Duistere schimmen dansen over de muren, vormen zich tot enge figuren en vallen daarna uiteen in nog meer duisternis. Sommige schaduwen lijken me te besluipen, om te vervagen voordat ze me zouden kunnen aanraken.
Het is niet hetgene waar ik bang voor ben. Nee, absoluut niet. De schaduwen lijken me juist gezelschap te houden. Het is het felle licht dat me bang maakt. Doodsbang. Flitsende blauwe lichten schijnen door de verduisterde ramen en ik weet meteen wat er aan de hand is. Met een klap sla ik mijn laptops dicht en stop ze vliegensvlug in de laptoptas.
Er wordt op de deur gebeukt. Ik schreeuw naar Zoom dat hij mee moet komen, wanneer hij niet luistert grijp ik hem vast en ren naar de andere deur. In het voorbijgaan weet ik mijn tablet en mijn rugzak nog mee te grissen. De rest is niet belangrijk.
Ik storm de deur door terwijl ik mijn rugzak over mijn rug slinger. Achter me hoor ik de mannen schreeuwen dat ik moet staan blijven, maar ik luister niet. Ik moet weg, anders is het voorbij. Dan struikel ik en ik val, de grond komt steeds dichterbij...
Dan schiet ik wakker. Flitsende blauwe lichten schijnen door de verduisterde ramen en ik weet meteen wat er aan de hand is.
