Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၂၇)
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္..."
ျမဴႏွင္းေတြၾကားမွ အင္မတန္လွပခမ္းနားေသာၿမိဳ႕႐ိုးကို မွင္သက္စြာျဖင့္ သူတို႔ေငးၾကည့္မိသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္ပင္ မသိေတာ့ပါ။
"ဒ႑ာရီထဲကၿမိဳ႕ေတာ္ကိုေတြ႕ခဲ့ၿပီ..."
ဈာန္ကစိတ္လူပ္ရွားစြာ ဆိုလိုက္သည္။ ပင္လယ္ဒ႑ာရီပုံျပင္ထဲမွ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာၿမိဳ႕ေတာ္ ေရွ႕ေမွာက္ သူတို႔အမွန္တကယ္ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
ခမ္းနားေသာအလွအပမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ျပည့္ျမဴဆိုင္းေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္....
စက္ယႏၲရားမ်ားျဖင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္
က်ိန္စာမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္
ေၾကာက္စရာဝိညာဥ္ဆိုးမ်ားလႊမ္းၿခဳံေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္
ရာဇဝင္တြင္ေသြးမ်ားစြာ စြန္းထင္းခဲ့ေသာၿမိဳ႕ေတာ္
ပင္လယ္တြင္ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ တိမ္ျမႇပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ "ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕"တဲ့
သူတို႔အားလုံးေရွ႕တြင္ ပၪၥလက္ဆန္စြာတည္ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။
"က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲဝင္ဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီ.."
ဦးလုံထန္းသတိေပးစကားဆိုေတာ့ သူတို႔သတိဝင္လာသည္။ ေစတန္ကၿမိဳ႕ေတာ္ရွိရာသို႔ တစိုက္မတ္မတ္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း....
"သြားၾကတာေပါ့..."
ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ဆိုလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းဆည္းျပင္ဆင္ေနစဥ္...
"ခရာ...မရွိေတာ့ဘူး.."
စိမ္းကအထိတ္တလန႔္ဆိုလာသျဖင့္ ေစတန္မ်က္ေမွာင္က်ဳံးရင္းႏွင့္..
"မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ ..."
"ေပ်ာက္ေနတယ္...."
ဟုတ္သည္.... ဒီတစ္ခါလည္းခရာေပ်ာက္သြားျပန္၏။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကေပ်ာက္သြားမွန္း သူတို႔အားလုံးမသိလိုက္ပါ။ ဈာန္ကသက္ေမာခ်လိုက္ၿပီး
"ခရာေနမွမေကာင္းတာ အဆိပ္သင့္ေနတယ္ ခ်က္ခ်င္းအဆိပ္ကေျပမွာမဟုတ္ဘူး တစ္ရက္ေစာင့္ရလိမ့္မယ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သူသေဘာနဲ႔သူသြားႏိုင္မွာလဲ"
"ခရာ အဆိပ္သင့္တယ္ဟုတ္လား"
ေစတန္ကခုမွသိသျဖင့္ အံ့ၾသစြာေမးလိုက္ေတာ့ စိမ္းသက္ျပင္းခ်ရင္း
"ဟုတ္တယ္.. နင္အလကားေနစိတ္ပူမွာစိုးလို႔မေျပာတာပါ ဒါေပမယ့္သူေျဖေဆးရၿပီးပါၿပီ စိုးရိမ္ဖို႔ေတာ့ မလိုေတာ့ပါဘူး.."
မို႔ကမလုံမလဲၿပဳံးမိၿပီး..
"သူကဒီလိုေပ်ာက္ေနၾကပဲေလ ဘာအႏၲရယ္မွမရွိေလာက္ပါဘူး "
"မွန္တယ္ သူ႔အတြက္ဒီေနရာကဘာစိုးရိမ္စရာလိုမွာလဲ သူ႔ကိစၥထားလိုက္စမ္းပါ အခုငါတို႔ယူစရာရွိတာယူၿပီးသြားရေအာင္ အခ်ိန္ၾကာတယ္"
နက္ရႈိင္းကစိတ္မရွည္စြာဆိုၿပီး ေရွ႕ကထြက္သြားေတာ့သည္။ သူ႔စိတ္ေတြက ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ထဲဝင္ဖို႔သာ ေလာေနၿပီျဖစ္သည္။ ဈာန္ကလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းမွ သူ႔ကိုသူသတိထားမိၿပီး အလြန္အံ့ၾသသင့္သြားကာ..
"ေနဦး ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္တစ္ဖက္ လုံးဝမနာေတာ့ပါလား"
လူေကာင္းအတိုင္းျဖစ္ေနေသာ ဈာန႔္ကိုလည္း က်န္တဲ့လူေတြက ခုမွသတိထားမိေတာ့သည္။ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ကိုျမင္၍ အံ့ၾသမွင္သက္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း ခရာေပ်ာက္ေနျပန္၍႐ူပ္ေထြးေနသည္က တစ္ေၾကာင္းမို႔ ဈာန႔္ေျခေထာက္ခ်က္ခ်င္းျပန္ေကာင္းသြားတာ သတိမထားမိလိုက္ေပ။
ဦးလုံထန္းက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္...
" ဒီကေလးမေလးကိုကူညီခဲ့လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ကိုျပန္ၿပီးကူညီေစာင့္ေရွာက္ ေပးဖူးတယ္ ဒါေၾကာင့္ဒီကေလးမေလးဟာ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္အတြက္ အေရးပါတဲ့သူပဲျဖစ္လိမ့္မယ္..."
"သူကိုယ္တိုင္ၾကာျဖဴမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူလဲဆိုတဲ့အေျဖပဲ လိုေတာ့တာပါ ဒါလည္းမၾကာခင္ သိရေတာ့မယ္ထင္တယ္"
ဈာန္အေဝးကၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ရင္း ေလးေလးပင္ပင္ဆိုလိုက္မိ၏။ သူရင္ထဲတြင္ ခရာ့ကို သာမာန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားသာသယ္ၿပီး သူတို႔အားလုံး ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရွိရာသို႔ ဦးတည္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေရကန္ႀကီး၏တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ရွိသည္မို႔ ကန္တစ္ပတ္ပတ္လာေနစဥ္....
"လုဇ္...."
ေနာက္ဆုံးကေနအထုပ္ထမ္းလာသည့္လုဇ္ ေခၚသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြတုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ ျမဴခိုးေတြသာေတြ႕ရသည္။ သူေၾကာင္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ၾကည့္မိေတာ့
"လုဇ္..."
ေဟာ...ၾကားရျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါျမဴႏွင္းေတြၾကားမွ ဝိုးတဝါးျမင္လိုက္ရေသာလူေၾကာင့္ အလြန္အံ့ၾသမိသြားသည္။
"ဇု..."
ဟုတ္ပါသည္...သူ႔ညီ ဇု။ အလြန္ညႇိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ေနရင္း အသံအက္အက္ျဖင့္
"ငါ့ကိုကယ္ပါဦး လုဇ္.."
"ဇု.... မင္း မင္း မေသဘူးေနာ္.."
"ငါ့ကို....ကယ္ပါ..."
"မင္းမေသဘူးေနာ္ ငါဝမ္းသာလိုက္တာ.."
"ငါ မင္းကိုလာေခၚတာ လုဇ္..."
ေျခာက္အက္အက္ဆိုရင္း ဇုကသူ႔ကိုေက်ာခိုင္းၿပီး ထြက္သြား၏။ လုဇ္.. ဇုေနာက္အေျပးလိုက္လာရင္း
"ဇု..မင္းဘယ္သြားမလို႔လဲ... "
ဇုကာ မေျဖ။ ေရကန္ထဲဆင္းခ်သြားသျဖင့္ လုဇ္ေဇာကပ္ေနသည္မို႔ မစဥ္းစားဘဲ လိုက္ဆင္းၿပီး
"ဇု....ေနပါဦး...မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ"
"ငါ....မင္းကိုလာေခၚတာေလ..."
ဇုအသံက ထူးျခားသြားသည္။ အသံၾသၾသႀကီးႏွင့္ ေသြးလန႔္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္မို႔ လုဇ္စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြား၏။ ထိုစဥ္ ဇုကသူ႔ဖက္တျဖည္းျဖည္း လွည့္လာသည့္အခါ....
"ဟင္....ဘုရား ဘုရား..."
ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ေသြးပ်က္ဖြယ္႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနေသာမ်က္ႏွာ။ လိပ္ျပာလြင့္မတက္ ေအးစက္ေသာအသံႏွင့္...
