Tony, evinde viskisini içerken yapay zekası ile Ophelia hakkında konuşuyordu. Hata mı etmişti yoksa doğruyu mu yapmıştı, kafası karışıktı. Onu, kesintisiz dinleyecek tek kişi varsa o da Jarvis yani kendisinin yarattığı yapay zekası idi.
Kadın her zaman ona karşı çıkmıştı, kaba davranmış, kendisine güvenmemiş, kırıcı sözler sergilemişti. Sözde kadın kendisini tanıyordu. Gerçi kimse Tony Stark'ın tam olarak yanında olmadan tanıyamazdı da. Evet, kendisi çapkındı. Milyonerdi. Dahiydi. Ceo'ydu. Ve apaçık mükemmel bir adamdı. Fakat Ophelia'nın korkusunun bir şekilde önüne geçebileceğine olan inancı yoktu.
Kendiside, onu kırmaktan korkmuştu. İncinmesinden, kendisinden nefret edebilecek bir insana dönüşmesinden korkmuştu. En büyük korkağın kendisi olduğunun farkına varmış, böylece kadını kendisinden soğutma yöntemine girişmişti. Bu her ne kadar onun için zor olsa da elinden geldiğince kadına yazmamaya çalışıyordu.
Onu deli gibi istese de, buna engel olmalıydı. Çünkü kendisi Ophelia'yı üzmekten başka bir şey yapabileceğini düşünmüyordu.
Jarvis, patronunun değişebileceğine inanıyor onu ikna etmeye çabalıyordu fakat adam tüm gelen yanıtlara beynini kapatmıştı.
Çünkü fazlaca alkol tüketmiş, bu da yapay zekasının ona ilettiği cevapları geri tepmesine neden olmuştu.
Tony koltuğa geçti. Yavaş yavaş, alkolün etkisinin getirdiği uyuşukluk tüm vücudunu sardı ve uykuya geçti.
Jarvis patronunun telefonuna girerek, Ophelia'ya mesaj attı.
Tony: Benim nasıl bir insan olduğumu biliyor musun?
Ophelia: Ne demek istiyorsun
Tony: Demek istediğim,
beni yeterince tanıyor muydun?
Ophelia: Seni tam anlamıyla tanımadığımı biliyorsun
magazin dergilerinde
arta kalan yazılardan tanıyorum
Tony: Tanımak istiyor musun?
Ophelia: Neden istemeyeyim ki
Tony, gerçekten neler oluyor
Tony: bilmiyorum, sadece
birkaç saate tekrar bir mesaj atacağım
onu bekler misin?
Ophelia: Pekala, bekleyeceğim.
