Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 10♡

Pov Emma
Hevig ademend schiet ik overeind. Even raak ik in paniek maar dan herken ik de woonkamer.

"Goedemorgen." Hoor ik zacht.

Met een ruk draai ik mijn hoofd. Damian zit op een stoel met een mok vast. Opgelucht zucht ik. "Hoi."

"Jullie zijn nog bij elkaar, zie ik."

"Jep." Ik kijk glimlachend naar Jax en schuif een stukje bij hem vandaan.

Damian lacht even om mijn schorre stem en loopt naar de keuken zodat we kunnen praten zonder de anderen wakker te maken. "Hard geschreeuwd?"

"Goh, je moest eens weten. Letterlijk alles wat je kunt bedenken qua horror zat erin."

Hij lacht weer kort. "Leuke nachtmerrie over gehad? Ik zag dat je wakker schrok."

"Dat was te verwachten als je me meeneemt naar een horror huis." Ik schud mijn hoofd en verander dan het onderwerp. "Was de sleepover leuk?"

Zijn ogen glinsteren en er verschijnt een lach op zijn gezicht. "Ja, zeker."

"Hoe zit het met jou en Maddy?"

Hij lijkt even overdonderd door mijn vraag. "Wat?"

"Nou, jullie zijn best close."

Langzaam krijgt hij een rode kleur op zijn wangen. "Ze ziet me alleen als een vriend."

Ach, die jongen is zo blind. Maddison heeft al een crush op hem sinds ze hem leerde kennen. Oké, Em, ga cupido'en.

"Maar jij vindt haar leuk?"

"Ja, ik ben gek op haar."

"Zeg het."

"Ben je gek?" Zegt hij geschrokken.

"Nee, maar jij wel.. Op haar.." Ik lach zacht om mijn woordgrap. "Misschien voelt ze wel het zelfde." Ik weet zeker dat ze hetzelfde voelt.

"Denk je?"

"Misschien." 100 procent.

"Als het niet zo is, verpest ik onze vriendschap."

"Vertrouw me Daim."

"Als jij mij ook vertrouwd."

"Wat?"

"Als jij me verteld hoe je je echt voelt dan vraag ik het aan Maddy. En ik neem geen genoegen met 'goed'."

Ik kijk hem even verbaasd aan. Hoe is een van die twee een voordeel voor mij? Nouja.. Als hij Maddy vraagt zal ik het er levenslang inwrijven dat mijn tweede naam cupido is. En ik wil dit natuurlijk voor Maddy.

"Oké." Zeg ik dan. "Deal."

"Mooi zo, hoe voel je je?"

"Oh, je wilt het serieus nu weten?"

"Ja, anders komt het er nooit meer van."

Oké, daar heeft hij gelijk in. "Nou.. Ik voel me prima."

"Emma.."

"Wat? Ik mocht geen 'goed' zeggen." Reageer ik met een sluw lachje.

"Je snapt wat ik bedoel."

Ik zucht dramatisch. "Ik meen het, het gaat echt goed. In ieder geval beter dan eerst."

"Eline zegt dat je last hebt van paniekaanvallen en nachtmerries."

"Eline zegt zoveel."

"Emma.." zegt hij nog een keer.

"Wat? Het is niet dat als ik het jullie vertel dat het voor mij dan minder erg wordt." Hij kijkt me met een schuin hoofd aan maar zegt niks. "Ik bedoel, het enige wat er dan gebeurd is dat jullie je nog meer zorgen gaan maken en dat is wel het laatste wat ik wil."

"Waarom?"

"Omdat het niet helpt. Het is gebeurd en dat kunnen we niet terug draaien."

"Em, het gaat niet om dingen terug draaien. Het gaat erom dat je accepteerd wat er is gebeurd en het een plekje geeft. En dat gaat alleen als je je gevoelens eerst los laat."

Ik snuif even. "Als je zo graag wil dat ik mijn gevoelens los laat, dan ga ik wel tegen Novia aan praten." Er onstaat een lach op mijn gezicht. "Dat is dus hoe ik me voel. Is je vraag daarmee beantwoord?"

"Nee, totaal niet."

"Pech, ik heb mijn gedeelte gedaan, nu is het jouw beurt."

"Ho, niet zo snel dame. Het moet wel een bijzonder moment zijn."

"Oké, oké. Ik ga me er niet mee bemoeien."

Hij wil wat terug zeggen maar een stem houdt hem tegen. "Wat een serieus gesprek voor zo vroeg in de ochtend."

"Ook goedemorgen." Reageer ik op Raf die ook aan de tafel neer ploft.

"Goede morgen."

"Was het leuk gister?" Vraagt hij.

"Eerder angstaanjagend."

Er ontstaat een grijns op zijn gezicht. "Ben je achter Jax zijn angst gekomen?"

Ik denk even terug aan het hoogtevrees moment en lach zacht. Dit is hét moment om hem terug te pakken van alle keren dat hij me belachelijk maakte. Maar iets houdt me tegen. "Nope. Het verbaasd me dat hij gewoon nergens bang voor is."

"Serieus? Nergens?"

"In ieder geval niet zichtbaar."

"Aw, jammer. Ik had hem graag willen pesten."

"Nouja.. helaas." Met een glimlach sta ik op. "In ieder geval, ik ga even naar mijn eigen huis om te douchen enzo."

"Oké, dan zien we je later weer."

Ik glimlach en loop dan het huis uit, naar de overkant. In mijn kamer aangekomen open ik de kast. Plots zie ik mijn sportlegging liggen. Wow, long time no see. Weet je wat? Ik ga gewoon een stukje hardlopen. Mijn eigen gedachten verbazen me, ik en hardlopen? Geen goede combinatie. Toch trek ik mijn sportlegging en een shirt aan. Ik stuur Eline een berichtje en loop de deur uit. Wish me luck..

Hijgend zet ik mijn handen op mijn knieën. Ik kijk even achter me. Wat? Ik ben nieteens de straat uit? Oké kom op, Em, gewoon door rennen. Wie weet of je het ooit nog eens nodig zou hebben. Ik dwing mijn benen om te bewegen en ze rennen een willekeurige kant op.

~~

Na een lange tijd stop ik met rennen. Ik kijk geschrokken om me heen wanneer ik geluid hoor. Het lijkt wel een soort gegrom. Waarom ga ik ook naar een bos? Straks word ik nog aangevallen door een vos. Of erger, een pauw.. I've been there..

Een zacht gegrom doet me opkijken. Zonder na te denken ren ik een kant op. Ik kijk voor me en gil. Al snel voor ik een harde klap tegen mijn hoofd. Met een klap val ik op de grond. En voor ik het weet vallen mijn ogen al dicht.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tum tum tuummm....

Hope you liked it!☆