Doctor Who Kerstverhaal

De invasie van de kerstbomen

24 december 2044 – 23u30 – Leuven, België, Aarde

Mijn wandeling over het Ladeuzeplein loopt minder vlot dan gepland. Het heeft recent geregend, dus ik blijf maar uitglijden over die verdomde kasseien. Overal in de stad worden oude gebouwen gesloopt en vervangen door high-tech housing units, maar net die rotte kasseien zijn 'beschermd erfgoed'. "Want de jongeren moeten kunnen ervaren hoe het 30 jaar geleden was." Wel, glad, blijkbaar, en pijnlijk ook. Zucht, daar ga ik weer, plat op mijn rug. Had ik mijn hoverboard toch maar meegebracht, dan was ik zo op mijn bestemming geraakt. Terwijl ik rechtkom probeer ik me weer te oriënteren waar ik nu net heen moest. Het bankje exact recht tegenover de universiteitsbibliotheek. Nog zoiets, vanmorgen plots een bericht gekregen op mijn wekker: "Middernacht, Ladeuzeplein". En daarna op mijn magnetron: "Het bankje recht tegenover de bibliotheek." En tenslotte mijn koelkast: "En breng die oude telefoon van je grootmoeder mee." Ik had me nog urenlang verbaasd over hoe het bericht verstuurd kon zijn en van wie het afkomstig was. Ten eerste had ik de berichtenfunctie op al mijn apparaten uitgeschakeld, uitgezonderd de 'normale' communicatiemiddelen zoals mijn smartphone en het multimedia-scherm. Noem het ouderwets, maar ik heb nu eenmaal af en toe graag een momentje dat ik niet bereikbaar ben. Ik wist dat in geval van nood de berichtenfunctie door de overheid gebruikt kon worden, ook al leek me dat door de aard van de berichten nogal onwaarschijnlijk. Maar hier was ik dus, voor het geval het toch belangrijk was, glibberend over het Ladeuzeplein met een oude smartphone, zo één van de eerste modellen,  in mijn jaszak.

Met moeite bereikte ik eindelijk het bankje van het bericht. Ik was nog 20 minuten te vroeg, dus ik nam even de omgeving in me op. Aan het andere einde van het plein stond de nieuwe universiteitsbibliotheek. De vorige was in vlammen opgegaan na de mysterieuze vliegtuigcrash van 2014, ironisch genoeg 100 jaar na de vernietiging van de eerste bibliotheek. Die vliegtuigcrash had trouwens schade aangericht verspreid over het hele land, volgens de officiële berichten door een experimenteel soort cargo-vliegtuig dat bij een testvlucht in de lucht ontploft was. Het Atomium was een bol kwijt, de Leuvense bib werd verwoest en ook het Gravensteen in Gent had ernstige schade geleden. Bij de renovatie van dat eerste werd trouwens beslist een nieuw soort metaal te gebruiken, zodat het bouwsel onverwoestbaar zou zijn. Na bijna 30 jaar te spenderen aan het volledig vervangen van de buitenbekleding, is dan vorige maand het resultaat eindelijk ingehuldigd. Ze hebben er ondertussen wel wat problemen mee het gehad, want verschillende toeristen hebben verklaard dat ze vonken zagen overspringen tussen de bollen, maar onderzoek heeft dat niet kunnen bewijzen. Het officiële verhaal is dat de glans van het nieuwe metaal er kan uitzien als vonken, maar ik geloof er niks van, ik heb het zelf ook gezien.

Maar terug naar het Ladeuzeplein, waar naast de nieuwe bib ook een monument is gekomen voor de slachtoffers van de vliegtuigramp. Eén of andere vreemde artieste genaamd Missy ontwierp alle herdenkingsmonumenten uit een soort groen kristal. Ze zien er best mooi uit, en in deze tijd van het jaar doen ze een beetje aan kerstbomen denken...Nu ik er zo naar zit te kijken, dit monument doet ineens wel heel erg aan het kerstboom denken, het lijkt net alsof er echt lichtjes in zijn gaan branden.