"ငါ့....နဲ႔အတူ လာေနပါ"
"မဟုတ္ဘူး....သြား...."
လုဇ္ေၾကာက္လန႔္တၾကား ကမ္းေပၚျပန္တက္ေျပးဖို႔ျပင္စဥ္ ေရေအာက္ထဲမွတစ္စုံတစ္ရာသည္ သူ႔ေျခေထာက္ကို ၾကမ္းတမ္းစြာဆြဲခ်လိုက္ရာ....
"အား......"
ေၾကာက္လန႔္တၾကားေအာ္သံသည္ ကန္ေရျပင္တစ္ဝိုက္ ပဲ့တင္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ လုဇ္တစ္ေယာက္သည္လည္း ကန္ေရျပင္ေအာက္ တျဖည္းျဖည္းနစ္ျမႇပ္သြားၿပီးေနာက္.....
ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ေရျပင္သည္သူမဟုတ္ေတာ့သကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္သြားေလ၏။
ေလွ်ာက္ေနရင္းမွ ဦးလုံထန္းစိတ္ထဲထင့္သြားၿပီး ေျခလွမ္းရပ္သြားေတာ့ ဈာန္ကနားမလည္ဟန္ျဖင့္
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဦးေလး.."
"က်ဳပ္စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးပဲ.. က်ဳပ္တို႔အားလုံးလူစုံပါတယ္ေနာ္.. "
႐ုတ္တရက္ဆိုလိုက္ေသာ ဦးလုံထန္းစကားေၾကာင့္ ဈာန္ကလူတစ္ခ်က္ေရလိုက္ၿပီး
"စုံပါတယ္ဗ်ာ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ.."
"စုံရင္ၿပီးတာပဲ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး.."
"ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ားလူလုဇ္ကိုေတာ့ မေတြ႕ဘူး"
ေစတန္ကဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးလုံထန္းမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီး
"ဒီေကာင္ဘယ္နားေနခဲ့ပါလိမ့္..."
"မလိုက္ခ်င္လည္းထားခဲ့လိုက္ပါ ဦးလုံထန္း"
ဈာန္ခရာကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး အခဲမေက်စြာ ဆိုလိုက္သည္။ ဦးလုံထန္းေခါင္းခါရမ္းၿပီး
"သူ႔သေဘာနဲ႔သူျပန္သြားတာ ကိစၥမရွိေပမယ့္ သူ႔ဆီမွာက်ဳပ္တို႔ရဲ႕အေရးႀကီးတဲ့ပစၥည္းေတြပါသြားတယ္ ခဏေနပါဦး က်ဳပ္ျပန္သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္.."
ေျပာၿပီး ဦးလုံထန္းက ျပန္လွည့္သြားသျဖင့္ သူတို႔လည္းထိုေနရာမွာပဲ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သည္။
လုဇ္လြယ္ထားသည့္အထုပ္ေတြထဲတြင္ ခရီးအတြက္အေရးႀကီးသည့္ပစၥည္းေတြ ပါေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဦးလုံထန္းျပန္ေရာက္လာသည္။ ေက်ာတြင္ လုဇ္လြယ္ေနက် ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာကေတာ့မေကာင္း....
"ေတြ႕ခဲ့လား ဦးေလး.."
ေကာင္းကင္အေမးကို ဦးလုံထန္းကမ်က္ႏွာမေကာင္းစြာျဖင့္ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္အရာကိုသာ ေျမႇာက္ျပလိုက္၏။ သူေတာ္စင္ႀကီးေပးခဲ့သည့္ လက္ဖြဲ႕...
"ေရကန္စပ္နားမွာ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ က်ဳပ္ဒါပဲေတြ႕ခဲ့တယ္..."
ဦးလုံထန္းကထိုမွ်သာဆိုေသာ္လည္း သူတို႔အားလုံးသေဘာေပါက္သြားမိသည္။ ကိုယ္စီသက္ျပင္းေတြသာခ်မိ၏။
တကယ္ပဲပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္အဝင္ကို သူတို႔ဝိညာဥ္တစ္ခုႏွင့္ ယစ္ပူေဇာ္လိုက္ရၿပီလား
သို႔ႏွင့္သူတို႔တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာၾက၏။ ေရကန္၏ေဘးေတာင့္တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လမ္းဆုံးသြားေခ်ၿပီ။ လိုဏ္ဂူလိုလို ေက်ာက္နံရံႀကီးတစ္ခုက ဂိတ္ေပါက္တစ္ခုႏွယ္ ကာထားသျဖင့္ ဆက္သြား၍မရေတာ့ပါ။
နက္ရႈိင္းက မ်က္စိတစုံးျမင့္မားသည့္ေက်ာက္နံရံႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း...
"ဒီနံရံႀကီးကာေနတယ္ ငါတို႔ဘယ္လိုဆက္သြားမွာလဲ"
"ဒါက ၿမိဳ႕အဝင္ဂိတ္တံခါးႀကီးျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ဒီကေနၾကည့္ရင္ ေရကန္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ ၿမိဳ႕႐ိုးေတြကိုျမင္ရတယ္.."
ေစတန္ကသူ႔အထင္ကိုဝင္ေျပာလိုက္သည္။ ဦးလုံထန္းေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး..
"ဟုတ္တယ္ ဒါၿမိဳ႕ေတာ္ကိုဝင္မယ့္ဂိတ္တံခါးပဲ"
"ဒါဆို ဘယ္လိုဝင္ၾကမလဲ ဝင္ေပါက္လည္းမေတြ႕ဘူး"
နက္ရႈိင္းကေက်ာက္နံရံကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္စြာဆိုလိုက္၏။ ဦးလုံထန္းက
"က်ဳပ္တို႔ကိုေခၚလာတုန္းကေတာ့ သူတို႔ဂါထာတစ္ပုဒ္ေတာ့႐ြတ္ဖတ္ေနၾကတယ္ ဘာဂါထာလဲေတာ့ မသိဘူး "
ဈာန္ ပါလာသည့္မွတ္တမ္းစာအုပ္၏ ေနာက္ဆုံးတြင္ရွိေသာ မႏၲာန္လိုလိုဂါထာတစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရလိုက္သျဖင့္
"ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာရွိမယ္ထင္တယ္.."
ထို႔ေနာက္ သူစာအုပ္တြင္ေရးထားေသာ ေရွးေဟာင္းမႏၲာန္စာကိုရွာၾကည့္လိုက္သည္။ ဂါထာကရွိေနသည့္တိုင္ အလြန္ေရွးက်လြန္းေနသျဖင့္ သူဘယ္လိုမွမ႐ြတ္ဖတ္ႏိုင္ရာ..
"ကြၽန္ေတာ္မဖတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ.."
သူစိတ္ပ်က္စြာဆိုလိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့သူမ်ားပါ စိတ္ဓာတ္က်ကုန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေစတန္က ႐ုတ္တရက္ သူ႔ဆီကစာအုပ္ကိုယူလိုက္ၿပီး
"ငါဒါကိုဖတ္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္.."
ေျပာၿပီး ေစတန္က႐ြတ္ဖတ္လိုက္ေလရာ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ေက်ာက္နံရံကလူပ္ခါသြား၏။ ခဏအၾကာေက်ာက္နံရံထက္တြင္ ေပၚလာသည္က ေမွာင္းတံခလုတ္တစ္ခု။ ေဘးတြင္ေလးေတာင့္ကြက္ ၆ကြက္ကပါ ေပၚလာသည္။ ထိုအကြက္ေလးေပၚတြင္ ေရွးက်ေသာဂဏန္းအကၡရာမ်ား ထြင္ထားသည္။
သူတို႔အားလုံးေစတန္လုပ္ပုံကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသသင့္ေနရသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ...
ေရွးေဟာင္းစာအေတာ္ကြၽမ္းက်င္ေသာ ဈာန္ပင္မဖတ္တတ္သည့္အကၡရာမ်ားကို ေစတန္ဘယ္လိုမ်ား ဖတ္ႏိုင္ရသလဲ။ ေစတန္ႏွင့္ေရွးေဟာင္းစာေပမ်ားသည္ လုံးဝကိုမအပ္စက္ခဲ့ပါ...
"ေစတန္... မင္းဘယ္လိုလုပ္ဒါကို႐ြတ္ဖတ္ႏိုင္သလဲ"
ေကာင္းကင္ကမေနႏိုင္ဘဲေမးလိုက္ေတာ့ ေစတန္ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ၿပီး...
"ငါမသိဘူး..."
တကယ္လည္းသူမသိပါ။ စိမ္းကေတာ့သိေနသကဲ့သို႔ ခံစားရကာ သက္ျပင္းခိုးခ်ရင္း..
