Her body

Εκδίκηση

"Φύγε αμέσως από το σπίτι μου!" Φωνάζω καθώς πάω να του κλείσω την πόρτα στα μούτρα όμως εκείνος βάζει αντίσταση την σπρώχνει και ανοίγει για τα καλά την πόρτα.

"Ανατόλια! Μην κλείνεις! Πρέπει να μιλήσουμε!" Μου λέει κάπως αγχωμένος.

"Δεν έχουμε τίποτα να πούμε εμείς οι δύο! Φύγε αμέσως από το σπίτι μου Ρομπέρτο γιατί θα φωνάξω την αστυνομία!" Τον απειλώ.

"Για πέντε λεπτά μόνο. Σε ικετεύω." Μου λέει και τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια.

"Με ικετεύεις? Όπως σε ικετεύα εγώ πριν δεκατρία χρόνια να με βοηθήσεις? Να μην τον αφήσεις να με διώξει από το σπίτι? Ή όπως ικετεύα την μαμά για βοήθεια? Ή την Ορόρα να μην σταματήσει τον μπαμπά να με χτυπάει? Ή όπως ικετεύα εκείνον να με βγάλει έξω από την αποθήκη που είχε κλεισμένη τέσσερις μέρες λες και είμαι αιχμάλωτη του?" Τον ρωτάω και τότε ο Τεντ αρχίζει να κλαίει.

"Απλά φύγε και άσε με στην ησυχία μου!" Του φωνάζω και αυτή την φορά του κλείνω την πόρτα και κλαίγοντας αφήνω τον γιο μου στο πάρκο του...

"Ανατόλια! Ανατόλια άνοιξε με! Σε παρακαλώ! Ανατόλια!" Συνεχίζει να μου φωνάζει ο αδελφός μου και αμέσως βγάζω την πετσέτα που είχα τυλιγμένη στα μαλλιά μου και τρέχω στο δωμάτιο μου.

Εκεί χωρίς να έχω σταματήσει να κλαίω βάζω βιαστικά ένα απλό μωβ καθημερινό φόρεμα και τρέχω ξανά στο σαλόνι.

Δεν θέλω να του ανοίξω...

Με πρόδωσε!

Με πρόδωσε!

Με πρόδωσε!

"Ανατόλια! Σε παρακαλώ! Ανατόλια!" Συνεχίζει να μου φωνάζει.

"Φύγε από το σπίτι μου! Φύγε! Φύγε!" Του φωνάζω και εγώ και τότε βλέπω τον Τεντ μου να με κοιτάζει κλαίγοντας.

Ταλαιπωρείται και αυτός...

"Δεν φεύγω από το σπίτι αν δεν μου ανοίξεις την πόρτα! Άνοιξε Ανατόλια!" Μου φωνάζει και δαγκώνω τα χείλη μου.

Δεν μπορώ να τον αφήσω να χτυπάει έτσι...

Θα σηκώσει όλη την γειτονιά στο πόδι και μου ταράζει το παιδί μου...

Τότε σηκώνομαι από το πάτωμα και τελικά τρέχω και του ανοίγω την πόρτα.

Τον κοιτάζω και βλέπω και τα δικά του μάτια να σιναι μούσκεμα από τα δάκρυα του...

"Συγνώμη... Συγνώμη αδελφούλα μου..." Αρχίζει να μου λέει και πάει να με αγγίξει όμως δεν τον αφήνω.