Aynı Yıldızın Altında

10

"Şey, üzgünüm ama Karol rahat edemez. Tamam, sen varsın. Karol'a göz kulak olursun ama... emin olamadım."

"Karol'un yanından bir saniye bile ayrılmayacağım. Sadece bir saat dururuz, kimseyle de konuşmayız. Lütfen."

Annem bir süre düşündükten sonra konuşmaya başladı.

"Pekala, tamam. Ama geç kalmayın."

"Çok teşekkür ederim!" Ruggero hızlıca ayağa kalkıp yanıma geldi. Çok mutlu görünüyordu. Annemin yanından ayrıldık ve odama geldik. Ruggero ellerimi tutmuş bana bakıyordu. Birden bana sarıldı. Ben de kollarımı sırtına doladım.

"Teşekkür ederim yeşilim."

"Aa, Ruggero abartma. O kadar önemli bir şey değil. Son zamanlarda çok duygusalsın. Neyse ben hazırlanayım, sen annemin yanına geç istersen." Kollarını sırtımdan çekti.

"Tamam, seni bekliyorum." dedi ve yanağıma bir öpücük kondurup odadan çıktı. Ben de dolabımı açıp bir elbise seçmeye başladım.

Ruggero'dan

Çekinerek Karol'un annesinin olduğu odaya geçtim.

"Gelebilir miyim?"

"Tabi ki." yavaşça kendimi koltuğa bıraktım. Birkaç dakika sessizlik olmuştu. Birden konuşmaya başlayınca dikkatimi ona verdim.

"Aynı sınıftasınız, değil mi?"

"Şey, evet."

"Karol senden hiç söz etmiyor. Yani senin hakkında adından başka hiçbir şey bilmiyorum." hafifçe gülümsedim.

"Ben Ruggero. Ruggero Pasquarelli. Dediğiniz gibi Karol'la aynı sınıftayız, aynı yaştayız. Başka ne desem bilemiyorum." güldük.

"Pekala, ben de ne sormak istediğimi bilmiyorum. Öyleyse seni daha fazla rahatsız etmeyeyim. Karol hazırlanıyor mu?"

"Evet hazırlanıyor." o sırada Karol içeri girdi. Lacivert ve biraz kısa bir elbise giymişti, saçlarını açık bırakıp hafif bir makyaj yapmıştı. Gözümü ondan alamıyordum. Harika görünüyordu.

"Çok güzel olmuşsun kızım."

"Teşekkürler anne."

"Kesinlikle katılıyorum."

"Teşekkür ederim... hadi öyleyse." ayağa kalkıp Karol'un yanına geçtim.

"Hoşçakalın!"

"İyi eğlenceler, uzun sürmesin!"

"Tamam anne." Karol'un elini tuttum ve odadan çıktık.

"Çok güzelsin..."

"Böyle söyleme Ruggero! Utanıyorum." Karol gülerek elleriyle yüzünü kapatırken çenesini tuttum ve yüzüme çevirdim.

"Utanacak bir şey yok." güldü. Tekrar konuştum.

"Karol, benim evime uğramamız gerekiyor. Hazırlanmam için."

"Pekala." hızlıca merdivenlerden aşağı inip arabaya bindik ve yola çıktık.