"ေမွာင္းတံကိုဆြဲခ်ရင္ တံခါးဖြင့္မယ္ထင္တယ္"
ဦးလုံထန္းကေမွာင္းတံကိုဆြဲခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ လုံးဝမရ... ေမွာင္းတံက တုတ္တုတ္မွ်ပင္ မလူပ္ရာ
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဖြင့္မရပါလိမ့္"
"ကြၽန္ေတာ့္အထင္ ေဘးကသေကၤတေတြကလွ်ိဳဝွက္နံပါတ္ျဖစ္မယ္ ဒီနံပါတ္ကိုအရင္ႏွိပ္မွ ရမယ္ထင္တယ္"
ဈာန႔္စကားေၾကာင့္ နက္ရႈိင္းကစိတ္ေလာစြာျဖင့္
"ဒါဆိုရင္လည္း ႏွိပ္ရေအာင္.."
"ခဏ... ငါဒါကိုသိေနသလိုလဲ အႏွိပ္မွားရင္ အကုန္လုံးေသသြားႏိုင္တယ္ မႏွိပ္ေသးနဲ႔..."
ေစတန္ကေက်ာက္နံရံႏွင့္ အနီးဆုံးသို႔ေလွ်ာက္လာၿပီး နံရံကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ...
"စက္ယႏၲရားအတတ္ပညာနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လွ်ိဳဝွက္ခလုတ္ေတြ တစ္ခ်က္မွားတာနဲ႔ခႏၶာကိုယ္ အပိုင္းပိုင္းျဖစ္သြားလိမ့္မယ္..."
"ဟင္...."
ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါဘိ။ သို႔ေသာ္ေစတန္၏လက္တို႔က မေၾကာက္မ႐ြံ႕ပင္ခလုတ္တို႔ကို အလိုလို ႏွိပ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္
"ဟာ..."
ေမာင္းတံကႂကြလာ၏။ ဒီတစ္ခါေမွာင္းတံကို အလြယ္တကူပင္ ဆြဲခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတို႔အံ့ၾသသင့္ကာ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ မွင္သက္ေနမိစဥ္
"က်ီ......"
ေက်ာက္နံရံႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္းတုန္ခါလာၿပီး တံခါးတစ္ခ်က္ႏွယ္ ပြင့္အသြားေလေတာ့၏။ လေရာင္ေအာက္မွျမင္လိုက္ရသည္က ျမဴခိုးေတြဆိုင္းေနေသာ ေအာက္သို႔နိမ့္ဆင္းသြားေသာ လမ္းတစ္ခု...
ေလွကားထစ္မ်ားႏွင့္....
ေစတန္ကအားလုံး၏အံ့ၾသသင့္မူကို ဥေပကၡာျပဳထားလိုက္သည္။ တကယ္က ဒီလွ်ိဳ႕ဝွက္ပညာတို႔ကို ရွင္ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္မဟုတ္လား။
"ကိုယ့္ေနာက္ကို အားလုံးလိုက္ခဲ့ပါ.."
ထိုတစ္ခြန္းသာဆိုၿပီး ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္သြားလိုက္သည္။ သူတို႔လည္းဘာမွေမးျမန္းမေနေတာ့ဘဲ အသာလိုက္လာလိုက္၏။ သူတို႔ဝင္လိုက္သည္က လိုဏ္ဂူလား... ဒါမွမဟုတ္ေတာင္ကိုေဖာက္ၿပီး ခင္ထားသည့္ ဥျမႇင္ေခါင္ေတြလား... ေသခ်ာမသိပါ။ သို႔ေသာ္ ဘာမီးမွမထြန္းထားဘဲႏွင့္ အျပင္ကလေရာင္ကဲ့သို႔ပင္ အလင္းေတြျဖာေနသျဖင့္ ဓာတ္မီးသုံးစရာမလိုဘဲ အခက္အခဲမရွိ ဝင္သြားႏိုင္သည္။ ထူးဆန္းတာက ျမဴခိုးေတြကေတာ့ ေဝ့ဆိုင္းေနဆဲပင္...
အထဲသို႔ေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ အားလုံးရင္ထဲ ေအးခနဲ႔ျဖစ္သြားသည္။ တျဖည္းျဖည္းသြားရင္းမွ ျမဴခိုမ်ားက ပို၍သိပ္သည္းလာရာ ဘာမွသဲသဲကြဲကြဲပင္ မျမင္ရေတာ့ေပ။ ထုံအီလြန္းေသာ ေမႊးရနံ႔မ်ားကလည္း လြင့္ပ်ံ႕ေနရာ ေခါင္းေတြမူးေဝလာသည္အထိပင္။
ေလွကားထစ္မ်ားကို ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ဘြားခနဲ႔ျမင္လိုက္ရသည္က ေရွးက်လြန္းေသာခန္းမေဆာင္တစ္ခု...
ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္နံရံထက္ဝယ္ အလြန္ေရွးက်ေသာ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီ၏လက္ရာက ေငးခနဲ႔ျဖစ္ရသည္အထိ ခမ္းနားလြန္းလွသည္။
ဈာန္သည္... နံရံေပၚမွေဆးပန္းခ်ီတို႔ကို အသက္ရႈရန္ပင္ေမ့ေမ်ာမိသည္အထိ မွင္သက္စြာေငးၾကည့္ရင္းမွ
"အရမ္းကိုေရွးက်တဲ့လက္ရာပါလား... အဲ့ဒီတုန္းက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခမ္းနားခဲ့မွာလဲ "
သူ...မယုံၾကည္စြာပင္ဆိုမိ၏။ မို႔ကေ႐ႊေရာင္ဝင္းေနသည့္ နံရံေတြတိုင္ေတြကိုသာ အံ့ၾသသင့္စြာ လိုက္ၾကည့္ေနၿပီး
"ဘုရား ဘုရား ဒီဟာေတြကတကယ့္ေ႐ႊအစစ္ေတြလားဟင္..."
"ဟုတ္တယ္ ေ႐ႊသားအစစ္ေတြပဲမို႔.."
စိမ္းကမထူးဆန္းသလိုပင္ ေျဖလိုက္သည္။ သူတို႔အားလုံး ေရွးက်လြန္းေသာခန္းမေဆာင္ထဲ တေမ့တေမာလိုက္ၾကည့္ေနစဥ္...
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္မွ ႀကိဳဆိုပါတယ္.."
"ဟင္...."
အသံၾသၾသႀကီးတစ္ခု။ သူတို႔အထိတ္တလန႔္ႏွင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားသည့္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္းလူတစ္ေယာက္....
"ပင္လယ္ျပင္မွာအလွပဆုံးေသာ အဆန္းၾကယ္ဆုံးေသာၿမိဳ႕လို႔ေျပာရမလား ဒါမွမဟုတ္ က်ိန္စာဆိုးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ဆိုရမလား ေသခ်ာတာကေတာ့ဒါကေသမင္းၿမိဳ႕ေတာ္ပဲ ဒါေၾကာင့္ ဝမ္းေျမာက္စြာႀကိဳဆိုပါတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္တာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး.."
ထိုသူ၏စကားတို႔ကထူးျခားလွသလို အသံၾသဇာကလည္း ျပည့္ဝလွသည္။ သူတို႔ဘာေျပာရမွန္းမသိခင္ ဦးလုံထန္းကဇေဝဇဝါဟန္ႏွင့္ ေရွ႕တိုးလာၿပီး...
"ခင္ဗ်ား.... ခင္ဗ်ားရာဇလား..."
ထိုလူက ဦးလုံထန္းကိုေသခ်ာမွတ္မိေနပုံရေသာ္လည္း အံ့ၾသသြားပုံေတာ့မရပါ။
"ခင္ဗ်ားျပန္လာရမယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိၿပီးသားပါ မသိတာက အသက္ရွင္လ်က္လား ဝိညာဥ္နဲ႔လားဆိုတာေပါ့ က်ဳပ္ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ ဒီမွာျပန္ဆုံေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာစရာေတာ့မရွိပါဘူး.."
"ခင္ဗ်ားဘာကိုဆိုလိုခ်င္သလဲ.."
နက္ရႈိင္းကနားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္ကို သူကမသိကြၽံျပဳထားၿပီး..