Ik hoor de klok van de kerktoren middernacht slaan. Nu zou mijn geheimzinnige afspraak toch stilaan hier moeten zijn. Beeld ik het me nu in of is het plots veel kouder geworden? Vanuit een housing unit naast het plein klinkt een schreeuw. En nog één. En van de andere kant van het plein ook. Mensen komen in paniek de straat op gerend. Ik probeer aan iemand te vragen wat er aan de hand is, maar er komen geen zinnige woorden meer uit zijn mond. Ik herken vaag 1 woord in het gemompel 'kerstboom'. Een man met grijze haren en een lange jas komt zelfverzekerd op me af. "Heb je de telefoon bij?" vraagt hij. "Ja", antwoord ik. "Goed, die zal je nodig hebben, hou hem dicht bij je", zegt de man weer en terwijl ik in mijn zakken naar de telefoon reik, verdwijnt hij in de op hol geslagen menigte. Steeds meer mensen komen uit hun huizen gerend, dus ik kan onmogelijk het lawaai overstemmen om de man terug te roepen. Al snel verdwijnt hij volledig uit het zicht. Plots ontstaat er een opening voor de deur van één van de huizen. Een kleine kerstboom staat in de deuropening en gooit lustig zijn ballen naar de vluchtende mensen. Veel tijd om bij het beeld stil te staan is er niet, want wat ook de oorzaak hiervan mag zijn, magie of een misplaatste hack, bij die kerstballen blijf je duidelijk beter uit de buurt. Elke persoon die geraakt wordt valt onmiddellijk neer, bewusteloos of dood, ik weet niet wat er met ze gebeurt, ik weet alleen één ding: ik moet hier weg.

Terwijl ik mijn weg baan door de menigte hoor ik plots het deuntje van mijn grootmoeders telefoon. Ik neem op en hoor meteen de stem van de mysterieuze man: "Ga naar de Grote Markt." Ik wil vragen waarom, maar er wordt meteen ingehaakt. Aangezien ik niet zou weten wat anders te doen dan ofwel zijn raad opvolgen ofwel de meute volgen, beslis ik maar het eerste te doen. Op de Grote Markt is de chaos compleet. Een groep mensen staat, in bedwang gehouden door een legertje kerstbomen, te luisteren naar iemand die een toespraak geeft op het grote multimediascherm. Ik vind een goede schuilplaats in een donker hoekje van waaruit ik helaas de persoon op het scherm niet kan zien, maar de vrouwenstem galmt wel luid en duidelijk over het plein. "Zoals jullie wel gemerkt hebben, zijn dit geen gewone kerstbomen. Ik vond ze ergens aan de andere kant van het universum, interessant verhaal trouwens, maar daar hebben we nu geen tijd voor. Goed, ik heb ze naar hier gebracht en ervoor gezorgd dat ze enkel luisteren naar mijn bevelen. Een slimme marketingstrategie heeft ervoor gezorgd dat ze in elke huiskamer van het land terechtgekomen en nu, ja, nu nemen ze dus de controle over." Ik heb geen beeldscherm nodig om te weten dat bij die woorden de meest zelfingenomen grijns hoort die je ooit gezien hebt. Plots gaat weer de telefoon. Ik vlucht snel weg in een zijstraat en hoop dat ik niet de aandacht heb getrokken van zo'n kerstboom. "Heb je het gezien?" vraagt weer diezelfde stem. "Ja," antwoord ik, "of, ja, nee eigenlijk, maar wel gehoord." "Goed, we hebben dus een iets groter probleem dan ik dacht. Kan je eens kijken of je een staal van zo'n kerstboom kan vastkrijgen? Doorzoek een paar huizen of zo, er zal ergens wel iemand teruggevochten hebben en zo'n boom verwond, nee, vernield, nee, verwond...och laat maar. Afspraak over een halfuurtje op het Ladeuzeplein." Weer wordt de hoorn ingehaakt voor ik kan antwoorden. Ik krijg weer geen andere keuze dan de bevelen op te volgen.

5 minuten later heb ik een huis gevonden dat eruit ziet alsof er een goed gevecht geleverd is. Het hele salon is bedolven onder takken en kapotte kerstballen, maar helaas ook bloedspatten. Ik probeer er verder niet bij na te denken terwijl ik een stuk gereedschap zoek om de brokstukken mee op te rapen, na wat ik gezien heb buiten neem ik liever geen risico. Helaas zie ik te laat dat achter me een scherf van een kerstbal zich in de muur geboord heeft. Terwijl ik me omdraai om een kijkje te nemen in de keuken snijdt de scherf in mijn kuit. Auw, dat doet pijn zeg. Het lukt me nog om naar de keuken te strompelen, maar daar wordt alles zwart. Ik zie niet meer of de klok al aangeeft dat het halfuur om is of niet, ik hoor niet meer of mijn telefoon nog een rinkelt of niet. Ik zie niks, ik hoor niks, ik voel niks, ik ben...niks. 'Ik ben niks, ik kan niks, ik ben een vieze schacht', hoe vaak heb ik die woorden wel niet gescandeerd tijdens mijn studentendoop. Toch grappig hoe dit alles altijd terug neerkomt op dat verdomde Ladeuzepl....