KIŞ AYI // Texting

*13

Medya: İyem

Berkin
İyem

*           *           *           *           *           *  

Berkin: Dünkü mesajına cevap veremedim, kusura bakma.

Berkin: Verecek bir cevabım yoktu.

Berkin: Bu arada, günaydın.

İyem: Bir cevap beklemiyordum, sadece içimi dökmek istemiştim.

İyem: Sana da günaydın.

Berkin: Demek bu kadar dolusun.

İyem: Doluyum.

İyem: Kalbim seninle dolu.

İyem: Taşıyamıyorum.
(Görüldü)

İyem: Her neyse, boşversene.

Telefonu kapatırken nedensizce gözlerim dolmuştu. Son zamanlarda sürekli etraf bulanıyor, içim acıyordu. Ne yapacağımı bilemiyordum, sadece bana gelmeni diliyorum can'ım.

Beni sevmeni isterdim Berkim ama her istediğimiz gerçekleşecek diye bir şey yok, değil mi?

Esefle kafamı iki yana sallayıp birikmiş göz yaşlarımı sildim. Başka bir şeylerle meşgul olmam gerektiğinin farkındaydım ama duygularımı görmezden gelmek kalbime haksızlık demekti. Hem, düşüncelerim yüzünden yapacağım şeyi bile anlayamazdım ki?

Bir müzik açtım ve üzerime hızlıca bir şeyler geçirip dışarı çıktım. İstediğim tek şey soğuk havanın beni kendime getirmesiydi.

Bir kaç saniye etrafa bakındıktan sonra yavaş adımlarla yürümeye başladım. Ayaklarım benden bağımsız hareket eder gibi karşı apartmana giderken neden gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. Kalbim beni yönlendiriyordu ama ben o yönü asla bulamıyordum.

İşlek bir caddede oturduğum için her yere kolayca ulaşabiliyordum. Pastaneye adımlarken telefon kılıfımda para olup olmadığına bakıyordum. Her zaman ki gibi, vardı. Yiyecek bir şeyler aldıktan sonra içerideki masalardan birisine oturup yemeye başlamıştım.

Yağmur çiselemeye başladığında istemsizce yüzüm iğrenir bir hale büründü. Karlı havaları ne kadar sevsem de yağmurdan hoşlanmazdım. Nedenini ben bile çözememiştim.

Şiddetini arttıran yağmura tekrardan bakıp son lokmamı hızlıca ağzıma attım. En iyisi eve gitmekti.

Olmayan şapkama lanet ederken koşar adımlarla caddede ilerliyordum. Bir kaç saniyeliğine etrafa bakmak istediğimde zaman kavramı benim için kendini yitirmişti.
Apartman daha yeni çıkan adama bakarken bir kez daha hayran oldum gözlerine. Adımlarım yavaşlamışken dudakları hafifçe kıvrılmıştı.

Tanımıştı.

Can'ım, ne zaman bakışlarınla beni kalbimden yaralamayı bırakacaksın?
Çünkü kalbim buna daha fazla dayanamayacak, hissedebiliyorum.
Kaç kişiyi daha bu güzel bakışlarınla vurdun bilmiyorum, pekte umrumda değil aslında. Sen dışında pek bir şey umrumda değil sanırım.

Kafamı iki yana salladım. Kırıkça gülümseyip önüme döndüm. Daha fazla ıslanmamak için ardıma bakmadan koşarak apartmana girerken her şeyin fazlasının zarar olduğunu tekrar tekrar hatırlatıyordu içimdeki sesler.

*           *           *           *           *           *