Zawji
ဟယ္ရီတစ္ေယာက္လွည္းထဲမွာ
ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ထိုင္ေနခဲ့တယ္။
"တိုတိုေရ"
[ဘာလဲ]
"ငါေလးဗိုက္ဆာတယ္။
မနက္ကတည္းကဘာမွမစားရေသးဘူး။
ခရီးေႏွင့္ေႏွးမွာစိုးလို႔ဘာမွမစားဘဲ
ထြက္လာရတာ"
[ဇတ္လိုက္ကိုသြားေတာင္းပါလား
သူကhostရဲ႕လူေလ
hostဗိုက္ဆာတယ္လို႔ တစ္ခြန္းဟလိုက္တာနဲ႔
တန္းၿပီးေကြၽးမွာ]
(ဇတ္လိုက္ေကြၽးတာစားၿပီးရင္
နင္လဲအစားခံရေတာ့မွာ)
"ဟုတ္တယ္ေနာ္။ငါဇတ္လိုက္ကိုေျပာ
လိုက္မယ္။"
"ဒါနဲ႔ဇတ္လိုက္ဘယ္မွာလဲ။ငါေလးလဲ
မသိရပါလား။"
[Hostလွည္းေပၚေရာက္ကတည္းက
ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီးနဲ႔ထိုင္တာကို ဘယ္သတိထားမိ
ပါ့မလဲ။ဇတ္လိုက္ကလွည္းသမားရဲ႕
ေဘးမွာထိုင္ေနတယ္]
"ကိုယ္ေတာ္ပင္ပန္းလို႔ခဏနားမယ္"
ဟယ္ရီလွည္းေပၚကဆင္းေတာ့
သူလွည္းေပၚကဆင္းဖို႔လက္လွမ္းေပး
ေနတဲ့ဇတ္လိုက္
ဘာလား။မသိရင္ငါကမင္းသမီးေလးက်
ေနတာဘဲ
ဟယ္ရီဇတ္လိုက္ရဲ႕လက္ကိုမကိုင္ဘဲ
ကိုယ့္သာကိုဆင္းသြားလိုက္တယ္
စကိုင္းလ္ ကေလးသူ႔လက္ကို
မကိုင္ဘဲတြန္းဖယ္လိုက္ေတာ့
ကေလးသူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလားလို႔
ေတြးလိုက္တယ္။
"ကိုယ္ေတာ့္ကိုလက္ကမ္းေပးစရာမလိုဘူး
ကိုယ္ေတာ္ကိုယ့္ဖာသာဆင္းႏိုင္တယ္
ကိုယ္ေတာ့္ကို မင္းသမီးေလးတစ္ေယာက္လို
ဆက္ဆံစရာမလိုဘူး"
စကိုင္းလ္ ကေလးရဲ႕စကားေၾကာင့္ရယ္ခ်င္သြားတယ္။
ကေလးကသူ႔ကိုစိတ္မဆိုးဘဲ
မင္းသမီးေလးလိုဆက္ဆံလို႔ေပါ့
"ကိုယ္ဗိုက္ဆာတယ္"
ကေလးက႐ုတ္တရက္ဗိုက္ဆာတယ္လို႔
ေျပာလို႔ နန္းေတာ္က ကေလးအတြက္ယူလာတဲ့
မုန္႔ေတြေပးလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့မုန္ေတကို
အားရပါးရစားေနရင္းေျပာလိုက္ေသးတယ္။
"နန္းေတာ္ကမုန္ေတယူလာရမွာ။
မနက္က အခ်ိန္မရိွေတာ့လို႔ယူမလာတာ"
ဇတ္လိုက္ကသူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္
ေျပာလိုက္တယ္။
"ကိုယ္ေတာ္မနက္ကတည္းကဘာမွမစားခဲ့ရေသးဘူး
ခရီးေႏွာင့္ေႏွးသြားမွာစိုးလို႔မစားခဲ့တာ"
"ခင္ဗ်ားေရာစားခဲ့လား"
