Scheming my Love

Chapter 4

Pagkagising ni Ebiang ay tumambad sa kanya ang puting ilaw.
Napapikit siya.Masakit sa mata ang liwanag niyon. Ngunit makadama siya nang pangangalay kaya sinubukang niyang umupo mula sa pagkakahiga.
Nagulat pa siya nang ilibot niya ang paningin sa paligid .Puro puti iyon at may nakakabit ding swero sa kamay niya.
"Nasa ospital ako?"ang nakakunot noong sambit niya.

Pilit niyang binabalikan ang mga pangyayari.
Napatutop siya ng bibig ng maalala ang lahat.

"Oh my God! naaksidente kami! Si Reveen?!" agad na rumehestro ang duguang mukha ng lalaki sa kanya.Bumalatay ang kaba sa dibdib niya.

"Sana okay lang po siya Lord,"piping dasal niya.
Though they quarrelled before the accident.She would never forget how he protected her from the crashed.

"I need to see him!" determinadong sabi niya. Akmang tatayo na siya but she felt her legs are so weak to manage a walk. Bigla namang bumukas ang pinto at iniluwa niyon ang mama niya.

"My dear! thank God! you're awake"gulat na sambit sabay lapit at yakap sa kanya nang mahigpit.Rinig niya pa ang mahinang hikbi nito dala marahil nang kagalakan.

"Ma! I..canntt breathh" she managed to say. Ang higpit kase nang yakap nito na parang ang tagal niyang nawala.

"Oh! I'm sorry dear. You make me so worried for a month that you're in coma.I just can't help myself to cry and hug you tight!Thank God at ibinalik ka niya sa akin! I'll call a doctor para macheck ka "maluha-luha pa ring sabi nang mama niya at akmang lalabas na ito para tumawag ng doktor nang pigilan niya ito.

"Wait Ma! you said a month na akong in coma?
"Yes honey," malungkot na pagkompirma nito.
Nanlumo siya sa narinig.
Then what about...

"Goodness! Ma! Wh-aat a-bb-bout Re-veen?" nanginginig ang bibig at boses niyang tanong.
She's afraid of what her mom will say.
Malungkot na tumingin ito sa kanya.
Kumabog ang dibdib niya at halos di siya makahinga.

"Nooo!" hindi makapaniwalang sambit Niya.

She shook her head multiple times.It's hard to digest everything.
Ang isiping namatay si Reveen ay dahil sa kanya.

"Noo ma! don't tell me that--!" She's hysterically sobbing right now.

"I'm so sorry Iha, calm down! baka mapano ka!" alo ng mama niya habang hagod-hagod ang likod niya.

"No! Ma, sabihin mong hindi totoo!"

"Iha I'm sorry Reveen didn't make it"

She cried her heart out hearing what her mom said.

"Ebiaanng!"

"Noooo!"
...

"Ebiang!"naramdaman niyang may yumuyugyog sa balikat niya.

Napabalikwas siya nang bangon.Di yata't nawalan siya nang malay kanina pagkatapos malaman ang nangyari kay Reveen.Napaigik siya nang maramdamang may nakatusok sa kanya.Nakadextrose pa din pala siya.Binalingan niya ang kung sino mang yumuyugyog sa kanya. Ang mama pala niya.

"Ma!"napaiyak na naman siya.

"Mabuti naman at gising kana anak pinag-alala mo ako!" yumakap ito sa kanya.

"Ma! gusto kung pumunta sa burol o kahit puntod man lang ni Reveen gusto ko siyang pasalamatan sa pagligtas niya sakin!"naiiyak na namang sabi niya.

"Pero an-" narinig niyang sabi nang ina pero di niya ito pinatapos tinakpan niya ang bibig nito gamit ang kamay niya.Ayaw niyang maputol ang pag e-emote niya.

"Ma! Alam mo ba kasalanan ko ang lahat kung di ko sana pinatulan ang mga sinabi niya, k-kung d-diko sana siya inaway at kk-kung di ko sana i-inagaw a-ang manibela di sana s-siya namatay!
Ang l-lalaking yun sira-ulo ma! P-pagkatapos niya kung awayin ay ililigtas din pala ko. Ang t-tanga-tanga niya sobra!!
Ma! Crush ko y-yun ei b-bakit siya pa?! Maaaa!" hindi niya pa masabi nang deretso ang bawat salita dahil naghahalo na ang luha't sipon niya.Parang batang nagpalahaw na naman siya nang iyak.