"ခင္ဗ်ားတို႔အားလုံးက်ဳပ္ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါ"
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ထံမွတုန႔္ျပန္စကားမေစာင့္ဘဲ ေရွ႕ကထြက္သြားေတာ့သည္။ သူတို႔တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ဘာစကားမွမဆိုဘဲလိုက္သြားမိသည္။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ထိုလူကအခန္းတစ္ခန္းေရွ႕ရပ္လိုက္ၿပီး
"ဒီအခန္းထဲမွာခင္ဗ်ားတို႔အနားယူၾကပါ ဒီတစ္ညအတြက္လုံၿခဳံစိတ္ခ်ဖို႔ေတာ့ က်ဳပ္ေျပာႏိုင္ပါတယ္ အကယ္၍ခင္ဗ်ားတို႔ခိုးမထြက္ခဲ့ရင္ေပါ့ မနက္က်မွက်ဳပ္ျပန္လာခဲ့မယ္..."
"ခင္ဗ်ားစကားေလယူေလသိမ္းက က်ဳပ္တို႔နဲ႔အတူတူပဲ ခင္ဗ်ားဒီကလူမဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ.."
ဈာန္အေမးေၾကာင့္ လွည့္ထြက္သြားဟန္ျပင္ေနသည့္ ထိုသူ႔ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားၿပီး
"ေမးခြန္းေတြေမးရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး အေကာင္းဆုံးကဒီအခ်ိန္မွာအနားယူထားပါ ဘာေတြႀကဳံေတြ႕ရမလဲဆိုတာ က်ဳပ္လည္းမေျပာႏိုင္ဘူး..."
ထို႔ေနာက္ သူထြက္သြားေတာ့၏။ ဦးလုံထန္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း
"ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲေရာက္ေနၿပီပဲ အားလုံးရာဇေျပာသြားသလိုပဲ အနားယူထားၾကပါ မနက္ေရာက္ဖို႔လည္း သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး"
သို႔ႏွင့္သူတို႔အားလုံး ထိုညကိုတိတ္ဆိတ္စြာပင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့၏။ ညသည္ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွမရွိ ေကာင္းစြာပင္အိပ္စက္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ထူးေတာ့ထူးဆန္းေနသည္။မနက္ေရာက္ေတာ့ စိမ္းကႏိုးႏိုးခ်င္းပင္ အံ့ၾသသင့္စြာဆိုလိုက္၏။
"မေန႔ညကဘာအိမ္မက္မွမမက္ဘူးဘဲ ထူးဆန္လိုက္တာ ဒီကြၽန္းေရာက္တည္းက ညတိုင္းအိပ္မက္ မက္ေနခဲ့တာ "
"ဒါလည္းေကာင္းတာပဲ နင္စိတ္မ႐ူပ္ရေတာ့ဘူးေပါ့ စိမ္းရယ္"
မို႔စကားကမွန္ေနေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ စိမ္းဘဝင္မက်ျဖစ္မိသည္။ သူတို႔ႏိုးလာသည္ႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရသည္က ....
စားပြဲခုံေပၚတြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားက အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ သူတို႔ယူစားလိုက္၏။ ထိုခဏစိမ္းက
"ေစတန္ေရာ..."
ထိုအခါမွသူတို႔ သတိထားမိေတာ့၏။ ဟုတ္သည္ ေစတန္ကိုသူတို႔မေတြ႕မိပါ။ ေကာင္းကင္က
"သူ႔ကိုႏိုးလာကတည္းကမေတြ႕မိဘူး အျပင္ေတြမ်ားေလွ်ာက္သြားေနသလား..."
"ဒါမွမဟုတ္သူလည္း ေပ်ာက္သြားျပန္သလား"
မို႔ကစိုးရိမ္စိတ္ေလးျဖင့္ဆိုေတာ့ စိမ္းမ်က္ႏွာပိုပ်က္သြားၿပီး
"ေစတန္က ဘာကိစၥေပ်ာက္ရမွာလဲ.."
"ဒါေပမယ့္အသိမေပးဘဲ သူ႔သေဘာနဲ႔သူေတာ့ ေလွ်ာက္သြားမယ္မထင္ဘူး"
ကမာၻကပါဝင္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသျဖင့္ သူတို႔စကားျပတ္သြား၏။ မေန႔ညကေတြ႕ခဲ့ေသာ ရာဇဆိုသည့္လူ....
"အစားအေသာက္ေတြကအရသာရွိရဲ႕လား"
"ေကာင္းမြန္လွပါတယ္ ရာဇ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔လူတစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနတယ္ "
ဦးလုံထန္းစကားေၾကာင့္ ရာဇကၿငိမ္သက္သြားရင္းမွ
"ေပ်ာက္ေနတယ္ဟုတ္လား ဘယ္တုန္းကလဲ"
"ဒီမနက္ေလးတင္ပါ ႏိုးလာေတာ့မေတြ႕ေတာ့ဘူး"
စိမ္းကဝင္ေျဖလိုက္ေတာ့ ရာဇသည္ေခါင္းရမ္းလိုက္ၿပီး
"မေပ်ာက္ပါဘူး ခင္ဗ်ားတို႔မေန႔ညကတည္းက ခုႏွစ္ေယာက္ပါပဲ "
"ဗ်ာ..."
ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာစကားေၾကာင့္ သူတို႔အံ့ၾသတုန္လူပ္သြားရသည္။ ရာဇကထပ္ေျပာလာသည္။
"ဒီခုႏွစ္ေယာက္ပဲေတြ႕ခဲ့တယ္ က်ဳပ္မမွားပါဘူး "
"မဟုတ္တာ မေန႔ညကတည္းကေစတန္ရွိေနတယ္ေလ စိမ္းတို႔အတူတူဝင္လာခဲ့တာ အားလုံးေပါင္း ရွစ္ေယာက္ပါ..."
"မင္းလြဲေနၿပီမိန္းကေလ ခန္းမေဆာင္မွာက်ဳပ္ေတြ႕ခဲ့တာ အခုရွိေနတဲ့လူေတြပဲ ဘယ္သူမွမေပ်ာက္ဘူး"
ရာဇကတည္ၿငိမ္စြာပင္ဆိုေတာ့ သူတို႔ပို၍ အေတြးက်ပ္သြားခဲ့ရသည္။ ေကာင္းကင္ကဇေဝဇဝါပင္ျဖစ္သြားရင္း...
"မေန႔ညကေစတန္ငါတို႔နဲ႔အတူရွိခဲ့တယ္ မဟုတ္လား..."
"အဲ့ဒါက...ဟုတ္မွာပါ.."
ကမာၻမေရမရာပင္ေျဖလိုက္သည္။ တကယ္က သူတို႔ေခါင္းမွာပင္ေဝဝါးကုန္၏။ ေစတန္ရွိေနခဲ့သည္ မရွိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ေအာင္ စဥ္းစားမရျဖစ္သြားခဲ့သည္။ စိမ္းဘယ္လိုမွ လက္သင့္မခံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားၿပီး...
"ဘာလို႔ေစတန္ကမရွိရမွာလဲ သူကငါ့တို႔နဲ႔ ရွိကိုရွိေနခဲ့တာ..."
သို႔ေသာ္စိမ္းကိုယ္တိုင္က မေန႔ညကေစတန္ရွိေနလားဆိုတာကို ေမ့ေနခဲ့သည္။ သူတို႔အားလုံးရဲ႕စိတ္ေတြ ဘာေတြျဖစ္ေနခဲ့သလဲ။ ၿပီးေတာ့ေစတန္ကေရာ တကယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့သလား ...
"စိတ္မပူပါနဲ႔ သူ႔ကိုခင္ဗ်ားတို႔ျပန္ေတြ႕ရမွာပါ က်ဳပ္အထင္ သူကလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သုံးရာေလာက္က ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ျပည့္ရွင္မင္းျဖစ္ခဲ့မယ္ ထင္တယ္.."
"ဗ်ာ..."
"ရွင္..."
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ပ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ သေဘာင္တစ္ခုထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္ ႏွစ္သုံးရာျပည့္တဲ့အခါမွာ ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ သူ႔တိုင္းျပည္ကိုျပန္ေရာက္လာမယ္တဲ့ မကြၽတ္မလြတ္ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ သူ႔ျပည္သူေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ကယ္တင္ျခင္းကို ထိုအခါမွရရွိလိမ့္မယ္တဲ့ ဒါေပမယ့္ ၾကာျဖဴရဲ႕က်ိန္စာကို မဖ်က္ဆီးႏိုင္ခဲ့ရင္ အရာအားလုံးပ်က္ဆီးျခင္းတို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံတဲ့..."
"ဟင္.."
