Μεριά Κατερίνας:
Έμεινα άφωνη με αυτό που είπε, αλλά αποφάσισα να μην μιλήσω. ήμουν ήδη αρκετά εκνευρισμένη και στεναχωρημένη για να αντέξω κι άλλον τσακωμό.
-Φύγε....
-Γιατί; Δεν μπορεί να δεχτείς την αλήθεια;
-Μπορώ..... Αλλά θέλω να κάνω μπάνιο...
-Οκ, θα φύγω, αλλα σκέψου αυτά που σου είπα.
Αισθάνθηκα όλο το αίμα του σώματος μου να ανεβαίνει κατευθείαν στο κεφάλι μου. Σηκώθηκα με φόρα απο τον καναπέ και τον κοίταξα με μίσος.
-Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί ήρθες από το πουθενά την πιο ακατάλληλη στιγμή να μου κάνεις μάθημα?
Με κοίταξε με ενα ανέκφραστο και αδιάφορο ύφος.
-Μην με κοιτάς με αυτό το βλακώδες ύφος.
Ένα γελάκι του ξέφυγε.
-Γιατί με εκνευρίζεις τόσο πολύ? Απλά φύγε από δω!
-Μόνη σου εκνευρίζεσαι εγώ δεν έκανα τίποτα
-Είσαι σοβαρός? Έρχομαι και σε βρίσκω στο σπίτι μου. Έπειτα αρχίζεις και μου λες για όλες αυτες τις μαλακίες για την πρώην σου και για το παρελθόν του Τζάστιν αδιαφοροντας για το γεγονός οτι δεν πιστεύω μία από όσα μου λες.
Έμεινε και με κοίταζε με το ίδιο ανέκφραστο ύφος, μόνο που τώρα μπορούσα επιτέλους να διακρίνω και λίγο εκνευρισμό επιτέλους.
-Αν πραγματικά πιστεύεις ότι ο Τζαστιν δεν είναι ικανός για κάτι τέτοιο πες το, κι εγω δεν προκειται να ξαναθίξω ποτέ αυτό το θέμα , ούτε να σας ξαναενοχλήσω.
Ήμουν έτοιμη να του πω δεν πιστεύω οτι είναι ικανός, όμως δίστασα. Κι αν λέει αλήθεια? Θέλω να πω δεν είναι λογικό να τα έβγαλε όλα αυτά από το μυαλό του και να ήρθε να μου τα πει. Κι αν πιστεύω πως όντως ο Τζαστιν θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο? Με κοίταζε με ένα σοβαρό ύφος.
-Μόλις τώρα, να ξέρεις έκανες το τρομερό λάθος να με βάλεις στη ζωή σου.
Οι λέξεις μου είχαν τελειώσει. Εμείνα απλά να τον κοιτάω με έκπληξη κάθως έβγαινε από το σπίτι μου. Μόλις συνηλθα λίγο πήγα και εκανα ενα γρήγορο ντους. Εβαλα τις πιτζάμες μου και κάθησα στον καναπέ. Ακόμα σκεφτόμουν όλα αυτά που είχαν γίνει. Πως τα κατάφερα και τσακωθηκα με ολους μονο εγώ το ξέρω. Καθησα και σκέφτηκα λίγο ακόμα μέχρι που το πήρα απόφαση. Πήρα τα κλειδιά και το κινητό μου κατευθυνόμενη προς το σπίτι της Δανάης. Είμαστε κολλητές τοσα χρόνια και δεν υπήρχε περιπτωση να τα χαραμισω για μια μαλάκια του αδερφού μου ο. Το χειροτερο ήταν ότι ακόμα κι αν δεν ήθελα να το σω απο αυτή τη πλευρα, η αλήθεια είναι οτι ο Αντρέας με είχε κοροϊδέψει. Και μάλιστα πολύ άσχημα. Με έκανε να πιστεύω εδώ και τοσα χρόνια οτι είναι νεκρός ενω ζούσε και βασίλευε. Χωρίς καν να το καταλάβω έφτασα στο σπίτι της. Χτύπησα το κουδούνι αγαρμπα, αφού τα χέρια μου τρεμανε απο το άγχος. Μου άνοιξε η Δαναη. Αμέσως είδα τη χαρά να εμφανιζεται στο προσωπο της. Αγκαλιαστηκαμε και χωρίς πολλά πολλά μου εξήγησε τι έγινε. Ηξερα πως σε λίγες μέρες θα ήμασταν όπως παλιά, γιατί η φιλοα μας είναι πολύ δηνατη για να χαλάσει για κάτι τέτοιες μαλακιες.
-Για να είμαι ειλικρινής ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω οτι ο Αντρέας έκανε κάτι τέτοιο, της είπα
-Ούτε εγώ μπορω. Πανω που ξαναγύρισε. Και επίσης αυτός ο Τζέισον δεν μας τα λέει καλά.
Με κοίταξε με ενα πονηρό υφος.
-Εγώ φταιω που σου είπα τι έγινε.
-Ναι όντως, μου είπε
Μετά απο αρκετή ωρα έφυγα και ξεκίνησα να πάω σπίτι μου. Εφτασα εξω απο την πόρτα του σπιτιού μου. Πήγα να ξεκλειδώσω, όταν άκουσα φωνές απο μέσα αναγνωρισα την φωνη του Τζάστιν. Ξεκλειδωνω γρήγορα και ανοίγω την πόρτα. Βλέπω τον Τζάστιν και τον Τζέισον πιασμενους στα χέρια.
-Πάτε καλά; Τι κάνετε;;
Ουτς που μου έδωσαν σημασία.
-Ηλιθιε! Νομίζεις πως δεν θα σε καταλάβαιναν οτι εσύ την φωναξες την πουτανα;; ε; Νομιζες πως θα την γλίτωνε ς έτσι;; φώναζε ο Τζάστιν
Πήγα αμέσως και τους χώρισαν. Ο Τζέισον ηταν γεμάτος πληγές παντού στο προσωπο. Κι ο Τζάστιν είχε αλλά όχι τόσες πολλές. Αρχισα να σπρπχνω τον Τζέισον προς την πορτα. Οταν εγώ κι ο Τζάστιν μείνανε μόνοι του ζήτησα να μου εξηγήσει τι έγινε.
Είναι μικρο το ξέρω αλλά τώρα το πηρα απόφαση και θα ανεβαζω πολύ πιο συχνα. Χίλια συγνώμη σε όλες οσες άφησα να περιμένουν τόσο πολύ. Πραγματικά αισθάνομαι πολύ άσχημα αλλά είχα κολλήσει τελείως. Τώρα όμως μου έχει έρθει έμπνευση και δεν πρόκειται να σας ξανάαπογοήτευσω.
