Moje palce płynnie przesuwały się po strunach wiolonczeli, a prawa ręka zgrabnie balansowała ze smyczkiem. promienie zimowego słońca ogrzewały moją twarz.
- Rosemary. - usłyszałam głos mojej matki. Kobieta stanęła w drzwiach do mojego pokoju i przeleciała wzrokiem po wszystkich przedmiotach w nim się znajdującym.
- Tak? - odpowiedziałam, nie odrywając wzroku od nut.
- Wybierz, która ci się podoba najbardziej. - kobieta wyciągnęła w moją stronę swój telefon. Na ekranie wyświetlała się różowa sukienka.
Przerwałam granie i chwyciłam telefon w dłonie. Przesunęłam palcem w prawo, a moim oczom ukazała się taka sama sukienka tylko w kolorze fioletowym. Nie zdążyłam jej się przyjrzeć, bo telefon zaczął wibrować, a na ekranie wyświetlił się nieznany numer.
Mama przejęła telefon ode mnie i odebrała.
- Słucham?
- Rozmawiam z panią Clarissą Williams? - usłyszałam kobiecy głos.
- Zgadza się, a w jakiej sprawie pani dzwoni? - Mama przeczesała swoje platynowe włosy palcami.
- Nazywam się Emily Choi, starszy aspirant. - przedstawiła się. Przysunęłam się do matki aby lepiej słyszeć o czym rozmawiają. Kobieta instynktownie się odsunęła, ale nie wystarczająco, więc nadal słyszałam przebieg rozmowy. - Mam do przekazania straszną wiadomość. Pani mąż, Eric Williams, miał wypadek. Niestety, gdy przyjechała karetka, pani mąż już nie oddychał. Niestety zginął na miejscu.
Nie rozumiałam co się działo. Jak to się mogło stać. Nogi zaczęły mi się trząść I upadłam na podłogę, a wiolonczela wysunęłami sięz rąk i upadła z głuchym trzaskiem na podłogę. Po policzkach zaczęły spływać hektolitry słonych łez. Bracia przybiegli zwabieni przez hałas zrobiony przez wiolonczelę.
Cały świat rozpadł mi się przed oczami.
***
hejj,
postanowiłam wrócić do tej historii, z nowym tytułem, okładką, zakończeniem i zapałem. mam nadzieję, że nie zapomnieliście o mnie i że będziecie ze mną!
<33