သူတို႔အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္မွင္သက္ေနစဥ္ ရာဇကဆက္ေျပာေတာ့သည္။
"က်ဳပ္ထင္တာမမွားဘူးဆိုရင္ အခုခ်ိန္ခင္ဗ်ားတို႔လူဟာ သူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ေနရာကိုေရာက္ေနပါၿပီ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ သူ႔ျပည္သူျပည္သားေတြဟာ ႏွစ္သုံးရာတိတိ သူ႔ကိုေစာင့္စားေနခဲ့တာပါ"
"ေစတန္က ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ဘုရင္ျပန္ဝင္စားတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္အတိအက်ေျပာႏိုင္ရသလဲ ခင္ဗ်ားသူ႔ကိုမွမျမင္ဖူးေသးတာ.."
ေကာင္းကင္မယုံၾကည္ဟန္ျဖင့္ဆိုလိုက္ေတာ့ ရာဇသက္ျပင္းခ်လ်က္ႏွင့္
"သေဘာင္စာမွာ ရွင္ဘုရင္ျပန္လည္ေရာက္လာလတၱံလို႔ဆိုထားတဲ့ နကၡတာရာနဲ႔အခ်ိန္ကဒီအခ်ိန္ပဲ ေမာင္ရင္ မေန႔ညကဘုရင္ရဲ႕အုပ္ဂူဗိမၼာန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ လူပ္ခါခဲ့တယ္ ဝိညဥ္ေတြရဲ႕ထူးထူးဆန္းဆန္း ေပ်ာ္႐ႊင္သံေတြပါၾကားခဲ့ရတယ္ သူတို႔ဟာႏွစ္သုံးရာလုံး ငိုေႂကြးၿပီးညည္းညဴေနခဲ့တယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ရွင္ဘုရင္ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုေျခခ်လိုက္ၿပီလို႔ က်ဳပ္တို႔ယုံၾကည္ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္က်ဳပ္မေန႔ညကေတြ႕ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားတို႔ခုႏွစ္ေယာက္ပဲျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ထဲမွာ သူပါမလာဘူးလို႔ေတြးၿပီး အံ့ၾသခဲ့ေသးတယ္ တကယ္လည္းသူေရာက္ေနခဲ့ၿပီပဲ...."
"ဒါဆိုရင္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ..."
ကမာၻကစိတ္ပူစြာဆိုေတာ့ ရာဇမေျဖပါ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီမ်က္ႏွာကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း စိမ္းဆီအေရာက္တြင္ေတာ့ ရပ္တန႔္သြားကာ....
"သေဘာင္မွာဆိုခဲ့ေသးတာက ၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕က်ိန္စာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အတူေရာက္လာမယ့္သူကေတာ့ စိမ္းေဒဝီသွ်င္မိဖုရားတဲ့ ..."
"ဟင္...."
"ပိုၿပီးရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိခ်င္ရင္ က်ဳပ္ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျပစရာရွိတယ္ "
ထိုမွ်သာေျပာၿပီး ရာဇထြက္သြားေတာ့ သူတို႔လည္း ေထြေထြထူးထူးစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ လိုက္လာခဲ့ လိုက္သည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းက သူတို႔အားလုံးကို မွင္သက္အံ့ၾသေစခဲ့၏။
စက္ယႏၲာရားအတတ္ပညာျဖင့္ တည္ထားေသာ ေရွးက်လြန္းသည့္လက္ရာမ်ားႏွင့္ ခမ္းနားေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား...
ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးေနသည့္တိုင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့ေသာလက္ရာမ်ားကို ထင္ရွားစြာပင္ျမင္ေနရသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ေနေသာ အခ်ိဳ႕အေဆာက္အဦးမ်ားကာ ႏွေမ်ာစရာေကာင္းလြန္းလွ၏။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တကယ္ကိုစနစ္တက်ႏွင့္ ဆန္းၾကယ္ေသာပညာရပ္ျဖင့္တည္ထားေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးကာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးရာၾကာျမင့္ခဲ့သည့္တိုင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေနဆဲ...
ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္တိုင္ေရွးက်ေသာ တန္ဖိုးအတိၿပီးေသာလက္ရာမ်ားႏွင့္ လွပနန္းဆန္ေနဆဲ...
က်ိန္စာဆိုးႀကီးတစ္ခုေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္ ပင္လယ္တြင္းတိမ္ျမႇပ္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရသည္မွာ ရင္နာစရာေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ ဤလွ်ိဳဝွက္ေသာပညာရပ္၊ ေရွးက်ေသာလက္ရာ၊ ခမ္းနားထည္ဝါေသာ အေမြအနစ္တို႔သည္ လူမသိသူမသိ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ရျခင္းသည္...
ဘယ္ေလာက္မ်ာအသည္းနာဖို႔ ေကာင္းလိုက္ေလျခင္းလဲ ...
သူတို႔အားလုံးအေဆာက္အဦးေတြကိုေငးၿပီး ရာဇေခၚရာေနာက္လိုက္လာခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျမင့္သည္အထိ လူသူအရိပ္အေယာင္လုံးဝမေတြ႕ရပါ...။
"ဒီမွာ လူေရာရွိေသးရဲ႕လား.."
နက္ရႈိင္းမေနသာဘဲေမးလိုက္ေတာ့ ရာဇက လမ္းေလွ်ာက္မပ်က္ပင္...
"ရွိပါတယ္.. သူတို႔ေတြကိုညအခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္ရင္ပိုေတြ႕ရမွာပါ"
"ညအခ်ိန္... သူတို႔ကလူေတြေရာဟုတ္ရဲ႕လား"
"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့.... ဒီမွာလူသားမ်ိဳးႏြယ္စုႏွစ္စုရွိတယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးပ်က္ဆီးသြားၿပီးေနာက္ က်န္ခဲ့တဲ့ အနည္းငယ္ေသာၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕မ်ိဳးႏြယ္စု သူတို႔ေတြဟာက်ိန္စာသင့္ခဲ့တာမို႔ ဒီကြၽန္းႀကီးရဲ႕ျပင္ပကို ထြက္လို႔မရခဲ့ဘူး ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္အဆက္ဆက္ ဒီကြၽန္းေလးကဒီၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးမွာပဲ ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ေရွးအက်ဆုံးမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုအျဖစ္ရွိေနခဲ့တယ္ "
"ေနာက္တစ္စုကေရာ..."
"ၾကာျဖဴပုံျပင္ထဲပိတ္မိေနတဲ့ျပင္ပကမာၻက လူသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြေပါ့ ျပန္ထြက္လို႔မရခဲ့ဘူး "
"ခင္ဗ်ားက ဒုတိယမ်ိဳးႏြယ္စုျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
ဒီစကားကိုဝင္ေျပာလိုက္သူက ဈာန္။ ရာဇ အတန္ၾကာေအာင္တိတ္ဆိတ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း..
"ၾကာျဖဴဒ႑ာရီေနာက္ အ႐ူးတပိုင္းလိုက္ၿပီး ကံၾကမၼာဆိုးသင့္ခဲ့တဲ့လူေတြ.. ေသသြားရင္ေတာင္ ကြၽတ္လြတ္ခြင့္မရခဲ့ဘူး ေသျခင္းရွင္ျခင္းအေနနဲ႔ေရာ ဘယ္သူမွလြတ္ေျမာက္ခြင့္မရခဲ့ဘူး.."
"ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ.."
ေကာင္းကင္က ရင္ေမာစြာပင္ဆိုမိ၏။ ထို႔ေနာက္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္လာၿပီးေနာက္ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ရာဇကေျခလွမ္းကိုရပ္လိုက္ၿပီး
"ဒါဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ဂူဗိမၼာန္ေတာ္ပဲ..."
ခမ္းနားထည္ဝါလြန္းေသာ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးကို သူတို႔အံ့ၾသမွင္သက္စြာပင္ တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္မိျပန္သည္။ ေရွးက်ေသာလက္ရာမ်ားက အံ့မခန္းပင္။ အခုခ်ိန္ထိေဆြးေျမ့ပ်က္ဆီးျခင္းမရွိေသာ ဤအေဆာက္အဦးကို တည္ထားေသာပညာရပ္ကာ အင္မတန္အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။
"က်ဳပ္သြားတဲ့အတိုင္း တေသြမတိမ္းလိုက္ခဲ့ပါ ဒီထဲမွာစက္ယႏၲာရားအတတ္ပညာနဲ႔ စီရီထားတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေထာင္ေခ်ာက္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္ ေျခလွမ္းတစ္ခ်က္မွားတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အသက္ရွင္ဖို႔မလြယ္ဘူး"
ရာဇစကားေၾကာင့္ သူတို႔ပင္အထဲဝင္ရန္ ေက်ာခ်မ္းသြားမိသည္။ ဂူဗိမၼာန္ေတာ္ အေဆာက္အဦးထဲဝင္ေတာ့ အလိုလိုပင္ေအးစိမ့္သြားေတာ့၏။ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ေလွကားထစ္အတိုင္း ဆင္းခ်လာၿပီးေနာက္ ခလုတ္တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ရာဇႏွိပ္ခဲ့ရသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ မီးတုတ္မ်ားထြန္းထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရေနသည္။
ဈာန္သည္ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းသည့္ပညာရပ္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္လိုက္ရသည့္အတြက္ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ရာ...
