Forever In Love (Book 2 Of AFIL, Love Back Series 1)

Prologue

Living alone was never something I dreamed of. I'm used to always having Mama by my side, always there to help me with many things, from the simplest tasks to the biggest challenges life throws at me.

But there are times when you really have to choose to live alone, with only yourself to rely on for everything. It's a daunting prospect, facing the world without the comforting presence of a loved one, but it's also an opportunity for growth and self-discovery.

In solitude, we learn to rely on our own strength, to navigate through life's complexities with resilience and determination. And though the journey may be lonely at times, it's also empowering to realize that we possess the capability to stand on our own two feet, to carve our own path, and to create our own happiness, independent of anyone else.

I'm finally a pastry chef here in Korea. I'm working in a famous restaurant.

Dito na ako sa Korea nag college at nakapagtapos. Halos walong taon na akong naninirahan dito ng mag-isa. Nakaya ko, at mas kakayanin ko pa lalo na't nagpa-plano akong bumalik sa Pilipinas.

I miss my mother, I miss my family there. In the eight years that I have been here, I have learned to forgive, and my mind has also found rest from all the pain I felt eight years ago.

Sa katunayan ay nagpunta si Mama dito, 3 years ago. Pinapunta ko sya mismo dito, kasi alam ko na isa ito sa dream place nya kagaya ko. Isang taon lamang syang namalagi dito sa Korea at bumalik na din sa Pilipinas dahil nag ta-trabaho na din sya sa Lee Restaurant.

Sa halos apat na taon na pagka walay ko kay Mama, hindi ko alam ang naging buhay nya roon. Noon nga lamang na nagpunta sya dito ay saka ko pa nalaman. Masaya ako para sa kanya, masaya din ako kasi hindi sya katulad ko na nag tanim ng sama ng loob.

What I did was completely wrong; it was utterly wrong to blame her for everything. Hindi ko dapat iyon ginawa dahil una sa lahat sa sinapupunan nya ako galing, inalagaan nya ako ng 18 years. And to blame her for the mistake I know she only made out of fear that Papa might take me away, made me realize that it wasn't her fault.

Gusto lamang nya akong mapanatili sa puder nya. 3 years ago, nalaman ko kay Mama kung ano nga ba talaga ang dahilan kung bakit hindi nya sinabi sa akin ang lahat.

Si Papa ang nag sabi sa kanya na huwag sabihin sa akin kasi akala nya ay kaunti na lang ang mayroon sa buhay nya. Ngunit nang malaman nya na, naayos ang kondisyon ng puso nya ay sinubukan nya akong kunin kay Mama, ngunit tumanggi si Mama. Pinaglaban nya ako sa sarili nya. Ginusto kasi ni Papa na dito ako mag-aral sa Korea pero ayaw ni Mama, ayaw nyang mahiwalay ako sa kanya.

Hindi lang din iyon ang naging dahilan kung bakit nila tinago sa akin, natakot lang din sila na kapag nalaman ko ang totoo ay husgahan ko silang dalawa ni Papa. Ang malaman na may kapatid ako sa Ama ay baka sya pa ang dahilan ng paglayo ko kay Papa.

Ngayon ko lang napagtanto ang lahat. Kinain lamang sila ng mga takot nila, hindi pa sila handa na malaman ko ang katotohanan dahil alam nila na po-problemahin ko iyon. Ngunit mas naging problema ko iyon dahil sa pagsisinungaling nila sa akin.

At this point, I'd rather just discard all those memories. Because every time I think about them, I also think about how much I regret everything. How I blame myself for what I did to Papa and Mama.

Uuwi ako ng Pilipinas na ibabaon na sa limot ang lahat. Gusto kong umuwi na may ngiti na sa mga labi ko, at matatag na ako.

"Are you sure you are leaving?" Ryan asked me.

He's here in Korea too, with our younger brother Rj.

Noong nalaman kasi nila na umalis ako ng Pilipinas at nanirahan mag isa dito sa Korea, ay nagtungo din silang magkapatid dito. Ngunit hinayaan nila akong dalawa na mamuhay ng mag isa, namuhay din silang dalawa ng kanila. Lalo na't nandito ang pamilya ng kanyang ina.