Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🖤
Zamanın akıl almaz devinimi müthiş bir ihtimali tevlit etti.
İçimde dev bir şimşeğin çaktığını hissettim.
Görüş açım tümüyle flulaşırken, gürültülü bir kargaşa eşliğinde gözümün önünde üç kara kart belirdi.
Geçmiş.
Şimdi.
Gelecek.
Kolumdaki baskıyla birlikte kartlar var olduğu efsunkar karanlığa saçıldı ve içinde bulunduğum ana geri döndürüldüm. Beni çekiştiren Perla’ydı. Dayak yiyen adam Ulman, sert yumruklar indiren yabancı, yabancıyı tutmaya çalışan Mestan ve panik içindeki Mirel’i sakinleştirmeye çalışan Efraim…
Bir anı atlamış gibiydim. Evet! Sanki bedenimin ortasında bulunduğu o tek an zihnim inzivaya çekilmişti. Bunu ilk kez yabancıyla yaşamıştım ancak şimdi daha netti. Kafamda beliren her yeni görüntüde yaşamdan kopuyordum! Geri döndüğümde ise karşılaştığım an ile son hatırladığım an birbiriyle eşleşmiyordu.
“Ne oluyor!” diye sordum nefes nefese.
Perla beni çekiştirmeye devam etti ancak yerden kaldırmaya gücü yetmedi. “Hadi! Hadi kalk, içeri girmemiz gerekiyor.”
Avuçlarım çamurun içindeydi. “Ne oluyor!” diye sordum bu kez bağırarak. Perla’dan başka kimsenin beni duyduğu yoktu.
Beni çekiştirmekten vazgeçip önümde eğildi ve kendisine odaklanmam için omuzlarıma dokundu. Çimen yeşili gözlerindeki telaş kaşlarını çatmıştı. “İçeri girmeliyiz. Lütfen.”
Perla’nın sesi içimde bir yere dokunurken, onunla birlikte ayağa kalktım. “Tamam ama…” İnleyen Ulman’a bakmadan parmağımla işaret ettim. “O adam bir ajanmış… Burayı çoktan tespit etmişlerdir.”
“İşte bu yüzden! Bu yüzden bir an önce çitten içeri girmeliyiz.”
Anlamıyordum. Hakikat o ki, şimdi anlamama olanak yoktu. Koluma giren Perla’ya izin verdim. O sırada yabancının kanlar içinde arabasına tıktığı Ulman’a kaydı bakışlarım. Kendinde değildi. Efraim, Perla’nınkine eşdeğer bir telaşla Mirel’i içeri soktu.