"ေတာ္ေတာ္ပညာသားပါပါတည္ေဆာက္ခဲ့တာပဲ ဒီလိုအတတ္ပညာမ်ိဳးဟာ အခုေခတ္နည္းပညာနဲ႔ေတာင္ လိုက္လို႔မီမယ္မထင္ဘူး ရွင္ဘုရင္ဟာ အင္မတန္ေလးစားဖို႔ေကာင္းတဲ့ပညာရွင္ပါလား"
"ဟုတ္တယ္ ဒါေတြအားလုံးကို ရွင္ဘုရင္ကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္ သာမာန္လူဘယ္လိုမွမဝင္ႏိုင္သလို အသက္ရွင္လ်က္လည္း ျပန္မထြက္ႏိုင္ဘူး "
"ခင္ဗ်ားက ဒီလမ္းေတြကို အေတာ္ကြၽမ္းက်င္တယ္ေနာ္ ဦးရာဇ"
"က်ဳပ္ဒီထဲကို သုံးေခါက္ထက္မနည္းေရာက္ဖူးၿပီးၿပီ"
ထို႔ေနာက္ သေကၤတေပါင္းစုံရွိသည့္ ႀကီးမားေသာတံခါးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရာဇသည္ခလုတ္တစ္ခုကို ႏွိပ္လိုက္ျပန္၏။
"ခလုတ္အႏွိပ္မွားရင္ နံရံမွာျမားေပါင္းစုံထြက္လာလိမ့္မယ္.. "
"ဟင္...."
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ဆင္းလာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ဒီထက္ဆိုးတဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ "
ေျပာေနစဥ္မွာပင္ တံခါးႀကီးကာတုန္ခါလာၿပီး တျဖည္းျဖည္းပြင့္သြားၿပီးေနာက္..
"က်ဳပ္ေျခနင္းတဲ့သေကၤတအတိုင္းလိုက္နင္းပါ လုံးဝမလြဲေခ်ာ္ေစပါနဲ႔ မဟုတ္ရင္ခင္ဗ်ားတို႔အသက္ အာမမခံႏိုင္ဘူး.."
ဦးရာဇစကားေၾကာင့္ ေလွ်ာက္ေနသည့္ေျခေထာက္ပင္ ထုံထိုင္းကာတုန္ယင္သြားခ်င္သည္။ အေတာ္ေလးကိုစိတ္လူပ္ရွားေနရာ ေခြၽးၿပိဳင္းၿပိဳင္းက်သည္အထိ စိတ္ထိန္းၿပီး ၾကမ္းခင္းကသေကၤတေတြကို သတိထားနင္းၿပီး ေလွ်ာက္ေနရ၏။
သို႔ႏွင့္လမ္းစၾကၤန္အဆုံး ဘြားခနဲ႔ေတြ႕ရသည္က ေ႐ႊအတိၿပီးေသာက်ယ္ဝန္းေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီးတစ္ခု...
လိုဏ္ဂူလိုလိုခန္းမေဆာင္ႀကီးကာ ေအးစိမ့္ေနၿပီး ဘာမွန္းမသိေသာအေငြ႕အသက္မ်ားက ၾကက္သည္းထဖြယ္ေကာင္းေအာင္ လႊမ္းၿခဳံေန၏။ ထူးဆန္းသည္ကဒီအထဲတြင္ မီးတုတ္မ်ားထြန္းမထားေသာ္လည္း လင္းျဖာေနသည္။ ရာဇကအခန္းထဲ တည္ၿငိမ္စြာပင္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး
"ဒါဘုရင္ႀကီး႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ထားတဲ့ေနရာပဲ ေဟာ... ဟိုေရကန္ေလးရဲ႕အလယ္မွာရွိတဲ့ စိန္အတိနဲ႔ဖန္သားကလပ္ေတာ္မွာ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕အေလာင္းထားရွိခဲ့တယ္."
သူတို႔အခန္းေတာင့္တြင္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေရကန္က်ယ္ႀကီး၏အလယ္တြင္ရွိေနသည့္ ခမ္းနားထည္ဝါးလြန္းေသာ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ဆိုသည္ကို အံ့ၾသစြာေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထူးဆန္းသည္က ေရကန္၏ေရကအျမႇပ္တစီစီထေနသည္။
"ဘုရင္ႀကီး႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ရွိတဲ့ေနရာကို ဘယ္သူမွမသြားႏိုင္ေအာင္စီမံခဲ့တယ္ အခ်ိဳ႕ေသာေရွးမ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕စကားအရဆို အဲ့ဒီ့႐ုပ္ကလပ္ေတာ္အတြင္းမွာ ဒီက်ိန္စာကိုအဆုံးသတ္ႏိုင္မယ့္ အရာရွိေနခဲ့တယ္တဲ့ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ ဘယ္သူ႔မွအဲ့ဒီကိုအေရာက္မသြားႏိုင္ခဲ့ဘူူး စြန႔္စြန႔္စားစားသြားဖို႔ ႀကိဳးစားသူတိုင္း ဒီေရကန္ဟာသူတို႔သခ်ႋဳင္းျဖစ္ရတယ္ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္းဒီနည္းလမ္းကို ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး.."
စိမ္းသည္ဘာမွန္းမသိေအာင္ ရင္ထဲစို႔နင့္နာက်င္လာမိ၏။ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ဆိုသည့္အရာကို ေငးၾကည့္ေနရင္းမွ
"႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ကိုသြားဖို႔ ဘယ္သူမွနည္းလမ္းရွာမေတြ႕ႏိုင္ဘူး ဒီေနရာကို ရွင္ဘုရင္က သူကိုယ္ေတာ္ရဲ႕အေကာင္းဆုံးေသာ ယႏၲားရားပညာရပ္ကိုအသုံးျပဳခဲ့တာမို႔ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမသြားႏိုင္ပါဘူး "
"မိန္းကေလးေျပာတာမွန္တယ္ ဘုရင္ဟာသူေသအံ့မူးမူးအခ်ိန္မွာ သူ႔ေသဆုံးရင္ထည့္သြင္းဖို႔ စီမံထားတဲ့ဒီ႐ုပ္ကလပ္အတြင္း ကိုယ္တိုင္ပဲသြားခဲ့တယ္ ဒါေၾကာင့္ ဘုရင့္႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ဆီသြားဖို႔ နည္းလမ္းဘယ္သူမွမသိခဲ့ဘူး"
"ဘုရင္ဟာ ဒီဂူဗိမၼာန္ကို ႀကိဳတင္စီမံခဲ့သလား"
ေကာင္းကင္စိတ္ဝင္စားစြာေမးလိုက္ေတာ့ ရာဇ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ၿပီး
"ေရွးေခတ္ကဘုရင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ဂူဗိမၼာန္ေတာ္ကိုငယ္႐ြယ္စဥ္မွာ ႀကိဳၿပီးတည္ထားေလ့ရွိတယ္ ဒါဟာဘုရင္ကိုဘုန္းေတာ္ရွည္ေစတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆရွိေစခဲ့တယ္ ဒါေၾကာင့္ရွင္ဘုရင္ဟာလည္း သူ႔ဗိမၼာန္ေတာ္ကို သူ႔ရဲ႕ပညာရပ္နဲ႔ဘယ္သူမွမဝင္ႏိုင္ေအာင္ တည္ထားခဲ့တယ္ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ဒီအထဲမွာ သူကြၽမ္းက်င္တဲ့ စက္ယႏၲာရားပညာရပ္ေတြကို က်မ္းျပဳၿပီးျမႇပ္ႏွံထားလို႔ပဲ..."
"ဟင္...."
ထိုအခါမွနံရံေတာင့္တြင္ရွိေသာ ေရွးက်မ္းစာအမ်ားအျပားကို သူတို႔သတိထားမိသြား၏။ ဈာန္သည္ ထိုက်မ္းစာတို႔ကို စိတ္လူပ္ရွားစြာပင္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဒါဟာ... ရွင္ဘုရင္၏စက္ယႏၲာရားပညာရပ္ေတြ ျပဳစုထားတဲ့က်မ္းေတြတဲ့လား...
