The Boyish in 1768

Kabanata 27

Hi guys just wanna say na maraming salamat at may nagbabasa parin sa kwentong ito.. Kahit ang tagal kong mg update.. Really appreciate you all  love love and advance Merry Christmas sa inyo have a wonderful Christmas even though there's a pandemic.. Keep safe love you and Godbless ^^

***
Inalis niya ang labi niya pero gulat prin ako.. Boset first kiss ko yon. Pero bakit parang ang sarap sa pakiramdam bakit parang gusto ko pa. Gusto ko pa pero ayoko

"Carolina" sabi neto

"patawad at di ko napigilan ang kapusukan ko" sabi neto

Nakatitig prin ako sa kaniya

Sa walang pagdadalawang isip ay hinalikan ko fin siya pabalik

Ang tamis nang halik namin.. Nanghihina ang tuhod ko at oo alam ko na kung bakit ang puso ko ngayoy parang pumuputok na sa saya.. Kasi nga all thid time mahal ko si Paciano at di ko kayang tanggapin kasi nga magkalayo kamj nang timeline

Lumalalim ang halik namin.. Nang hindi na kami makahinga ay napatigil kami habang nakatitig parin sa isat isa

"mahal mo na ba ako?" pagtatanong neto may kung anong pumorma sa mukha niya na nagaabang siya nang yes or no

"naghihintay na sila paciano-magkita tayo ulit sa may balon sa gitna nang mga puno na katabi sa bahay nila Andres - hihintayin kita doon bukas makalawa dun ko sasabihin" sabi ko

Sabay bitaw sa kaniya

"hihintayin din kita mi amor. Palagi kitang hihintayin.. Kahit tadhana na ang aayaw sa atin" sabi neto

Ngumiti nalang ako.. Kadi alam kong dadating ang time na di moko mahihintay .. Parang napipiga na yung puso ko ganito ba talaga kasakit ang magmahal nang lalaking magkaiba ang timeline

Umalis ako sa pinagtaguan namin nakita ko agaf si ligaya na nasa may labas nang palengke naghahanap sa akin

"manang saan kaba galing kanina pako nag hahanap sa yo" sabi neto

"may tingnan lang ako akala ko kasi tatagal kapa" sabi ko dito

Ngumiti lang ito "hali kana manang at magluluto pa tayu para kila manong at nang binibini" sabi neto

**
Nang matapos kaming kumain.. Ay lumabas ako at tingnan ko lang ang kaulapan at kitang kita ko ang mga bituin

Napa emosyonal ko sa araw nato naiiyak nanaman ako kasi di ko kayang tanggalin na di ko makakasama di paciano hanggang sa pagtanda.. Iniisip ko na hanggang dito lang kaming dalawa na di ko na siya makakasama pagbabalik na ako sa makabagong panahon.. Paano na siya non paano na rin ako

Sa pag iisip ko nang marami bigla kong napatanto na nasa balon na pala ako bukas makalawa pa kami magkikita dito pero namiss ko siya.. Ito ba talaga ang feeling pag naamin mo na sa sarili mo na mahal mo ang isang tao

Kitang kita ko ang bituin at ang buwan na ngayoy nagbibigay ilaw sa balon.. May rosas na nakapaligid sa akin napa upo ako at nakatingin lang sa balon  kinuha ko ang bracelet na nasa kamay ko bigay ito ni paciano

"mukhang gustong gusto moko makita agad"

Nabigla ako at nahulog ko ang bracelet kaya natatanta ako na abutin ito pero di ko man lang nakuha

Tingnan ko yung nagsalita.. Agaf nawala ang lungkot, sakit, galit sa puso ko

"nagulat ba kita?" sabi neto

Tumabgo ako sa kaniya "nahulog ko yung pulseras na bigay mo" sabi ko dito

"pasensya kana binibini-medyo malalim ang balon nato kaya di natin makukuha" sabi niya