Corbyn hebben me al kleding gebracht. Ik doe mijn pyjama aan en ga slapen. Met Daniel naast me. Dood stil. En spierwit.