သိပ္ကိုတန္ဖိုးႀကီးတဲ့ရတနာေတြပါလား…..
ေ႐ႊေငြပစၥည္းထက္ပိုတန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ရတနာသိုက္...
သူထိုေနရာသို႔ေလွ်ာက္သြားရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ရာဇက အထိတ္တလန႔္တားျမစ္လိုက္သည္။
"မသြားနဲ႔ေမာင္ရင္ ဒီအထဲမွာကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကို ဘာကိုမွထိေတြ႕ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔ သိပ္အႏၲာရယ္ႀကီးတယ္"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္လူပ္ရွားသြားလို႔ပါ"
"ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားက ဒီေနရာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္သိေနၿပီပဲ ခင္ဗ်ားဒီပညာရပ္ေတြမေလ့လာဘူးလား"
ကမာၻကသိလိုတာေမးလိုက္ေတာ့ ရာဇေခါင္းခါရမ္းလိုက္ၿပီး
"သာမာန္လူေတြေလ့လာလို႔မရေအာင္စီမံထားတယ္ ေမာင္ရင္ ဒီပညာရပ္ဟာတန္းဖိုးႀကီးသလို သိပ္အႏၲာရယ္ႀကီးတဲ့ပညာရပ္လည္းဟုတ္တယ္ ေကာင္းမြန္တဲ့ေနရာကို အသုံးမခ်တတ္တဲ့လူေတြလက္ထဲ ေရာက္သြားရင္ လူသားေတြအတြက္ႀကီးမားတဲ့ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ထြန္းေစၿပီး ပ်က္ဆီးျခင္းေတြ ေဆာင္က်ဥ္လိမ့္မယ္ ဒါေၾကာင့္ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ ဒီပညာရပ္ေတြကို သူ႔ဂူဗိမၼာန္မွာဂူသြင္းျမႇပ္ႏွံခဲ့တယ္ က်ဳပ္ေတာင္ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဒီဂူဗိမၼာန္ထဲဝင္ႏိုင္မယ့္ လမ္းေၾကာင္းကိုသိခဲ့တာပါ..."
"ခင္ဗ်ားပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အကုန္နီးပါးသိေနခဲ့ၿပီပဲ ဦးရာဇ.."
"ဟုတ္တယ္ေမာင္ရင္ က်ဳပ္ဒီေနရာမွာပိတ္မိေနတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၂၀အတြင္းမွာ က်ဳပ္အမ်ားႀကီးေလ့လာခဲ့တယ္ သိခဲ့ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း မသိႏိုင္ခဲ့ေသးဘူး"
နက္ရႈိင္းအေမးကို ရာဇကေလးပင့္စြာပင္ေျဖလိုက္၏။ ဦးလုံထန္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး
"မင္းဘာလို႔ ဒီႏွစ္ေတြမွာထြက္ေျပးဖို႔မႀကိဳးစားသလဲရာဇ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ဝင္လမ္းထြက္လမ္းေတြ အကုန္လုံးမင္းသိေနခဲ့ၿပီပဲ... ဘာလို႔ခုထိဒီမွာဆက္ေနေသးသလဲ.."
"က်ဳပ္ေျပးလည္းမလြတ္ဘူးေလ ဘာလို႔အေမာခံၿပီးေျပးမွာလဲ..."
ရာဇအသံကပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အဖ်ားခတ္တုန္ခါေနသျဖင့္ သူတို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရသည္။ ဈာန္ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ အေတြးတစ္ခုသည္ ဖ်တ္ခနဲ႔ဝင္ေရာက္လာၿပီး
"ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ားက ပုံျပင္ခရီးသည္ေနၾကယ္လား."
ရာဇ၏ကိုယ္သည္ဆတ္ခနဲ႔တုန္သြား၏။ သူ႔ဆီအၾကည့္ေရာက္လာေသာ္လည္း ဘာမွမတုန႔္ျပန္။ ရာဇ တုန္လူပ္ေနသလား... မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားသျဖင့္ သူဘာခံစားေနရမွန္း ဈာန္မခန႔္မွန္းႏိုင္ပါ။
ဈာန္သူ႔ကို ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပၿပီး..
"ကြၽန္ေတာ္က ဆရာႀကီးဦးသုႏိုင္ရဲ႕တပည့္တစ္ေယာက္ပါပဲ ခင္ဗ်ားသူ႔ကို႔သိတယ္မဟုတ္လား..."
"ဦးသု...ႏိုင္.."
"ေရွးေဟာင္းပညာရပ္မွာ အကြၽမ္းက်င္ဆုံးပညာရွင္တစ္ေယာက္ေပါ့ ကြၽန္ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့
ေနၾကယ္ဟာဆရာႀကီးရဲ႕အခ်စ္ဆုံးတပည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ၾကာျဖဴပုံျပင္ေနာက္လိုက္ၿပီး သူေပ်ာက္ဆုံးခဲ့တာ ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ၿပီ.. "
ရာဇသည္ ေလးပင့္စြာသက္ျပင္းခ်လိုက္၏။ အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားရင္းမွ
"ဟုတ္တယ္... က်ဳပ္ကပုံျပင္ခရီးသည္ေနၾကယ္ပဲ"
"ဟင္...."
"ဒီဒ႑ာရီေနာက္ ႐ူးသြပ္စြဲလမ္းစြာလိုက္ခဲ့တယ္ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ကိုလည္းရွာေတြ႕ခဲ့တယ္ ကမာၻကိုခ်ျပမယ္ဆိုတဲ့ က်ဳပ္စိတ္ကူးေတြဟာ သိပ္ကေလးဆန္ခဲ့မွန္းသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ဟာ သိပ္ေနာက္က်သြားၿပီး က်ဳပ္ဘာေတြေပးဆပ္လိုက္ရတယ္ထင္လဲ ဘဝတစ္ခုလုံးပါပဲ ေသသြားရင္ေတာင္ပိုေကာင္းတဲ့ဘဝမွာ မေသႏိုင္ဘဲ ရွင္လ်က္နဲ႔ဒုကၡေတြခဲ့ရတယ္.."
ရာဇသည္ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနပုံရ၏။ သူ႔အသံသည္ တုန္ရီအက္ရွေန၏။ ဈာန္စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္...
"ခင္ဗ်ားအသက္ရွင္လ်က္ရွိေနေသးတာ ဆရာႀကီးသိရင္သိပ္ဝမ္းသာမွာဦးေနၾကယ္ အျပန္မွာခင္ဗ်ားက်ဳပ္တို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါဗ်ာ.."
"က်ဳပ္လိုက္လို႔မရဘူး ဒီကေနထြက္သြားလို႔မရဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ဗ်ာ"
ရာဇေခၚေနၾကယ္သည္ တစ္ခ်ိန္လုံးစြပ္ထားသည့္မ်က္ႏွာဖုံးကို ဖယ္ခ်လိုက္ေလရာ...
"ဟာ...."
"ဟင္...."
"အို...."
သူတို႔အားလုံး အလြန္တရာ ေသြးပ်က္တုန္လူပ္သြား၏။ ရာဇ၏မ်က္ႏွာသည္ လူသားတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမဟုတ္ပါ။ ီတိရစာၦန္တစ္ေကာင္၏မ်က္ႏွာျဖစ္ေနသည္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ လူအျဖစ္ဟူ၍ မ်က္လုံးႏွင့္ႏူတ္ခမ္းသာက်န္ခဲ့သည္။ ရာဇသည္မ်က္ႏွာဖုံးကို ျပန္စြပ္လိုက္ၿပီး မခ်ိမရိဟန္ႏွင့္
"ဒါက်ဳပ္ရခဲ့တဲ့က်ိန္စာနဲ႔ျပစ္ဒဏ္ပဲ ဒီမွာရွိတဲ့မ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔လူတိုင္းဟာ တိရစာၦန္မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ လူသားစစ္စစ္ေတြပဲ ဒီဝဋ္ေႂကြးေတြေၾကာင့္က်ဳပ္တို႔အားလုံးဟာ ထြက္မေျပးခဲ့ဘူး အျပင္ေလာကမွာ ရွင္သန္လို႔မရေတာ့ဘူး က်ဳပ္တို႔ေတြဟာ မေကာင္းဆိုးဝါးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ.."
"စိတ္မေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ.."
