GERİ SAYIM (ASOSYAL 2.SEZON)

SAYIM 13

GERİ SAYIM 

(ASOSYAL 2.SEZON)

Yazarlar : Eliz&Lu'skitty 

NOT:Medya kısmında yer alan fotoğraflarımıza bakmayı unutmayın lütfen!Bölümü okurken aynı şekilde medya kısmında bulunan şarkımızda sizlere eşlik etsin!Keyifli okumalar!

SAYIM 13

Hiç bu kadar acı çektiğimi hatırlamıyorum.Ruhsal acının yanında hayat gösteren fiziksel acıdan bahsediyorum.Hiç bir zaman karnım böyle 
ağrımadı.Ya da hiç bir zaman yanağıma dokunduğum da bu kadar acı çekmedim.Hiç bir zaman gözlerimin altı morarmadı ve hiç bir zaman çocuk 
doğurmama rağmen ameliyat yerim bu kadar sancılanmadı.

Ve ben...hiç bir zaman dayak yemedim.
Ne 8 yaşımda babamın en sevdiği arabasını çizdiğimde ne de odam da çakmakla oynarken yatağımı yaktığım da.Amcamın gözlüklerini kırdığım da 
bile ya da Sehun'u defalarca dövmeme rağmen bir kere bile dayak yemedim.Bu ilkti.Hem de hiç beklemediğim birinden.Ve sadece dışarı çıktığım 
için.Bu kadar mı canileşmişti?Bu kadar mı gözü dönmüştü?Beni dövecek kadar.Oğlumuzu...

Aden.
Adını her söylediğim de içim parçalanıyor oğlum.Cennetten bana bir hediye olarak gönderildin ama...cehennemi yaşıyorsun.Biliyorum seni 
hak etmiyorum.Biliyorum,benimle olduğun sürece hep acı çekeceksin.Ama appana dön.Beni sensiz bırakma...Lütfen.

Saat kaç olmalı?Hava karanlık.Gece çökmüş gibi sanki..Yataktayım ve ne ara buraya geldim bilmiyorum.Son gördüğüm bebeğimin gözlerimin önünde yeri serilişiydi.İyileşirdi değil mi?En azından Kai...Hayır Jongin onu iyileştirirdi değil mi?Göz yaşlarım akmaz oldu artık.Ama acı hala devam 
ediyor.Beynim tüm bunları inkar ederken kalbim acıyla gösteriyor kendini.Aden geliyor gözümün önüne sonra da,Jongin.Onun da oğlu değil mi?Nasıl 
yapabilir bunu?Dayanamıyorum.

Artık...cidden dayanamıyorum.

Min'in kötü bir şey olduğun da ona haber vermem için bana verdiği telefon olmasa ne yapardım?Evin dış kapısı kilitliydi eminim.Ve telefonum kim 
bilir neredeydi.Bir nevi tutsaktım bu evde.Yeniden dışarı çıkmamam için her şeyi yapardı Jongin.Ya da Min'le tekrar görüşmemem için.Ama 
Minho'nun dedikleri geldi aklıma.Daha ne kadar katlanacaktım ona?Daha ne kadar...Bilmiyordum. 
Min'i arayıp beni almasını söyledim.Çünkü artık acı dayanılmazdı.Karnım da bir şey vardı ve her saniye acı çekiyordum.Acı öyle büyüktü ki oğlumu 
düşünemiyordum bile.Sadece acıya odaklanmıştım ve bu daha çok acı çekmeme sebep oluyordu.Geldiğim şu hale bak.Daha ne kadar berbat bir halde 
olabilirdim ki?İsyan etmek istiyordum.Oğlumu da alıp buralardan gitmek istiyordum.Ama yavaş yavaş kapanan gözlerim bunların hiç bir zaman 
gerçek olmayacağını söylüyordu sanki bana.Aden'i bir daha göremeyeceksin,bu acı...son artık der gibiydi.Kendimi buna inandırdım.Karnımda ki ağrı 
daha çok artıp kasıklarıma da sıçrarken Aden'i görüyordu gözlerim sadece.Tatlı gülüşü.Pembe yanakları.Küçük dudakları...

Ama sonra bir şey oldu.Gözlerim kapanmadan önce yataktan kaldırıldığımı hissettim.Oysa ne kadar da inandırmıştım kendimi bu son diye.Ama 
Tanrı bir kez daha hatırlattı bana;ödenecek hesaplar vardı.

...

Uyanmak.
İstediğim bu muydu?Yeniden gözlerimi açıp yeniden acı çekmek mi?Bedenim uyumuş gibiydi.Vücudumda ki ağrılar gitse bile kalbim inat edip hala 
ağrımaya devam ediyordu.Acıyı hissedebiliyordum.Göğüs kafesimi dolduran sıcaklık gözümü açmama engel oluyor,duyduğum uğultuları 
anlayamıyordum.Aden diyordum sadece.Göğsümü yakan bu ateş Aden dedikçe daha çok artıyordu.Sonra korku kaplıyordu içimi.Duyduğum sesler 
yavaş yavaş netlik kazanırken daha çok korku yayılıyordu vücuduma.Gayet iyi tanırdım bu sesi.Kai.Jongin.Burada ne işi vardı?