"ရွင္လ်က္နဲ႔ေသေနတဲ့ဘဝေတြဟာ ပိုနာက်င္ရတယ္ေမာင္ရင္ က်ဳပ္တို႔မွာေသခ်င္တိုင္းလည္း ေသခြင့္မရွိခဲ့ဘူး က်ဳပ္ရဲ႕႐ူးသြပ္မူေၾကာင့္ ေနၾကယ္ဆိုတဲ့ဘဝနဲ႔ စည္းစိမ္းေတြ မိသားစုေတြအားလုံး စြန႔္လြတ္ခဲ့ရတယ္ က်ဳပ္ကေနၾကယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဒီၿမိဳ႕မွာက်ိန္စာသင့္ၿပီး ေသဖို႔အေရးႀကိဳးစားေနရတဲ့ ရာဇပဲ.."
"ဘုရားေရ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ က်ိန္စာပါလား.."
မို႔အထိတ္တလန႔္ပင္ ေရ႐ြတ္လိုက္၏။ ရာဇကနာက်ဥ္းဟန္ျဖင့္ ခပ္အက္အက္ရယ္လိုက္ၿပီး
"ဒီထက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အရာေတြ ရွိေနေသးတယ္.."
ေျပာၿပီး ရာဇကတစ္ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ေရွးေဟာင္း ေက်ာက္စာတစ္ခုေရွ႕ရပ္လိုက္ရင္း
"ဒါကမ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ေရးခဲ့တဲ့ သေဘာင္စာပဲ"
"ဟင္..."
"ဒီစာကိုဖတ္ႏိုင္ဖို႔ က်ဳပ္ခုႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလ့လာခဲ့ရတယ္.."
"ဘာေတြေရးထားသလဲ.."
စိမ္းစိတ္လူပ္ရွားစြာေမးလိုက္၏။ သူတို႔အားလုံးလည္း စိတ္ဝင္စားစြာပင္နားစြင့္ေနမိသည္။ ရာဇသည္ သေဘာင္စာကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခက္ခက္ခဲခဲခ်လိုက္ျပန္ၿပီး
"ဤၿမိဳ႕ေတာ္ပ်က္ဆီးျခင္းႏွင့္အတူ သေဘာင္တစ္ခုထြက္ေပၚခဲ့ေလသည္ ႏွစ္ေပါင္းသုံးရာအၾကာတြင္ ေကာင္းကင္တြင္ ဤၿမိဳ႕ေတာ္စတည္သည့္နကၡတ္ႏွင့္တူညီစြာ တစ္ထပ္တည္းျပန္လည္ျဖစ္ထြန္းလတၱံ့ ထိုအခါ ၾကာျဖဴမင္းသမီး၏က်ိန္စာသည္လည္း ႏိုးထလာမည္... ေကာင္းကင္တစ္ခြင္တြင္ညႇိဳ႕မိူင္းေနမည္ အရာအားလုံးသည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသေဘာသို႔ေဆာင္လတၱံ့ ဤေနရာသို႔ မင္းႏွင့္မိဖုရားငယ္သည္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာမည္.. သို႔တိုင္ထိုပ်က္ဆီးျခင္းမ်ားကိုသာ ၾကည့္ျမင္ရမည္.. က်ိန္စာေၾကာင့္ ဤၿမိဳ႕ေတာ္သည္အၿပီးတိုင္ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးၿပီး ဤကြၽန္းႀကီးသည္လည္း ေရေအာက္ပင္လယ္တြင္းသို႔ ထာဝရျမႇပ္ႏွံသြားမည္ သတၱဝါအားလုံးေသေၾကပ်က္ဆီးျခင္း ျဖစ္လတၱံမည္.. အနီးဝန္းက်င္ရွိ မိုင္ေထာင္ခ်ီထိကြၽန္းေပါင္းမ်ားစြာ ျမႇပ္ႏွံပ်က္ဆီးသြားမည္ မကြၽတ္လြတ္ႏိုင္ေသာသတၱဝါတို႔သည္ ေရေအာက္တြင္ ထာဝရပိတ္ေလွာင္ကာ ငိုေႂကြးေနရလတၱံ ဤက်ိန္စာဆိုးကို အဘယ္သူသည္ တားဆီးႏိုင္အံ့မည္နည္း ပင္လယ္သည္သင္တို႔အားလုံးဟာ ေရေအာက္တြင္းသို႔ ထာဝရေခၚေဆာင္သြားေစမည္..."
ရာဇစကားအဆုံးသူတို႔အားလုံး တုန္လူပ္ေျခာက္ျခား သြားရသည္။ စိမ္းသည္ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လူပ္စြာျဖင့္
"ဘုရားေရ... ဒါေတြကတကယ္ျဖစ္လာေတာ့မွာပါလား ဘုရား ဘုရား."
"ဒါဆိုရင္ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွာလဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာ.."
ေကာင္းကင္ေသြးပ်က္စြာပင္ဆိုလိုက္၏။ ဒ႑ရီသည္မယုံၾကည္စရာေကာင္းေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပ်က္ဆီးျခင္းေတြအျပည့္ႏွင့္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ က်ိန္စာျဖစ္လာရသလဲ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕က်ိန္စာဟာ ဒီေလာက္ထိဆိုးဝါးခဲ့ရသလဲ.."
"သိပ္ကိုဆိုးဝါးျပင္းထန္တဲ့အျဖစ္ဆိုးတစ္ခု ဒီႏိုင္ငံေတာ္မွာျဖစ္ပြားခဲ့လို႔ေပါ့ ေမာင္ရင္"
ဈာန္အေမးကို ရာဇကေျခာက္ေသြ႕စြာပင္ ေျဖလိုက္သည္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေသာ နက္ရႈိင္းက..
"ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ..."
"လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သုံးရာက ၾကာျဖဴဒ႑ာရီဟာ သိပ္ေႂကြကြဲစရာေကာင္းၿပီး ရင္နာစရာေကာင္းခဲ့တယ္ အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္ဆိုးေၾကာင့္ ဒီက်ိန္စာဆိုးႀကီးျဖစ္လာခဲ့တာပဲ.."
ထို႔ေနာက္ရာဇသည္သူတို႔အားလုံးကို ေဝ့ၾကည့္ၿပီး
"ခင္ဗ်ားတို႔အားလုံးဟာ ဒီေရာက္လာခဲ့ၿပီပဲ ဒါကိုသိထားဖို႔လိုအပ္ၿပီ ေဟာဟိုးက ေက်ာက္ဖ်ာေပၚအားလုံးသြားလဲအိပ္ၾကပါ.. ခင္ဗ်ားတို႔ဒီက်ိန္စာေတြရဲ႕အစ ပုံျပင္မဟုတ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ရင္နင့္စရာ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းသိလာရလိမ့္မယ္.."
သူတို႔ဘာေမးခြန္းမွမထုတ္မိေတာ့ဘဲ ရာဇျပသည့္ေက်ာက္ဖ်ာတန္းတစ္ခုေပၚ လဲအိပ္လိုက္သည့္အခါတြင္ ရာဇက
"မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားၾကပါ .. ၿပီးေတာ့စိတ္ထဲဘာမွမေတြးနဲ႔ စိတ္ကိုလြတ္ထားပါ ဝင္ေလထြက္ေလပဲ ႐ူမွတ္ပါ ခင္ဗ်ားတို႔ကို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သုံးရာဆီေခၚသြားလိမ့္မယ္.."
"အိပ္မက္တစ္ခုထဲေရာက္သြားလိမ့္မယ္... ၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕ဒ႑ရီထဲ သင္တို႔စိတ္ေတြနစ္ေျမာသြားလိမ့္မယ္ မ်က္ရည္ေတြေသြးေတြ ငိုသံေတြ ညည္းညဴသံေတြ သင္တို႔ၾကားလာလိမ့္မယ္..."
သူတို႔ရာဇၫႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္အိပ္ခ်င္လာ၏။ စိတ္ေတြေဝဝါးကာ အသိတရားတို႔ ထုံက်င္လာသည္။
ျမဴခိုးလိုလိုအေငြ႕ေတြျမင္ေယာင္လာၿပီး အားလုံးရလိုက္သည္က ထုံအီသင္းပ်ံ႕ေသာၾကာပန္းရနံ႔ႏွင့္အတူ သင္းခနဲ႔ရလိုက္သည္က ထူးျခားေသာ ရနံ႔ျပင္းျပင္းတစ္ခု..
ထို႔ေနာက္စိတ္ေတြလြင့္ခနဲ႔ နစ္ေမ်ာသြားၿပီးေနာက္..
ဟိုး...လြန္ေလခဲ့ေသာ ႏွစ္သုံးရာဆီသို႔.......
လြင့္ပ်ံသြားရင္းႏွင့္......
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
